เรื่องจริง ของเด็กบ้านนอกคนนึง ที่เกิดขึ้นจริง
ตั้งแต่จำความได้พ่อก็เอาเปรียบแม่ตลอดทั้งที่พ่อทำงานข้าราชการ แต่แม่ก็ทนทนให้เขาด่าทนให้เขาว่าทนให้เขาทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ พ่อมีเมียน้อยก็โทษแม่ว่าเพราะแม่ไม่มีเวลาให้ พ่อติดยาเสพติดพ่อก็โทษแม่ ใช้ชีวิตติดเพื่อน ติดฝูง กินแต่เหล้า เข้าแต่บ่อน เวลาอยู่บ้านด้วยกันเหมือนคนในครอบครัวติดอยู่ในนรกครับ พ่อกินเหล้าติดยาชอบพาล ใครพูดอะไรพ่อก็คิดไม่ดีหาว่า ด่า เพราะ ฤทธิ์ยาหลอนประสาท จากนั้น พ่อก็จะหาเรื่องตีหาเรื่องกระทืบเอาเงินแม่ทำร้ายร่างกายตีแม่ตีลูกๆ ผมเป็นผู้ชายจะโดนหนักสุดเพราะไปบังแม่ น้องๆอีก3 คนก็จะโดน หากมาบังแม่ หรือ ห้ามพ่อ พ่อไม่ละเว้นใครเลยแม้น้องๆ เป็นเด็กผู้หญิง 2 คน และคนเล็กเป็น ผช อายุ 6 ขวบ พ่อตีเพราะแค่ต้องการเงิน ไปซื้อยาเสพติด และ สุรา ถ้าแม่ไม่ให้ก็ตีแม่ แม่รับจ้างขายของวันละ200 ที่ตลาดสด ช่วงตี2 ครึ่ง ถึง 7โมงเช้า และ ไปรับจ๊อบขายของร้านของชำจนถึงหกโมงเย็น วันละ 350 บาท พ่อเอาตังแม่ไปหมดเลยเพราะตกงาน เนื่องจากงานการไม่ค่อยไปทำ ติดการพนันเล่นไม่รู้วันรู้คืน และลาออกมา เลี้ยงวัวเนื้อขาย แต่ก็เจ้งไม่เป็นท่า เพราะ ไม่ไปดูแล ลูกน้องก็ ไม่สนใจ จะเหลืออะไร วันๆเข้าบ่อน เสพยา กลับบ้านตีลูกตีเมีย ผมเจอเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่เกิดจนกระทั้งอายุ16ปี พ่อโดนจับคดียาเสพติดครอบครัวเหลือ ผม น้องสาว2 คน และน้องชาย รวมแม่เป็น 5 คน แต่แปลกที่ความรู้สึกผมรู้สึกสบายใจรู้สึกดี และครอบครัวมีความสุขมากมีแม่มีน้องมีผมอยุ่กันอย่างมีความสุข แม่ทำงานเก็บเงินส่งเงินให้พ่อทุกๆเดือนในเรือนจำแม่ส่งผมส่งน้องเรียนไม่มีเรื่องกันในบ้านเหมือนตอนที่พ่ออยู่ แม่จะโดนข่มเหงรังแกตลอดชีวิต ตั้งแต่พ่อไม่อยุ่ แม่ผมกับน้องๆดีขึ้นเรื่อยๆ
แต่จะมีปัญหา เรื่องน้องๆโดนเพื่อนล้อ ว่าพ่อขี้คุก พ่อติดยา พ่อค้ายา เป็นแบบนี้ เพราะน้องๆเรียน รร.ในชุมชนเล็กๆ เป็น รร. ชั้นประถม ส่วนตัวผม ไม่โดนล้อ ครับเพราะออกมาเรียนในเมืองอยู่ ม.4 ก็โตๆกันแล้ว สังคมค่อนข้างโอเค เพราะผมสอบติดห้อง คิง ถึงผมจะไม่เก่งมากสอบได้ท้ายๆของห้องก็ตาม
จนกระทั้ง ผมสอบเข้ามหาลัยได้ แม่ผมรู้ครับว่า ค่าใช้จ่ายสูง แต่แม่ก็ บอกผมว่า แม่จะพยายามส่ง ให้ผมจบ แต่ก็โชคดีที่มีกองทุนต่างๆ ของรัฐ รวมถึง ผมทำงานพาสทามด้วยครับ ส่วนน้องๆก็ ช่วยแม่ขายของในตลาด ก่อนไป รร. แลกค่าขนม ตอนนี้แม่มีแผงเป็นของตัวเองแล้ว ก็ รายได้ก็ พอเลี้ยงลูกๆ4 คน และเหลือเก็บนิดหน่อย ไม่มากแต่ก็ไม่เป็นหนี้ครับ อ่อแผงที่ตลาดได้มาจาก เอารถพ่อไปขายครับ แล้วเอาเงินมาเซ้งแผง
ผมกลับไปหาแม่บ่อยๆกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาแม่ลูกและพากันไปเยี่ยมพ่อบ่อยๆ ถึงแม้จะต้องนั่งรถโดยสายหลายต่อ และการเดินทางใช้เวลาเป็นวันๆ เพื่อไปหาพ่อ ถ้าไปไม่ได้ก็เขียนจดหมายหาพ่อทุกอาทิตย์ เพราะพ่อสั่งแม่มา เนื่องจาก ในนั้นใครได้จดหมาย จะเป็นอะไรที่เพื่อนๆอิจฉา และแม่จะต้องนั่งรถโดยสาร ข้ามจังหวัดไปหาพ่อเกือบทุกอาทิตย์ แม่จะต้องปิดแผงขายผัก1 วัน เช่น วันเสาร์บ้าง เพราะ เสาร์เปิดเสาร์เว้นเสาร์ บางครั้งเสาร์ไหนเรือนจำปิด แม่ก็จะไปวันพุธ เป็นเวลา 8 ปี ที่แม่ไปเยี่ยมพ่อทุกอาทิตย์ ไม่เคยขาด นอกจาก ธุระจริงๆ จึงจะไม่ไป แต่ไม่เคยทิ้งพ่อเกินสองอาทิตย์เลย แม่ผู้แสนดีของผม น่ารักจริงๆ
จนกระทั้ง ผมทำงานบริษัทแห่งนึง เป็นบริษัท ญี่ปุ่น สวัสดิการ เงินเดือนตามมาตราฐาน มีโบนัส 3-5เดือน ชีวิตก็สบายๆ ใช้หนี้ กยศ ส่งน้องๆ ที่กำลังเรียน มหาลัย และ มัทธยม จนมาถึงเวลาที่พ่ออกจากคุก นาทีระทึก แม่ตั้งตารอคอยพ่อ ด้วยความรัก
พ่อก็ดูเหมือนจะทำตัวดีขึ้น ประมาณ 2 เดือน
แต่แล้วพ่อก็กลับไปกินเหล้าเหมือนเดิมพอเมามาก็ด่าแม่ให้เเม่เสียใจด่าน้องเสียใจ ด่าผม ตะคอกผม
ตัวผม ตอนนี้อายุก็โตแล้ว มีงานมีการทำ แต่ก็ ต้องกลับมาอยู่สภาพ เหมือนสมัยเด็กๆเมื่อหลายปีก่อน ความรู้สึกกลับมาย้ำเตือน สะกิจแผล และปมที่ฝังในใจ พ่อเมาชอบพาลด่าแม่ เรื่องเล็กเรื่องน้อยก็บ่นก็ด่า ราวกับว่าขอเขากิน ทุกเช้าแม่ต้อง เตรียมหุงหาอาหาร ทำกับข้าว ยกมาให้พ่อกิน กลางวันขายของ ก็ต้องแว๊บมา ยกกับข้าว ให้พ่อกิน ราวกับคนใช้ พ่อคงเป็นคนเดิม ที่ไม่มีอะไรขัดเกลาได้เลย ทั้งความคิด ทั้งนิสัย แต่ดีกว่าเดิมที่เลิกยาเสพติดได้ ยกเว้น เหล้า เบียร์ เพราะเพื่อนเยอะ เพื่อนที่ตอนติดคุกไม่มีสักคนที่ไปเยี่ยม มีแต่แม่กับลูกที่ถูกเขาทำร้ายจิตใจและร่างกาย 4 คนนี้ละ ไปเยี่ยม เขา ดูแล ส่งเงิน ให้
หลังจากเป็นแบบนี้นานๆเข้า ผมเริ่มรู้สึกเหมือนคนบ้า ชีวิตกลับมาเหมือนเสพควันบุหรี่ ที่เราไม่ได้สูบ เข้าปอดโดยตรง แต่ โดนทำร้ายทางอ้อมทุกวัน โดยเสียงด่าทอ เสียงบ่นแม่ มีมา แทบทุกเย็นที่ผม ย่างก้าวเข้าบ้าน ผมรู้สึก หดหู่ หวาดกลัวพ่อทำร้ายแม่และน้อง ต้องรีบเข้าห้อง ไม่มองใคร ขังตัวเอง ในห้องสี่เหลี่ยม ไปทำงาน รุ้สึกกังวน ห่วงแม่ น่าตาไม่สดใส เหมือนเคย จนกระทั้ง ครบรอบ 1ปี ที่พ่อ กลับมาอยู่บ้านด้วยกัน
หลังจากที่ผมปิดประตู ล๊อคห้องหนีเขาบ่อยๆ บางทีก็ นอนหอแฟน แต่ทุกครั้งที่กลับบ้าน ก็ยังคงได้ยินเสีย บ่น ด่าแม่ เยี่ยง คนใช้ สมัยทาส
ในวันที่ ผม เหลือ อด
วันธรรมดา ที่พ่อทำเป็นกิจวัตรประจำวัน
ที่พ่อผม บ่น ด่าแม่ เรื่องนั่นเรื่องนี้
เรื่อง จัดกับข้าวช้า เสื้อผ้าเหม็น บ้านพื้นไม่สะอาด
กับข้าวไม่อร่อย กางเกงรีดไม่เรียบ บางทีแม่ก็ลืมอะไรไปบ้างนิดๆหน่อย ก็ถูกด่า แบบ แม่ทำอะไรก็ไม่ถูกใจพ่อไปหมด ทั้งที่แม่ทำงานทั้งในและนอกบ้าน แถมยังต้องทำงานที่พ่อใช้นั่นใช้นี่ เป็นธุระให้พ่อเรื่องงานของพ่อที่กำลังเริ่มสร้าง เกี่ยวกับการเลี้ยงหมู คอกแม่ก็ต้องไปจ้างคนมาทำให้ ข้อมูลแม่ก็ต้องไปหาให้ อะไรก็แล้วแต่ เท่า ที่ผู้ หญิงคนนึงจะทำได้ แม่ทำให้หมด
แต่แล้ว ความอดทนผมก็หมดลง ในขณะที่พ่อก่าแม่ จู่ๆ สันดาน สัตว์ป่า ก็เข้าสิงผม อาจจะเป็นเพราะความรุนแรงที่พ่อเสี่ยมให้ผมมาตั้งแต่เด็ก อาจจะเป็นเพราะ ความกดดัน ที่พ่อมอบให้ผม ผม พลักประตูห้องออกไป แล้วถามว่า
ผม: พ่อเป็นอะไร ? ทำไมอารมณ์เสีย จัง
พ่อ : เบื่อแม่ แก่เลอะเลือน บ้าชิปหาย
ผม : ด่าเขาทำไม ผมเห็นเขาทำให้พ่อทุกอย่าง
พ่อ : ยุ่งอะไรด้วย เก่งมาจากไหน ว่ะ?
(ส ใส่เกือก)
ผมจุก มองหน้าพ่อ แล้วน้ำตาไหลลงมา ตัวสั่น ผมเดินเข้าห้อง ร้องไห้อยู่ 5 นาที ทุกอย่าง วนมาที่หัว ภาพที่ผมถูกตี ถูกด่า ถูกดูถูก ภาพที่เราพี่น้องบังไม่ให้แม่ถูกซ้อม ข้าวของที่พัง เพราะพ่อ ทำลาย กลับเข้ามา ตัวผมสั่น โกรธมาก และ เดินออกมา จากห้อง มุ่งตรงไป หาพ่อ ตะโกนว่า
โอ้ยยยยยย ! น้ำตาไหล เสียงดังมาก และตามด้วยประโยคสุดแค้น --- กูไม่ไหวแล้วเว้ย ! แม่ทนได้ยังไงกับคนนิสัยไม่ดีแบบนี้ คนใจร้าย คนใจดำ เอะอะด่าเมียด่าลูก
พ่อ : เป็นบ้าหรอ ? สงสัยคงบ้า กูว่าบ้าแน่ๆ
ผม : บ้า เหมือน พ่อ นั่นแหละ คนบ้าอะไร ด่าเมีย ด่าลูกทุกวัน สรรหาเรื่องด่าไม่หยุดไม่ย่อน ไม่มีใครอยากเข้าใกล้แล้วไม่รู้ตัวหรอ เขาหนีกันหมด กับคนในครอบครัวนี่ร้ายนัก กับเพื่อนนี่ ทำให้ทุกอย่าง เป็นบ้าหรอ พ่อ ถามจริง มีความสุขหรอ จบประโยคนี้พ่อนิ่ง
แล้วผมก็ มองหน้าเขา ด้วยการจ้องแบบ โกรธมาก
พ่อผมคงตกใจมาก ไม่เคย โดนคนในบ้านสวน อะไรแบบนี้ เพราะไม่มีใครกล้า แม้แต่ความคิดแปลกๆของกลุ่มขี้เหล้าเมายาที่พ่อคิดว่าดีก็มายัดเยียดให้ผม รู้ทั้งรู้ว่าที่พ่อคิดมันผิด แต่ผมก็ต้องเออ ออ แต่วันนี้เหมือนผม เเกะ และดึงความกลัวออก และระเบิด มันออกมา ปกป้องแม่ผม มันเป็นสอ่งที่อัดอั้นอยากจะพูดตั้งแต่เด็ก จนโต ได้พูดออกไปแล้ว
แต่แม่ผมนะสิ เสียใจมาก ร้องไห้ใหญ่เลย เสียใจที่ผม พูดกับพ่อแบบนั้น อ้อนวอนให้ผมขอโทษพ่อ
แต่ผม บอกแม่ว่า ผมรักแม่ แล้วก็ หยิบ กุญแจรถขับออกมา นั่งสงบสติอารมณ์ ผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำมันไม่ถูก ทำร้ายจิตใจแม่ แต่ผมทนเห็นพ่อทำร้ายแม่ทั้ง กาย ทั้งวาจาไม่ไหว รวมถึง ข่มลูกๆทุกคน น้องๆอยู่กันแบบหวาดระแวง ทั้งที่ก่อหน้านี้เราอยู่ด้วยกัน ทานข้าวรวมกันทุกวัน มีความสุข มากๆเลย
แต่มันไม่มีอีกแล้ว
หลังจากวันนั้น ผมไม่คุยกับพ่ออีกเลย
น้องๆผมเริ่มมีปัญหา เริ่มออกไปหาความสุขข้างนอก
น้องคนที่2 เลือกที่จะมีครอบครัว พอรับปริญญาน้องก็จดทะเบียน ไปอยู่กับแฟนเลย อีกสองคนก็ดู ไม่ค่อยกลับบ้าน พยายามหากิจกรรมทำ ผมก็สอดส่องดูแล อยู่ เข้าใจน้องทุกคน และแม่
ผมกำลัง วางแผนซื้อบ้าน กะว่าเวลา น้องมีปัญหาจะได้มาอยู่กับผม แต่แม่ขอร้องไว้ อยากให้อยู่ด้วยกัน
เรื่องที่เล่ามา อาจจะยาวยืดเยื้อ แต่มันคือ เรื่องที่ ฝังอยู่ในใจ และกลายเป็นแผลมาจนโต
ผมซึมซับความรุนแรงจากพ่อ กลายเป็นคนโมโหร้าย
แต่ผมสัญญาจะไม่ทำกับลูกกับเมียแบบนี้ เด็ดขาด ผมจะเป็นพ่อที่ ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ และ ให้ความรักกับลูก และครอบครัวผมให้ดีที่สุด
ผมยังโชคดี ที่มีแม่ ที่ รักและส่งผมเรียนจนถึงฝั่ง ผมรักแม่ ผู้หญิงที่ดีที่สุด
แต่ความรู้สึก กับ พ่อ ผม หมดศรัทธาไปแล้วครับ
ผมบาปไหมครับ ? ความรู้สึกไม่เคารพ รู้สึกแย่
รู้สึกไม่อยากเห็นหน้า หรือได้ยินเสียง อยู่แบบ
ชังกัน ผม เป็น ลูกที่แย่ไหมครับ TT
หมดศรัทธาในตัวพ่อ แต่รักแม่ไม่มีวันเปลี่ยน (ใครตกอยู่ในสถานะการณ์ที่แม่เลี้ยงลูกคนเดียวมาจนโตบ้างครับ??)
ตั้งแต่จำความได้พ่อก็เอาเปรียบแม่ตลอดทั้งที่พ่อทำงานข้าราชการ แต่แม่ก็ทนทนให้เขาด่าทนให้เขาว่าทนให้เขาทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ พ่อมีเมียน้อยก็โทษแม่ว่าเพราะแม่ไม่มีเวลาให้ พ่อติดยาเสพติดพ่อก็โทษแม่ ใช้ชีวิตติดเพื่อน ติดฝูง กินแต่เหล้า เข้าแต่บ่อน เวลาอยู่บ้านด้วยกันเหมือนคนในครอบครัวติดอยู่ในนรกครับ พ่อกินเหล้าติดยาชอบพาล ใครพูดอะไรพ่อก็คิดไม่ดีหาว่า ด่า เพราะ ฤทธิ์ยาหลอนประสาท จากนั้น พ่อก็จะหาเรื่องตีหาเรื่องกระทืบเอาเงินแม่ทำร้ายร่างกายตีแม่ตีลูกๆ ผมเป็นผู้ชายจะโดนหนักสุดเพราะไปบังแม่ น้องๆอีก3 คนก็จะโดน หากมาบังแม่ หรือ ห้ามพ่อ พ่อไม่ละเว้นใครเลยแม้น้องๆ เป็นเด็กผู้หญิง 2 คน และคนเล็กเป็น ผช อายุ 6 ขวบ พ่อตีเพราะแค่ต้องการเงิน ไปซื้อยาเสพติด และ สุรา ถ้าแม่ไม่ให้ก็ตีแม่ แม่รับจ้างขายของวันละ200 ที่ตลาดสด ช่วงตี2 ครึ่ง ถึง 7โมงเช้า และ ไปรับจ๊อบขายของร้านของชำจนถึงหกโมงเย็น วันละ 350 บาท พ่อเอาตังแม่ไปหมดเลยเพราะตกงาน เนื่องจากงานการไม่ค่อยไปทำ ติดการพนันเล่นไม่รู้วันรู้คืน และลาออกมา เลี้ยงวัวเนื้อขาย แต่ก็เจ้งไม่เป็นท่า เพราะ ไม่ไปดูแล ลูกน้องก็ ไม่สนใจ จะเหลืออะไร วันๆเข้าบ่อน เสพยา กลับบ้านตีลูกตีเมีย ผมเจอเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่เกิดจนกระทั้งอายุ16ปี พ่อโดนจับคดียาเสพติดครอบครัวเหลือ ผม น้องสาว2 คน และน้องชาย รวมแม่เป็น 5 คน แต่แปลกที่ความรู้สึกผมรู้สึกสบายใจรู้สึกดี และครอบครัวมีความสุขมากมีแม่มีน้องมีผมอยุ่กันอย่างมีความสุข แม่ทำงานเก็บเงินส่งเงินให้พ่อทุกๆเดือนในเรือนจำแม่ส่งผมส่งน้องเรียนไม่มีเรื่องกันในบ้านเหมือนตอนที่พ่ออยู่ แม่จะโดนข่มเหงรังแกตลอดชีวิต ตั้งแต่พ่อไม่อยุ่ แม่ผมกับน้องๆดีขึ้นเรื่อยๆ
แต่จะมีปัญหา เรื่องน้องๆโดนเพื่อนล้อ ว่าพ่อขี้คุก พ่อติดยา พ่อค้ายา เป็นแบบนี้ เพราะน้องๆเรียน รร.ในชุมชนเล็กๆ เป็น รร. ชั้นประถม ส่วนตัวผม ไม่โดนล้อ ครับเพราะออกมาเรียนในเมืองอยู่ ม.4 ก็โตๆกันแล้ว สังคมค่อนข้างโอเค เพราะผมสอบติดห้อง คิง ถึงผมจะไม่เก่งมากสอบได้ท้ายๆของห้องก็ตาม
จนกระทั้ง ผมสอบเข้ามหาลัยได้ แม่ผมรู้ครับว่า ค่าใช้จ่ายสูง แต่แม่ก็ บอกผมว่า แม่จะพยายามส่ง ให้ผมจบ แต่ก็โชคดีที่มีกองทุนต่างๆ ของรัฐ รวมถึง ผมทำงานพาสทามด้วยครับ ส่วนน้องๆก็ ช่วยแม่ขายของในตลาด ก่อนไป รร. แลกค่าขนม ตอนนี้แม่มีแผงเป็นของตัวเองแล้ว ก็ รายได้ก็ พอเลี้ยงลูกๆ4 คน และเหลือเก็บนิดหน่อย ไม่มากแต่ก็ไม่เป็นหนี้ครับ อ่อแผงที่ตลาดได้มาจาก เอารถพ่อไปขายครับ แล้วเอาเงินมาเซ้งแผง
ผมกลับไปหาแม่บ่อยๆกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาแม่ลูกและพากันไปเยี่ยมพ่อบ่อยๆ ถึงแม้จะต้องนั่งรถโดยสายหลายต่อ และการเดินทางใช้เวลาเป็นวันๆ เพื่อไปหาพ่อ ถ้าไปไม่ได้ก็เขียนจดหมายหาพ่อทุกอาทิตย์ เพราะพ่อสั่งแม่มา เนื่องจาก ในนั้นใครได้จดหมาย จะเป็นอะไรที่เพื่อนๆอิจฉา และแม่จะต้องนั่งรถโดยสาร ข้ามจังหวัดไปหาพ่อเกือบทุกอาทิตย์ แม่จะต้องปิดแผงขายผัก1 วัน เช่น วันเสาร์บ้าง เพราะ เสาร์เปิดเสาร์เว้นเสาร์ บางครั้งเสาร์ไหนเรือนจำปิด แม่ก็จะไปวันพุธ เป็นเวลา 8 ปี ที่แม่ไปเยี่ยมพ่อทุกอาทิตย์ ไม่เคยขาด นอกจาก ธุระจริงๆ จึงจะไม่ไป แต่ไม่เคยทิ้งพ่อเกินสองอาทิตย์เลย แม่ผู้แสนดีของผม น่ารักจริงๆ
จนกระทั้ง ผมทำงานบริษัทแห่งนึง เป็นบริษัท ญี่ปุ่น สวัสดิการ เงินเดือนตามมาตราฐาน มีโบนัส 3-5เดือน ชีวิตก็สบายๆ ใช้หนี้ กยศ ส่งน้องๆ ที่กำลังเรียน มหาลัย และ มัทธยม จนมาถึงเวลาที่พ่ออกจากคุก นาทีระทึก แม่ตั้งตารอคอยพ่อ ด้วยความรัก
พ่อก็ดูเหมือนจะทำตัวดีขึ้น ประมาณ 2 เดือน
แต่แล้วพ่อก็กลับไปกินเหล้าเหมือนเดิมพอเมามาก็ด่าแม่ให้เเม่เสียใจด่าน้องเสียใจ ด่าผม ตะคอกผม
ตัวผม ตอนนี้อายุก็โตแล้ว มีงานมีการทำ แต่ก็ ต้องกลับมาอยู่สภาพ เหมือนสมัยเด็กๆเมื่อหลายปีก่อน ความรู้สึกกลับมาย้ำเตือน สะกิจแผล และปมที่ฝังในใจ พ่อเมาชอบพาลด่าแม่ เรื่องเล็กเรื่องน้อยก็บ่นก็ด่า ราวกับว่าขอเขากิน ทุกเช้าแม่ต้อง เตรียมหุงหาอาหาร ทำกับข้าว ยกมาให้พ่อกิน กลางวันขายของ ก็ต้องแว๊บมา ยกกับข้าว ให้พ่อกิน ราวกับคนใช้ พ่อคงเป็นคนเดิม ที่ไม่มีอะไรขัดเกลาได้เลย ทั้งความคิด ทั้งนิสัย แต่ดีกว่าเดิมที่เลิกยาเสพติดได้ ยกเว้น เหล้า เบียร์ เพราะเพื่อนเยอะ เพื่อนที่ตอนติดคุกไม่มีสักคนที่ไปเยี่ยม มีแต่แม่กับลูกที่ถูกเขาทำร้ายจิตใจและร่างกาย 4 คนนี้ละ ไปเยี่ยม เขา ดูแล ส่งเงิน ให้
หลังจากเป็นแบบนี้นานๆเข้า ผมเริ่มรู้สึกเหมือนคนบ้า ชีวิตกลับมาเหมือนเสพควันบุหรี่ ที่เราไม่ได้สูบ เข้าปอดโดยตรง แต่ โดนทำร้ายทางอ้อมทุกวัน โดยเสียงด่าทอ เสียงบ่นแม่ มีมา แทบทุกเย็นที่ผม ย่างก้าวเข้าบ้าน ผมรู้สึก หดหู่ หวาดกลัวพ่อทำร้ายแม่และน้อง ต้องรีบเข้าห้อง ไม่มองใคร ขังตัวเอง ในห้องสี่เหลี่ยม ไปทำงาน รุ้สึกกังวน ห่วงแม่ น่าตาไม่สดใส เหมือนเคย จนกระทั้ง ครบรอบ 1ปี ที่พ่อ กลับมาอยู่บ้านด้วยกัน
หลังจากที่ผมปิดประตู ล๊อคห้องหนีเขาบ่อยๆ บางทีก็ นอนหอแฟน แต่ทุกครั้งที่กลับบ้าน ก็ยังคงได้ยินเสีย บ่น ด่าแม่ เยี่ยง คนใช้ สมัยทาส
ในวันที่ ผม เหลือ อด
วันธรรมดา ที่พ่อทำเป็นกิจวัตรประจำวัน
ที่พ่อผม บ่น ด่าแม่ เรื่องนั่นเรื่องนี้
เรื่อง จัดกับข้าวช้า เสื้อผ้าเหม็น บ้านพื้นไม่สะอาด
กับข้าวไม่อร่อย กางเกงรีดไม่เรียบ บางทีแม่ก็ลืมอะไรไปบ้างนิดๆหน่อย ก็ถูกด่า แบบ แม่ทำอะไรก็ไม่ถูกใจพ่อไปหมด ทั้งที่แม่ทำงานทั้งในและนอกบ้าน แถมยังต้องทำงานที่พ่อใช้นั่นใช้นี่ เป็นธุระให้พ่อเรื่องงานของพ่อที่กำลังเริ่มสร้าง เกี่ยวกับการเลี้ยงหมู คอกแม่ก็ต้องไปจ้างคนมาทำให้ ข้อมูลแม่ก็ต้องไปหาให้ อะไรก็แล้วแต่ เท่า ที่ผู้ หญิงคนนึงจะทำได้ แม่ทำให้หมด
แต่แล้ว ความอดทนผมก็หมดลง ในขณะที่พ่อก่าแม่ จู่ๆ สันดาน สัตว์ป่า ก็เข้าสิงผม อาจจะเป็นเพราะความรุนแรงที่พ่อเสี่ยมให้ผมมาตั้งแต่เด็ก อาจจะเป็นเพราะ ความกดดัน ที่พ่อมอบให้ผม ผม พลักประตูห้องออกไป แล้วถามว่า
ผม: พ่อเป็นอะไร ? ทำไมอารมณ์เสีย จัง
พ่อ : เบื่อแม่ แก่เลอะเลือน บ้าชิปหาย
ผม : ด่าเขาทำไม ผมเห็นเขาทำให้พ่อทุกอย่าง
พ่อ : ยุ่งอะไรด้วย เก่งมาจากไหน ว่ะ?
(ส ใส่เกือก)
ผมจุก มองหน้าพ่อ แล้วน้ำตาไหลลงมา ตัวสั่น ผมเดินเข้าห้อง ร้องไห้อยู่ 5 นาที ทุกอย่าง วนมาที่หัว ภาพที่ผมถูกตี ถูกด่า ถูกดูถูก ภาพที่เราพี่น้องบังไม่ให้แม่ถูกซ้อม ข้าวของที่พัง เพราะพ่อ ทำลาย กลับเข้ามา ตัวผมสั่น โกรธมาก และ เดินออกมา จากห้อง มุ่งตรงไป หาพ่อ ตะโกนว่า
โอ้ยยยยยย ! น้ำตาไหล เสียงดังมาก และตามด้วยประโยคสุดแค้น --- กูไม่ไหวแล้วเว้ย ! แม่ทนได้ยังไงกับคนนิสัยไม่ดีแบบนี้ คนใจร้าย คนใจดำ เอะอะด่าเมียด่าลูก
พ่อ : เป็นบ้าหรอ ? สงสัยคงบ้า กูว่าบ้าแน่ๆ
ผม : บ้า เหมือน พ่อ นั่นแหละ คนบ้าอะไร ด่าเมีย ด่าลูกทุกวัน สรรหาเรื่องด่าไม่หยุดไม่ย่อน ไม่มีใครอยากเข้าใกล้แล้วไม่รู้ตัวหรอ เขาหนีกันหมด กับคนในครอบครัวนี่ร้ายนัก กับเพื่อนนี่ ทำให้ทุกอย่าง เป็นบ้าหรอ พ่อ ถามจริง มีความสุขหรอ จบประโยคนี้พ่อนิ่ง
แล้วผมก็ มองหน้าเขา ด้วยการจ้องแบบ โกรธมาก
พ่อผมคงตกใจมาก ไม่เคย โดนคนในบ้านสวน อะไรแบบนี้ เพราะไม่มีใครกล้า แม้แต่ความคิดแปลกๆของกลุ่มขี้เหล้าเมายาที่พ่อคิดว่าดีก็มายัดเยียดให้ผม รู้ทั้งรู้ว่าที่พ่อคิดมันผิด แต่ผมก็ต้องเออ ออ แต่วันนี้เหมือนผม เเกะ และดึงความกลัวออก และระเบิด มันออกมา ปกป้องแม่ผม มันเป็นสอ่งที่อัดอั้นอยากจะพูดตั้งแต่เด็ก จนโต ได้พูดออกไปแล้ว
แต่แม่ผมนะสิ เสียใจมาก ร้องไห้ใหญ่เลย เสียใจที่ผม พูดกับพ่อแบบนั้น อ้อนวอนให้ผมขอโทษพ่อ
แต่ผม บอกแม่ว่า ผมรักแม่ แล้วก็ หยิบ กุญแจรถขับออกมา นั่งสงบสติอารมณ์ ผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำมันไม่ถูก ทำร้ายจิตใจแม่ แต่ผมทนเห็นพ่อทำร้ายแม่ทั้ง กาย ทั้งวาจาไม่ไหว รวมถึง ข่มลูกๆทุกคน น้องๆอยู่กันแบบหวาดระแวง ทั้งที่ก่อหน้านี้เราอยู่ด้วยกัน ทานข้าวรวมกันทุกวัน มีความสุข มากๆเลย
แต่มันไม่มีอีกแล้ว
หลังจากวันนั้น ผมไม่คุยกับพ่ออีกเลย
น้องๆผมเริ่มมีปัญหา เริ่มออกไปหาความสุขข้างนอก
น้องคนที่2 เลือกที่จะมีครอบครัว พอรับปริญญาน้องก็จดทะเบียน ไปอยู่กับแฟนเลย อีกสองคนก็ดู ไม่ค่อยกลับบ้าน พยายามหากิจกรรมทำ ผมก็สอดส่องดูแล อยู่ เข้าใจน้องทุกคน และแม่
ผมกำลัง วางแผนซื้อบ้าน กะว่าเวลา น้องมีปัญหาจะได้มาอยู่กับผม แต่แม่ขอร้องไว้ อยากให้อยู่ด้วยกัน
เรื่องที่เล่ามา อาจจะยาวยืดเยื้อ แต่มันคือ เรื่องที่ ฝังอยู่ในใจ และกลายเป็นแผลมาจนโต
ผมซึมซับความรุนแรงจากพ่อ กลายเป็นคนโมโหร้าย
แต่ผมสัญญาจะไม่ทำกับลูกกับเมียแบบนี้ เด็ดขาด ผมจะเป็นพ่อที่ ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ และ ให้ความรักกับลูก และครอบครัวผมให้ดีที่สุด
ผมยังโชคดี ที่มีแม่ ที่ รักและส่งผมเรียนจนถึงฝั่ง ผมรักแม่ ผู้หญิงที่ดีที่สุด
แต่ความรู้สึก กับ พ่อ ผม หมดศรัทธาไปแล้วครับ
ผมบาปไหมครับ ? ความรู้สึกไม่เคารพ รู้สึกแย่
รู้สึกไม่อยากเห็นหน้า หรือได้ยินเสียง อยู่แบบ
ชังกัน ผม เป็น ลูกที่แย่ไหมครับ TT