โดยสภาพความเป็นจริงแล้ว รูปเป็นสิ่งที่ไม่เที่ยง เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เป็นสุญญตา คือหาแก่นสารมิได้

เช่น มองไกลหน่อย ชาติที่แล้วเราเกิดเป็นนาย ก แล้วตอนนี้นาย ก ยังมีอยู่หรือไม่ ไม่มีแล้ว
มองใกล้หน่อย ตอนเป็นเด็ก ชื่อว่าเด็กชาย ข พอเราโตขึ้น เด็กชาย ข ยังมีอยู่หรือไม่ ไม่มีแล้ว
รูปเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา หาเป็นตัวเราไม่ทุกเสี้ยววินาที โดนบีบคั้นจากสิ่งต่างๆ สารพัด เป็นทุกข์ ไม่สามารถไปควบคุม บังคับมันได้
ที่เราโลภ อยากได้นั่น อยากได้นี่ อยากเป็นนั่น อยากเป็นนี่ มันจึงเป็นการฝืนความเป็นจริง เป็นทุกข์

เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ มีขึ้นได้ก็เพราะรูป
เมื่อ รูปเป็นสิ่งที่ไม่เที่ยง เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เป็นสุญญตา คือหาแก่นสารมิได้
เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว  เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ จะเที่ยงอยู่ได้อย่างไร ย่อมเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
เป็นสุญญตา คือหาแก่นสารมิได้เช่นกัน

เพราะฉะนั้นคนที่เห็นว่า คนเราตายแล้วต้องไปเกิด จึงเป็นสัสสตทิฏฐิ ยังยึดมั่นถือมั่นในรูปอยู่ จึงยังมี เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ยังไม่หลุดพ้นจากวัฏสงสาร

ส่วนคนที่เห็นว่าตายแล้วสูญ ก็เป็นอุจเฉททิฏฐิ คือคนที่เห็นอย่างนี้ จะยังมีกิเลสอยู่ จะทำอะไรก็ได้ในชาตินี้ เพราะตายแล้วสูญ ไม่ได้เห็นไปตามเหตุ ตามปัจจัย ว่าเพราะสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี