อยากกลับไปเป็นเด็ก ไปสมัยประถม,มัธยม ที่ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมาก อยากไปเที่ยวเฮฮา ไปกินข้าว ไปเม้ามอยสนุกสนาน ไม่คิดอะไรมาก
พอโตขึ้น ชีวิตส่วนตัวของแต่ละบุคคลมากขึ้นบวกกับความคิดของคนที่มากขึ้น เจอกับความเครียด การเรียนที่หนัก กว่าจะผ่านไปแต่ละวันของเรามันลำบากมากๆ😞
ความสุขมันเหมือนขาดหายไป หรือง่ายๆคือมีเรื่องให้คิดมากมายไปหมดในแต่ละวัน แล้วมักจะคิดในเรื่องเครียดๆมากกว่าเรื่องดี เราก็เป็นคนที่ชอบเก็บเรื่องพวกนี้มาคิดเองคนเดียว มันก็จะดาวน์มากกว่าคนที่ไประบายให้คนที่ไว้ใจฟัง ทั้งๆที่ความจริงก็มีคนที่คอยฟังเราอยู่นะแต่เราก็เกรงใจที่จะเล่า แล้วคือเราเรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยเก่งด้วยแหละ เลยไม่เล่าละกัน เกรงใจเขา เลยเก็บๆไว้คนเดียวตลอด
อีกเรื่องที่อยากจะระบายก็คือ มีคนเคยบอกเราเป็นคนที่เข้าถึงยาก มันก็คงเป็นแบบนั้น ส่วนนึงคือเรารู้สึกเราไม่ค่อยเป็นคนที่น่าสนใจ เราใช้ชีวิตทุกวันเราสังเกตเห็นและรู้หมดแหละว่าใครเมินเรา ใครที่สนใจ ใครที่เฉยๆ ใครที่ทักทายเราบ่อยๆ ใครที่ไม่กล้าคุยกับเรา จริงๆทุกคนมี sense นะ แล้วคนอื่นมักจะจัดให้เราเป็นคนที่ไม่กล้าคุยด้วย(เป็นส่วนใหญ่) ทำให้เราแบบว่าเหมือนมีความแข็งแกร่งในส่วนนี่คือ ทำให้เราเป็นคนปิดกั้นนิดนึงเพราะในใจเราคิดแล้วว่ายังไงก็ไม่มีใครกล้าคุย เพราะบุคลิกเราดูหยิ่งเข้าถึงยาก  
ทุกวันนี้มันแก้ไม่ได้หรอก เพราะเราเป็นคนบุคลิกแบบนี้ใน first sight ของทุกคนไปแล้ว แล้วนี่แหละมันทำให้ทุกวันเราคิดเรื่องนี้วนไปทุกวัน แล้วเราก็ดาวน์เองทุกวัน ไม่รู้ว่าเราผิดปกติอะไรหรือเปล่า ทั้งๆที่รู้ว่าความจริงเป็นยังไง แต่ก็ยังกลับมาคิดมากอีก เครียดกับการที่ไม่มีใครคบแบบนี้ทุกวัน 😔