ตอนนี้เราเป็นคุณแม่ลูก 1 ค่ะ อายุสามสิบนิดๆ ทำงานในกรุงเทพกับเงินเดือนไม่ได้เยอะมากแต่พอเลี้ยงตัวเองกับลูกได้ แบบใช้ประหยัดๆ แต่มีความทุกข์ใจเรื่องครอบครัวตั้งแต่วัยเด็กมาถึงปัจจุบันค่ะ  ทั้งเรื่องคุณพ่อและคุณแม่ เราเป็นลูกคนโตในครอบครัวฐานะปานกลางที่รับราชการแต่คุณพ่อได้ early retired แล้ว  คุณพ่อติดเหล้าตั้งแต่เรายังเด็กจนถึงปัจจุบัน ในบางช่วงจะมีอาการทางจิต ต้องเข้ารักษาโรงพยาบาลจิตเวช ทุกครั้งที่ทานเหล้าจนเมาจะทะเลาะกับคุณแม่รุนแรง เสียงดัง  ขว้างปาข้าวของ ถ้าไม่เมาบางครั้งอารมณ์ดีก็จะใจดีมาก แต่บางครั้งเวลาโกรธใครในครอบครัวก็จะอารมณ์รุนแรง ด่าตะคอกเสียงดัง  ส่วนตัวเราเวลาพ่อเมาโวยวายเสียงดังหรือทะเลาะกับแม่ เราก็จะแอบร้องไห้เสียใจเงียบๆในห้องค่ะ ตอนเด็กมักจะโดนเพื่อนล้อว่าพ่อเป็นบ้าเพราะเราอยู่ในสังคมบ้านนอก บ้านใครมีเรื่องอะไรก็จะรู้กันหมดทั้งหมู่บ้าน ตอนนั้นเราก็ทั้งอายทั้งเสียใจค่ะ แต่พอโตก็ไม่อายเพื่อนแล้วค่ะ แต่มีความทุกข์ใจทุกครั้งที่แม่โทรมาระบายตอนพ่อเมาอาละวาด เสียใจมากในช่วงเรากำลังจะแต่งงาน คุณพ่อก็ติดเหล้าจนมีอาการทางประสาทช่วงนั้น อารมณ์ขึ้นๆลงๆ เราเครียดทั้งเรื่องงานแต่งทั้งอาการของท่านจนผ่านวันงานไปได้ เราก็เล่าเรื่องที่พ่อเราเป็นให้แฟนฟังยังดีที่เค้ารับได้ค่ะ ก่อนงานแต่งงานของน้องชายเราก็เช่นกันค่ะท่านก็เริ่มกินเหล้าหนัก แล้วมีอาการทางประสาท จนน้องกับเราต่างเสียใจว่าทำไมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ในวันนี้วันที่น่าจะมีความสุข ส่วนด้านคุณแม่เนื่องจากคุณยายฐานะยากจนต้องปากกัดตีนถีบช่วยเหลือตัวเองมาตั้งแต่เด็กจนเรียนจบรับราชการ  คุณแม่เป็นคนขยันมากชนิดว่าวันเสาร์อาทิตย์ ก็ไม่เคยไปพักผ่อนที่ไหน  ที่บ้านทำสวนด้วยค่ะ คุณแม่ก็เข้าสวนอย่างเดียว เสาร์อาทิตย์เราไม่เคยได้ไปเที่ยวที่ไหนกับครอบครัวหรือเล่นกับเพื่อนเลยค่ะตั้งแต่จำความได้ต้องช่วยทำสวน จนเข้ามัธยมก็สอบเข้าโรงเรียนประจำที่พอมีชื่อเสียงได้  ต้องไปอยู่โรงเรียนประจำซึ่งเป็นคนละจังหวัดกับที่บ้าน พ่อและแม่มาเยี่ยมน้อยมากค่ะ 2-3 เดือน/ครั้ง แต่รู้สึกเศร้าและคิดถึงบ้านมาก ยิ่งเวลาเห็นพ่อแม่คนอื่นมาเยี่ยมลูกมารับไปทานข้าวข้างนอก เราได้แอบร้องไห้บ่อยๆและรู้สึกน้อยใจ แต่ก็เข้าใจสภาพที่บ้านตอนนั้นว่าพ่อแม่ต้องเดินทางมาเยี่ยมไกล และลำบาก นิสัยคุณแม่ชอบบังคับและเปรียบเทียบเราและน้องกับลูกคนอื่นเสมอ กลายเป็นความกดดันของเรากับน้องมาตั้งแต่ยังเด็ก ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยดีกว่าลูกคนอื่น แต่เรากับน้องไม่ได้เป็นเด็กเกเรนะคะ ถึงไม่ได้เรียนเก่งมากก็เรียนจนจบแต่ดีแค่ไหนก็ไม่พอ มักจะชมลูกคนอื่นที่เงินเดือนเยอะๆให้ฟังเสมอ ชอบว่าเราต่อหน้าคนอื่นทั้งเรื่องเงินเดือน และแม่มักจะเข้ามาควบคุมชีวิตทุกเรื่องค่ะ ถ้าเรื่องไหนขัดใจก็จะบ่น ด่า ประชดประชันไม่หยุด ทวงบุญคุณทุกอย่าง อย่างเราเคยสอบติดรัฐวิสาหกิจหน่วยงานนึงค่ะ แต่ไม่ชอบเรื่องของงานและค่อนข้างจะทำงานหนักเลิกดึกเกินสองทุ่มทุกวัน และเราแพ้ท้องค่อนข้างหนัก เราเลยลาออก แม่เสียใจมากเพราะอยากให้เราทำงานที่นั่น ทุกวันนี้เราเลยโดนแขวะเรื่องนี้ทุกครั้งที่มีโอกาสค่ะ ว่าไม่อดทนบ้าง ว่าเห็นแก่ตัว ไม่คิดถึงสวัสดิการที่ลูกจะได้รับ กลายเป็นตอนนี้จากเราที่เคยเก็บความรู้สึกทุกอย่างทนไม่ไหว ทุกครั้งที่แม่บ่นเราก็เริ่มมีปากมีเสียงบ้าง แต่ไม่ได้ใส่อารมณ์นะคะ กลายเป็นแม่ด่าเราว่าเถียงโกรธเราไม่คุยเป็นอาทิตย์ เราก็รู้สึกไม่ดีเอามากๆ  ทุกวันนี้โทรมาหาทุกวันแต่ไม่เคยพูดจาดีๆเลย ต้องมีด่าหรือบ่นสักเรื่อง หรือพูดให้เสียใจ ตอนนี้ดูลูกเองกลางคืน ทำงานประจำกลางวัน ชีวิตเหนื่อย ท้อใจและหดหู่มากเลยค่ะ และรับเรื่องเครียดอะไรมาไม่สามารถหันเข้าหาครอบครัวได้เลย เราไม่อยากไปหาท่าน ไม่อยากคุยกับท่านเลยค่ะ   เพราะรู้สึกเครียดจนปวดท้องและอึดอัดทุกครั้งและต้องกลับมาหดหู่ซึมเศร้าไปเป็นอาทิตย์ ตอนนี้มีแค่ลูกเท่านั้นค่ะเป็นที่พึ่งพาทางใจค่ะ  ใครมีวิธีคิดที่พอทำให้เราปล่อยวาง หรือเลิกคิดมาก หรือวิธีพูดให้คุณแม่เข้าใจถึงความหดหู่ที่เราเป็นมั๊ยคะ