เราเป็นลูกสาวในครอบครัวที่มีลูกสาวล้วนสี่คน ครอบครัวมีเชื้อสายว่างั้นเถอะ ข้อห้ามไม่น้อยกว่าของคุณเลย อออกจากบ้านห้ามใส่กางเกงขาสั้น  คำว่าสั้นในที่นี้คือเหนือเข่าขึ้นมาสองนิ้ว ไม่ใช่สั้นเสมอหูเหมือนเดี๋ยวนี้  ห้ามใส่เสื้อสายเดี่ยว คอกระเช้า ใส่เสื้อบางหน่อยก็ต้องใส่เสื้อซับในอีกตัว ห้ามนุ่งยีนรัดๆ ฯลฯ  เดินผ่านผู้ใหญ่ต้องก้ม ถ้าเขานั่งพื้นก็ต้องเดินเข่า ต้องยกมือไหว้ขอบคุณจนเป็นนิสัย ห้ามด่าคำหยาบคาย หรือพูดจาส่อเสียด ฯลฯ  จะไปไหนทีต้องขออนุญาต ต้องกลับตรงเวลา ฯลฯ  กติกาในบ้านคือตราบใดที่ยังอยู่ในบ้าน ยังไม่มีปัญญาหาเลี้ยงตัวเอง ต้องแบมือขอเงินพ่อแม่ ต้องทำตามกฏ  แต่ถ้าเรียนจบทำงานเมื่อไหร่ อยากทำอะไรก็เชิญ แต่ต้องรับผิดชอบตัวเองหากเกิดอะไรขึ้นมา

วันงานบายซีเนียร์ เรากลับบ้านตอนเกือบๆ หกโมง แม่กำลังใส่บาตร ไม่มีใครถามสักคำว่าไปไหนมา และตั้งแต่นั้นพอทำงานก็ชีพจนลงเท้าตลอด ไปต่างจังหวัด ต่างประเทศ ก็ไม่มีใครมาห้าม อย่างมากก็ถามว่าไปนานมั้ย

หัวอกคนเป็นพ่อแม่ จะมีลูกกี่คน ความห่วงใยไม่ต่างกัน เขาอยากส่งให้คุณถึงฝั่งโดยสวัสดิภาพก็เท่านั้น คุณลองมองรอบๆ ตัว สังคมปัจจุบันมันอันตรายกว่าเมื่อก่อนมาก โอกาสที่จะพลาดพลั้งไปมีมากมาย ลองคิดง่ายๆ ว่าหากคุณท้องก่อนเรียนจบ จะเกิดอะไรขึ้น ติดยาล่ะ ถูกผู้ชายหลอกเสียผู้เสียคน ฯลฯ

คุณต้องสร้างความเชื่อมั่นให้พ่อแม่ก่อน จะไปไหนมาไหนต้องบอก กลับกี่โมงก็ต้องกลับให้ได้ตามนั้น ไม่ใช่เถลไถล ติดเพื่อน พ่อแม่ไม่ได้อยากทำเหมือนคุณเป็นนักโทษ แต่ถ้าปล่อยแล้วเตลิดกู่ไม่กลับ มันก็ยากที่จะปกครอง  จขกท อายุยังน้อย อย่าหุนหันพลันแล่น คุณยังอ่อนโลกมาก คิดอะไรด้านเดียว ไม่ได้นะ