ช่วงนี้เราค่อนข้างมีเรื่องให้คิดและตัดสินใจมากมาย รู้สึกชีวิตไร้เป้าหมายมานานพอสมควร
เหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่ได้อยากมีวันต่อๆไปเท่าไหร่ ความฝันที่เคยมี ที่เคยอยากทำ ก็เฉยๆไปหมด ว่างเปล่า..

   อาจเป็นเพราะเราโตมาแบบกดดันตั้งแต่เด็กๆ เราเก็บกด เราต้องทำทุกอย่างในกรอบตามที่คนอื่นต้องการ
จนเมื่อเราโตขึ้น วันนึงเหมือนมันก็ระเบิดออกมาทุกอย่าง เราเปลี่ยนไปค่อนข้างมาก เรากลายเป็นคนที่ชอบหลีกเลี่ยงการเข้าสังคม
เพราะเราระแวงอยู่เสมอว่าจะเจอคนที่ทำให้เรากดดัน การรู้จักคนให้น้อยที่สุดคือทางออกที่ดีสุด

   เราโตมาในครอบครัวที่ไม่อบอุ่น ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ และเขาก็ไม่ได้ต้องการเรา
แต่ทุกวันนี้ก็ยังเจอและติดต่อกัน แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกผูกพันอะไรเลย พวกเขากลับคาดหวังในตัวเรามากมาย
คนที่เลี้ยงดูเรามาก็ไม่อยู่แล้ว เราก็รู้สึกว่า ตอนนี้เรามีตัวคนเดียว ซึ่งก็ไม่มีความรู้สึกอยากจะอยู่

   เรามักมีความรู้สึกหดหู่อยู่บ่อยครั้ง และทุกครั้งก็รู้สึกอยากหายไป อยากไปอยู่กับคนที่เขาไม่ได้อยู่แล้ว
คนที่ยังอยู่ก็ไม่มีใครต้องการเรา มองเหมือนเราเป็นภาระ และไม่ได้ต้องการเรา
แล้วเราก็ไม่มีเป้าหมายในชีวิตอะไรเลย เบื่อหน่ายกับโลกใบนี้ เราไม่ไว้ใจใคร เราใช้ชีวิตลำบากมากกับการที่เราเป็นแบบนี้

   การไม่มีชีวิตอยู่ของใครบางคน คือทางออกที่ดีที่สุดแล้วรึป่าว