ทางนี้เวลาเครียดมากๆ หรือเศร้ามากๆ จะไม่กล้าปรึกษาใครเลยค่ะ มันไม่ใช่ว่าเราไม่ไว้ใจใครหรือไม่มีคนที่สนิทด้วย แต่เหมือนเรากลัวว่า เราจะทำให้เขาเครียดตามไปด้วย หรือเขาไม่สบายใจ เมื่อก่อนเราเคยพยายามปรึกษาครอบครัวเรื่องบางอย่างตอนยังอยู่ม.ต้นแต่เขาเหมือนจะเครียดไปด้วย หรือตอบปัดส่งๆ ไป ว่า ไม่ต้องคิดมาก มันทำให้เรารู้สึกผิด บางครั้งก็รู้สึกว่าเขาอาจจะรำคาญเรา ทำให้เราไม่กล้าที่จะปรึกษาหรือระบายกับใคร...พอเราเริ่มโตขึ้น เราก็มักจะเป็นผู้ฟังเสมอ เวลามีอะไรเพื่อนสนิทก็จะระบายให้ฟังและเราพยายามให้คำปรึกษาเขา...เวลาเขาเป็นอะไรเราก็พยายามช่วยเสมอ แต่กลับกันเราไม่กล้าที่จะบอกอะไรเขาเลย ว่าเราคิดมาก หรือเศร้าอะไรอยู่ ถ้าเราไม่ไหวแล้วจริงๆ เราจะไม่พูดเลย...บางครั้งพอเราพูดออกไป เพื่อนมักจะเงียบและไม่ได้โต้ตอบกลับมา จังหวะนั้นเราเริ่มคิดมากแล้วว่า ที่เขาเงียบเพราะเขาเหนื่อยหรือเบื่อกับเราหรือเปล่า

เราเลยไม่กล้าปรึกษาใครเพราะกลัวว่าคนอื่นจะเครียดตามหรือเหนื่อยกับเรา เราไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน พอรู้สึกว่าตัวเองช่วยเหลือแต่คนอื่น แต่เราไม่มีใครช่วยเหลือกลับก็เศร้าเหมือนกันค่ะ เลยอยากรู้ว่าทุกคนในกระทู้จัดการความรู้สึกเศร้าหรือเครียดตรงนี้ยังไงคะ ทางนี้ถ้าเกิดเศร้ามากๆ และไม่กล้าปรึกษาใคร เราจะทำสิ่งที่ชอบทำ หรือพูดปลอบใจตัวเองค่ะ