ก่อนอื่นบอกเลยว่าเราเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อแม่ตั้งหวังไว้สูงมาก ตอนเด็กๆอยู่กกับตายาย พอโตขึ้นมาก็ย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ สิ่งแรกที่โดนก็คือบังคับเรียนพิเศษ แต่มันก็เป็นสิ่งที่ดีนะคะ เข้าใจมากขึ้น ต่อมาเริ่มยึดโทรศัพท์ค่ะ คือไห้เอาไปโรงเรียนได้ แต่ 4 ทุ่มปุ๊ปต้องเอาให้พ่อแม่นะ ตอนนั้นไม่คิดไรมากค่ะก็พออยู่ได้ เพราะเรายังไม่ค่อยมีสังคมเท่าไหร่ พอโตมาอีกหน่อย ประมาณ ม.3 เป็นวัยรุ่นเต็มที่ แม่ไม่ให้อยู่ในห้องเลยค่ะ พอเราเข้าห้องปิดประตูปุ๊ป จะมาเปิดดูเลย หรือไม่ก็คอยถามว่าทำอะไร เราเลยเริ่มไม่โอเคละ ด้วยความที่เราเป็นวัยรุ่นเราก็อยากมีชีวิตส่วนตัวของตัวเอง เลยกลับบ้านมาก็เข้าห้องเลย บางวันไม่ได้กินข้าวมาก็ไปกินข้าวก่อน เราก็คิดว่าทุกคนก็คงเป็นแบบนั้น ซึ่งต้องบอกว่าเรากลับบ้านดึกทุกวัน เพราะเราต้องเรียนพิเศษหลังเลิกเรียนถึงประมาณ 2 ทุ่มค่ะ แม่กลับมาถามว่าทำไมกลับบ้านแล้วเข้าห้องเลยตลอด ทำไมไม่มาอยู่นอกห้องก่อน เราก็แบบตอบอยากอยู่ในห้องมากกว่า แม่เลยบอกว่า"งั้นไม่ต้องปิดประตูห้อง จะได้รู้ว่า ทำไร " คือเราไม่โอเคอยู่แล้วก็ไม่ทำ พอไม่ทำ แม่ก็มาเปิดประตูเองเลย เพราะห้องเราเป็นประตูลูกบิด ถ้ามีกุญแจก็เปิดเข้ามาเองได้ พอโตมาอีกหน่อยก็ยึดมือถือตอน 5 ทุ่มค่ะ เที่ยวบอกชาวบ้านว่าลูกจะเป็นหหมอ พอมีเทอมนึงเราเกรดตกลง บังคับจะเอารหัสโทรศัพท์ เปิดเช็กค้นโทรศัพท์เราบ่อยมาก เราไม่กล้าคุยกะใครเลยค่ะแม้แต่เพื่อน เราอายเพื่อนมากๆ ขนาดปิดเทอมก็บังคับให้เรานอนก่อนเที่ยงวคืน พี่เข้าใจมั้ยคะ ว่าเออวัยรุ่นแล้วแต่คน เวลานี้มันอาจจะเป็นเวลานอนของคนทั่วไป แต่พี่เข้าใจมั้ยคะว่ามันไม่ง่วงมันไม่อยากนอน เราก็นั่เล่นคอมดูอะไรไปเรื่อยๆ 2 ทุ่มมาบอกให้ไปอาบน้ำ แต่คลิปที่เราดูมันยังไม่จบ เราก็เลยบอกไปวว่าแปปนึง จบคลิปก่อน พออีกไม่ถึง 5 นาทีก็มาดึงปลั๊กคอมออกละทำอารมณ์เสียใส่ เราก็หงุดหงิดมาก ว่าทำไมมาทำแบบนี้ เที่ยงคืนก็เหมือนกันค่ะ ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็มาดึงปลั๊กคอมออก เคยมีครั้งนึงเรานั่งทำงานอยู่ ละงานเราหายไปทั้งหมด ไม่มีงานส่งเลยค่ะตอนนั้น การทำแบบนี้มันเกินไปรึเปล่าคะ  แต่เราว่ามันเกินไปนะ ไม่ไหวละค่ะเราคิดว่าเราอยู่ในฐานที่ถูกบังคับมากเกินไป เคยเปิดใจลองคุยนะคะ เรื่องโทรศัพท์แม่บอกว่า เอาไปทำไม มันมีความสำคัญอะไร ไม่ต้อเอาก็ได้มั้ย อายเพื่อนก็ไม่ต้องบอกเพื่อน เรื่องห้องก็บอกว่าที่ทำำมันความลับหรอ มีความลับกับแม่หรอ คือหนูต้องทำยังไงคะ หนูอยู่แบบนี้ไม่ไหวจริงๆค่ะ อดทนมาขนาดไหนแล้ว ตอนนี้มันทนไม่ไหวแล้วค่ะ เราก็อยู่ ม.ปลายแล้ว ไม่ให้เที่ยวกับเพื่อน เพื่อนชวนเราก็เบี้ยวตลอด เที่ยวหมายถึงไปดูหนังกันไปที่ยวห้างนะคะ ไม่ใช่เที่ยวกลางคืน เราไม่ชอบอยู่แล้ว เราคิดว่าเราโตพอที่จะรับรู้อะไรด้วยตนเองได้แล้วรึเปล่า เราควรจะไม่มีข้อบังคับอะไรเยอะขนาดนี้แล้วมั้ย เราพยายามจะเข้าใจพ่อแม่นะ แต่เราว่าท่านไม่เข้าใจเรา ที่ท่านทำ เราว่ามันเกินไปจริงๆ เรารับไม่ได้แล้ว