มันเป็นเรื่องกังวลเล็กๆน้อยๆค่ะ คือตอนเด็กๆเรามีความฝันมากมายสิ่งที่อยากก็คือหมอพยาบาลซึ่งเราก็ตั้งใจตลอดมาทำเกรดดีมาตลอด แต่พอเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆเรากลับรู้สึกว่าการเป็นหมอพยาบาลมันยากเพราะเราเป็นคนไม่กล้าลงมือกลัวกับเหตุการณ์ที่มันกดดันและรู้สึกทำตัวไม่ถูกเลยคิดว่าความกระตือรือร้นในการทำงานสายนี้มันยังไม่ค่อยเหมาะกับหนูสักเท่าไหร่ ในหลายๆอย่างหนูได้ลองทำแต่มันก็ไม่ดีสักอย่าง หนูเรียนเก่งหนูเก่งศิลหนูเก่งเกือบหมดยกเว้นพละแต่สิ่งที่แย่กว่านั้นคือหนูเก่งแต่ไม่สามารถเก่งด้านใดด้านหนึ่งที่สุดไม่มีเรื่องถนัดเป็นพิเศษไม่มีเป้าหมายไม่มีอาชีพที่วางไว้ทำอะไรไปก็เบื่อและเลิกทำทุกวันนี้รู้สึกตัวเองใช้ชีวิตไปวันๆกินเวลาทั้งชีวิตทั้งๆที่ควรทำให้ดีกว่านี้แท้ๆอยากมีเป้าหมายมากแต่ไม่เจอสิ่งที่ตัวเองชอบหรือเราเป็นได้แค่คนที่ไม่มีเป้าหมายต่อไปและไม่ประสบความสำเร็จหรอคะ มันน่าเศร้านะคะที่ตอนเด็กเราคิดว่าเราจะทำอะไรได้ดีในด้านที่ชอบแต่พอโตมากลับถอยห่างจากมันเรื่อยๆ ตอนแรกก็คิดนะคะว่าหึ้ยเรายังแค่13อยู่เลยแต่เราไม่ยากมานั่งผลัดความคิดนี้จนถึงทางตันของชีวิตเลยค่ะ