คือค่อนข้างเข้าใจร่างกายตัวเองนะว่าปกติเป็นคนหลับยาก แต่พอหลับแล้วใช้เวลานอนเยอะมาก ตอนนี้ผมเพิ่งทำงานได้3เดือน เดือนแรกๆยังไฟแรงอยู่ ไปเช้าได้(ถึงที่ทำงาน7โมง) พอเข้าเดือนที่2เริ่มมีโอ + ไปทำงานเพลียจัด บางวันลากยาวตื่น11โมงก็มี

การดำเนินชีวิตของผมทุกวันนี้คือ ตื่น9โมงเช้า ทำธุระส่วนตัว กว่าจะถึงที่ทำงานคือเกือบเที่ยง (เคลียร์เอกสารเช้า+อาบน้ำแต่งตัว พร้อมออกจริงๆคือ10โมง นั่งรถเมล์1ชม. BTS. 30นาที เดินต่ออีก30นาที อันนี้คือเวลาแบบเร็วสุดแล้วนะ บ้านผมอยู่นครปฐม ทำงานแถวๆสวนลุม ไปแบบนี้ทุกวัน) เหตุผลที่ตื่นสายคือ ผมเพลียกับการนั่งรถมาก อยู่ไซต์งานก็ช่วยช่างทำเกือบตลอด เข้าไปฐานะผู้รับเหมาครับ ทุกวันคือเพลียร่างกายมาก

วันไหนไม่ทำโอ เลิก5โมงเย็น ถึงบ้าน2ทุ่มครึ่ง ทำนู่นนี่ กว่าจะได้นอนด้วยความนอนหลับยาก อย่างน้อยมีเที่ยงคืน (ผมชัตดาวน์อุปกรณ์อิเลคทริคทุกอย่างก่อนนอน1ชม.ทุกวัน สมองก็ไม่ยอมพัก คิดเรื่องนู่นนี่ไปเรื่อย นอนพลิกไปพลิกมา หลับจริงๆคือ 1ชม.ต่อมาครับ) วันไหนทำโอ 5ทุ่มถึงบ้าน นอนนู่นแหละ ตี2 ตื่นอีกที9โมงเช้า

ทุกวันนี้จิตตกเพราะพี่ที่ทำงานมองว่าไม่มีความกระตือรือร้นทั้งที่จริงๆผมพยายามมากๆแล้ว ที่ยังไม่โดนไล่ออกเพราะเป็นบริษัทพ่อผมเอง ผมอยู่ในฐานะพนักงานคนนึง พ่อก็คาดหวังไว้สูงเพราะอยากเอาไปแทนที่คนเก่าที่มาเกือบ10โมงทุกวัน (เค้าใช้เวลาเดินทางไม่ถึงชม.) แต่ผมโผล่ไปเที่ยงเกือบทุกวัน เร็วสุดของผมคือ10โมง บ้านผมก็คิดมากกันทั้งครอบครัว พ่อก็เครียดที่ผมเป็นแบบนี้ ด่าผมทุกเช้าจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว พังทั้งร่างกายทั้งจิตใจเลยทีนี้ ทั้งๆที่ผมก็พยายามอย่างมากแล้ว อยู่ที่ทำงานก็ทำงานไม่เคยขาดตกบกพร่อง ควรทำยังไงดีกับชีวิตเนี่ย ทุกวันนี้นอยด์ตัวเองมาก

*พ่อเคยเป็นคนลำบากมากๆมาก่อนกว่าจะสร้างตัวมาถึงทุกวันนี้ได้ เลยคิดว่าเรื่องของผมมันเป็นเรื่องจิ๊บๆมาก แต่ผมว่ามันก็เหนื่อยมากพอตัวโดยเฉพาะสู้กับจิตใจตัวเองที่มันบอกช้ำจากการโดนด่าเนี่ย

*ที่ไม่นอนบนรถเมล์ เพราะเคยลองแล้ว สุดท้ายกลางคืนนอนไม่หลับครับ ทีนี้ล่ะตื่นหลังเที่ยงไม่ต้องไปทำงานเลย
ได้บ่นได้ระบายก็พอแล้วครับ เห้ออ