ในโลกนี้มีคนทำงานอยู่ 3 ประเภทใหญ่ๆคือ ( หมายถึงงานประจำออฟฟิตนะครับ)
1.ทำงานที่ชอบและรู้สึกเหมือนงานไม่ใช่งาน (น่าอิจฉานะ)
2.ทำงานที่ไม่ชอบแต่ต้องทน ด้วยภาระอะไรก็แล้วแต่
3.ทำงานที่ไม่ชอบ ไม่มีภาระ ไม่มีห่วง แต่ก็ต้องทำเพราะ  ภาพลักษณ์และการถูกมองจากคนรอบข้าง ?

ผมอายุ 26 ปี  และคิดว่า ณ ตอนนี้ผมอยู่ใน ข้อ 3  หลายๆคนอาจเป็นเหมือนกัน

คือ ไม่รู้ตัวเองว่าอยากทำอะไร สมองมันไม่มีเป้าหมายเรื่องงาน   การทำงานคือจบไปวันๆขาดแรงจูงใจ  ทำไมยิ่งทำยิ่งเบื่อหน่าย

บางทีก็เกิดคำถามขึ้นว่าเรามาทำอะไรที่นี่ มันใช่ที่ของเราแน่หรือ?   ทำไมเราไม่กล้า หรือ คิดไปทำอะไรใหม่ๆเลย  ทั้งที่เราก็ไม่ได้มีภาระการเงิน (มีเงินเก็บพอใช้ไปอีกหลายปี) หรือครอบครัวต้องเลี้ยงดู  ตั้งแต่เด็กจนโต ไร้ซึ่งความฝันเกี่ยวกับงานในออฟฟิต แต่ก็ต้องทำเพราะ ก็แค่เพื่อหน้าตาและอยากให้คนรอบข้างภูมิใจในตัวเรา(จริงๆไร้สาระมากเลย)




ผมจินตนาการเรื่องความสำเร็จเรื่องงานไม่ออก  แต่จินตนาการได้ว่า ชีวิตเราควรได้พ้นจากทุกข์ที่เข้ามาเองโดยไม่ตั้งใจแบบนี้เสียที (เคยเป็นมั้ยอยู่ดีๆก็ทุกข์)


ผมมาระบายครับ   ขอบคุณมาก ถ้าใครอยากสะกิดให้ผม  เกิดความรู้สึกอะไรซักอย่างที่ควรจะเป็น ก็จัดมาเลยครับ พร้อมรับฟัง