ตอนที่ได้ยินและไม่ได้คิดอะไร ก็แลดูดีเหมือนกันนะ

"เราเป็นคนไม่เอาเปรียบใครแต่ใครอย่ามาเอาเปรียบเรา"

แต่พอมาลองนั่งคิดพินิจพิเคราะห์ พิจารณา ทบทวนดูแล้ว ผมรู้สึกว่าประโยคนี้มันมีปัญหา โดยเฉพาะท่อนหลัง มันทำให้ท่อนแรกดูด้อยค่า และทำให้คนที่พูดประโยคนี้ไม่สามารถทำได้ตามที่พูดคือการไม่เอาเปรียบใคร ทำไมผมถึงคิดเช่นนั้น เดี๋ยวผมจะค่อยๆไล่เรียงไปเรื่อยๆครับ เป็นการเรียงความคิดที่พันกันมั่วๆไปหมดในหัวด้วย...555

(ผมอาจจะคิดผิดก็ได้ อยากให้เกิดการแลกเปลี่ยนความคิดกันครับ)

โดยปกติแล้วเราใช้ชีวิตอยู่ในสังคมอย่างไม่ต้องสงสัย คงไม่มีใครอาศัยอยู่คนเดียวในป่าลึกโดยไม่ติดต่อใครเลยนะครับ สังคมที่ว่ามันก็ต้องมีคนมากกว่าหนึ่งคนอยู่แล้ว นั่นก็คือ ต้องมีสิ่งที่เรียกว่า "เรา" กับ "คนอื่น" ที่นี้พอมันมีคนมากกว่าหนึ่งคนมันก็มีเรื่องนะสิครับ ถ้าคนมากกว่าหนึ่งคนอยากได้อะไรก็ตามที่มีเพียงหนึ่งหรือมีไม่ครบคน มันก็จะเกิดการแย่งชิง เอารัดเอาเปรียบขึ้น แล้วสิ่งที่ตามมาก็คือปัญหา ปัญหา และปัญหา


มาเข้าประโยคที่เป็นหัวข้อนี้เลยดีกว่า เอาประโยคแรกก่อนคือ "เราเป็นคนไม่เอาเปรียบใคร" มันดูดีมากๆเลยนะในทัศนะคติของผม เหตุผลคือมันทำให้ผมรู้สึกว่าคนๆนี้ไม่ได้เบียดเบียน ไม่เอาเปรียบใครเลย ถ้าดูตามหลักคำสอนของพุทธศาสนา ก็จะมีศีลห้าที่เป็นหลักให้ชาวพุทธยึกถือไว้เป็นกรอบให้อยู่ในสังคมอย่างมีความสุข ซึ่งมันก็คือการไม่เบียดเบียนผู้อื่นและตัวเอง


ทีนี้สิ่งที่ผมคิดว่ามันคือปัญหาก็คือประโยคหลังที่บอกว่า "ใครอย่ามาเอาเปรียบเรา" ผมสงสัยว่าการที่คิดว่าใครอย่ามาเอาเปรียบเรานี้ พอเอาเข้าจริงๆแล้วมันจะทำให้เรากลับไปเอาเปรียบคนอื่นโดยที่เราอาจจะไม่รู้ตัวหรือเปล่า เหตุผลคือ เราจะมีเส้นบางบางที่ขีดเอาไว้ในใจเป็นเส้นที่เรียกว่าเส้นพอดี ถ้าอะไรก็ตามที่เลยเส้นนี้ขึ้นไปมันก็คือการถูกเอาเปรียบ แต่ปัญหามันอยู่ที่เส้นพอดีเส้นนี้มันเป็นเส้นของเราคนเดียว เราคิดเองเออเองว่าเส้นนี้คือเส้นความพอดีของเรา โดยที่เราไม่ได้คิดเลยว่ามันเป็นเส้นเดียวกันกับเส้นความพอดีของคนอื่นหรือเปล่า พอเป็นอย่างนี้ปุ๊บก็กลายเป็นว่าความพอดีของเรามันเกินความพอดีของคนอื่นไป ถ้าคนอื่นเกินพอดีก็สามารถสรุปได้มั้ยครับว่า

"เราเอาเปรียบคนอื่น"