ความสุขในจินตนาการของมนุษย์นั้นเริ่มต้นจากเด็กเล็ก พอรู้ความก็อยากโต อยากเที่ยวนอกบ้าน อยากไปโรงเรียน พอได้ไปเรียนหนังสือก็เบื่อ ถ้าจบเร็วๆ ก็น่าจะดี

พอเรียนจบหางานทำ ทำได้ไม่นานก็เบื่ออีก หันไปหันมาคิดว่าถ้าแต่งงานกับใครสักคนก็คงจะดี พอได้แต่งงานนานวันไปชักกร่อยๆ ถ้าอย่างนั้นมีลูกไว้ดูเล่นน่าจะดี พอมีลูกคราวนี้เหนื่อยหนักกว่าเดิมอีก ต้องอดหลับอดนอนตื่นขึ้นมาชงนม พอลูกโตขึ้นเข้าโรงเรียน ก็คิดว่าคงสบายขึ้นกลับมีภาระรับส่ง และมีธุระอีกมากมายตามมา คราวนี้ภาวนาขอให้ลูกเรียนจบเร็วๆ เราคงได้สบายสักที

แต่ความจริงยังมีเรื่องตามมาอีกมากมาย ทั้งการหางานทำ การแต่งงาน มารู้ตัวอีกทีแก่แล้ว ต้องเกษียณออกจากงาน แอบดีใจ.. ก็ดีเหมือนกัน จะได้พักเหนื่อยยาวๆ พอพักเข้าจริงกลับเบื่อที่ต้องนั่งอยู่บ้านทั้งวัน สุขภาพก็ดูทรุดโทรมลงเกิดเวทนาน่าเบื่อหนัก สุดท้ายคิดว่าตายซะก็คงจะดี แม้แต่ความทุกข์ก็เช่นเดียวกัน คนเรามักทุกข์ไปกับการคิดไปเอง กลัวเรื่องโน้นเรื่องนี้ ทั้งที่ 90% ของเรื่องที่กลัว และกังวลมันไม่เคยเกิดขึ้น เกลียดคนที่เราแค่รู้สึกอิจฉาและหมั่นไส้เค้า ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักเค้า ไม่เคยแม่แต่จะคุยกับเค้า แค่เห็นการประกาศว่าใครดีกว่า ใครเป็นเศรษฐี ก็คิดว่า เค้าต้องโกง ต้องเอาเปรียบ อันนี้ก็เกิดทุกข์ในจินตนาการ และที่สำคัญ หากเติมจินตนาการตัวเองไปด้วยแล้ว ทุกข์ก็จะใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น ยิ่งบวกเทคโนโลยีสมัยนี้ในการกระจายทุกข์ มันยิ่งใหญ่มากขึ้นไปอีก