คืองี้คะ เราเป็นพนักงานเงินเดือนทั่ว ๆ ไป อายุ 32 เงินเดือนอยู่ที่ 70K
บางคนก็มองว่าได้เงินเดือนเยอะแล้วในอายุเท่านี้ (ในเส้นทางของคนที่ไม่ได้มีความทะเยอทะยาน อย่างรุนแรงนะคะ 55555)
แต่งานที่เราทำเนี่ย มันเครียดและกดดันมาก เพราะออฟฟิศที่ไทยมีแค่เราคนเดียว (บริษัทแม่มาจากต่างประเทศ)
เรานะ ทั้งหาลูกค้าเอง, ทำแผนการตลาดเอง, เป็น Project Manager เอง, เวลาเทสระบบก็ต้องรับบทบาทในการเป็นเทสเตอร์อีก นี่ไม่นับงานนำส่งภาษี งานบริการลูกค้าที่มีเรื่องร้องเรียนเกี่ยวกับบริการที่ลูกค้าเป็นสมาชิกอีกนะ เยอะแยะตาแป๊ะไก่มาก 55555
แต่ว่า ที่เราตัดสินใจทำงานกับที่นี่ เพราะว่า เราก็มีความอยาก Challenge ตัวเอง อยากสร้างผลงานมาสเตอร์พีซให้ตัวเอง
และที่สำคัญ...เรามาเพราะเงิน 5555555555555
แต่พอเราทำงานมาได้ซัก 1 ปี เรารู้สึกว่า เราเครียดมาก และเราไม่มีความสุขในชีวิตเลย ทำงาน 10 ชม.ต่อวัน แล้วก็เริ่มหาหมอบ่อยขึ้น ทั้งปวดหัว ปวดหู ตากระตุก พอเราบ่นเรื่องนี้ให้คนอื่นฟัง แล้วบอกว่า อยากลาออกว่ะ ไปทำงานที่อื่นที่มันมีระบบ เงินเดือนอาจจะน้อยกว่านี้ (แต่ว่ามีโบนัสนะ 555) แต่เครียดน้อยกว่า และทุกข์น้อยกว่านี้
มันกลับกลายเป็นว่า....
เราเป็นคนไม่อดทนเพื่อไปสู่เป้าหมาย แล้วเพื่อนถามเราว่า เราไม่มี Passion ที่จะเป็นผู้บริหารในองค์กรเลยหรอ? หรือว่า เราอยากออกไปทำธุรกิจอะไรเองมั้ย? ทำให้เราต้องกลับมาถามตัวเองว่า Passion ของตัวเองคืออะไร?????
คำตอบคือ....เอออ...ไม่มีว่ะ 55555555
เราแค่อยากมีความสุข มีเงินใช้ ได้ไปเที่ยว พ่อแม่ป่วยไข้ก็มีเงินรักษา เราแก่ตัวไปมีเงินใช้หลังเกษียณ ซึ่งตอนนี้ เราก็อยู่ใน Roadmap ที่เราวางไว้อยู่นะ เรามีประกัน แล้วก็ทำให้พ่อแม่แล้วด้วย นี่ก็มีแพลนจะซื้อคอนโด ซึ่งเราก็คิดว่า คือ ถ้าเราทำงานในองค์กรขนาดกลางถึงใหญ่ เราว่า เราก็ยังได้เงินเดือน 60K-70K อยู่นะ
แต่ประเด็นคือ...เรารู้สึกว่า เออ เรานี่ก็ไม่เท่เลยเนอะ ไม่มี Passion ที่จะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในฐานะผู้บริหาร แต่กลับจะเข้าเส้นทางเดิม เป็นพนักงานเงินเดือนทั่ว ๆ ไป ทั้ง ๆ ที่ อุตส่าห์ได้โอกาสที่จะเติบโตแล้ว แต่เราทุกข์มากไง เราว่ามันเกินลิมิตการอดทนของเราแล้วล่ะ
เราอ่ะ ขอแค่มีความสุขในทุกวัน ไม่ประมาทในชีวิต มีเงินเลี้ยงดูพ่อแม่ แก่ไปไม่ลำบากใคร เนี่ย Passion ของเรา
แต่เราไม่กล้าบอกใคร เพราะรู้สึกเหมือนคนที่กระจอกมาก
คนอื่น ๆ คิดว่ายังไงกันคะ ลองมาแชร์มุมมอง และประสบการณ์กันเนอะ
มันดูกากมั้ยคะ ถ้าจะบอกว่า Passion ในชีวิต คือ การมีความสุขไปวัน ๆ?
บางคนก็มองว่าได้เงินเดือนเยอะแล้วในอายุเท่านี้ (ในเส้นทางของคนที่ไม่ได้มีความทะเยอทะยาน อย่างรุนแรงนะคะ 55555)
แต่งานที่เราทำเนี่ย มันเครียดและกดดันมาก เพราะออฟฟิศที่ไทยมีแค่เราคนเดียว (บริษัทแม่มาจากต่างประเทศ)
เรานะ ทั้งหาลูกค้าเอง, ทำแผนการตลาดเอง, เป็น Project Manager เอง, เวลาเทสระบบก็ต้องรับบทบาทในการเป็นเทสเตอร์อีก นี่ไม่นับงานนำส่งภาษี งานบริการลูกค้าที่มีเรื่องร้องเรียนเกี่ยวกับบริการที่ลูกค้าเป็นสมาชิกอีกนะ เยอะแยะตาแป๊ะไก่มาก 55555
แต่ว่า ที่เราตัดสินใจทำงานกับที่นี่ เพราะว่า เราก็มีความอยาก Challenge ตัวเอง อยากสร้างผลงานมาสเตอร์พีซให้ตัวเอง
และที่สำคัญ...เรามาเพราะเงิน 5555555555555
แต่พอเราทำงานมาได้ซัก 1 ปี เรารู้สึกว่า เราเครียดมาก และเราไม่มีความสุขในชีวิตเลย ทำงาน 10 ชม.ต่อวัน แล้วก็เริ่มหาหมอบ่อยขึ้น ทั้งปวดหัว ปวดหู ตากระตุก พอเราบ่นเรื่องนี้ให้คนอื่นฟัง แล้วบอกว่า อยากลาออกว่ะ ไปทำงานที่อื่นที่มันมีระบบ เงินเดือนอาจจะน้อยกว่านี้ (แต่ว่ามีโบนัสนะ 555) แต่เครียดน้อยกว่า และทุกข์น้อยกว่านี้
มันกลับกลายเป็นว่า....
เราเป็นคนไม่อดทนเพื่อไปสู่เป้าหมาย แล้วเพื่อนถามเราว่า เราไม่มี Passion ที่จะเป็นผู้บริหารในองค์กรเลยหรอ? หรือว่า เราอยากออกไปทำธุรกิจอะไรเองมั้ย? ทำให้เราต้องกลับมาถามตัวเองว่า Passion ของตัวเองคืออะไร?????
คำตอบคือ....เอออ...ไม่มีว่ะ 55555555
เราแค่อยากมีความสุข มีเงินใช้ ได้ไปเที่ยว พ่อแม่ป่วยไข้ก็มีเงินรักษา เราแก่ตัวไปมีเงินใช้หลังเกษียณ ซึ่งตอนนี้ เราก็อยู่ใน Roadmap ที่เราวางไว้อยู่นะ เรามีประกัน แล้วก็ทำให้พ่อแม่แล้วด้วย นี่ก็มีแพลนจะซื้อคอนโด ซึ่งเราก็คิดว่า คือ ถ้าเราทำงานในองค์กรขนาดกลางถึงใหญ่ เราว่า เราก็ยังได้เงินเดือน 60K-70K อยู่นะ
แต่ประเด็นคือ...เรารู้สึกว่า เออ เรานี่ก็ไม่เท่เลยเนอะ ไม่มี Passion ที่จะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในฐานะผู้บริหาร แต่กลับจะเข้าเส้นทางเดิม เป็นพนักงานเงินเดือนทั่ว ๆ ไป ทั้ง ๆ ที่ อุตส่าห์ได้โอกาสที่จะเติบโตแล้ว แต่เราทุกข์มากไง เราว่ามันเกินลิมิตการอดทนของเราแล้วล่ะ
เราอ่ะ ขอแค่มีความสุขในทุกวัน ไม่ประมาทในชีวิต มีเงินเลี้ยงดูพ่อแม่ แก่ไปไม่ลำบากใคร เนี่ย Passion ของเรา
แต่เราไม่กล้าบอกใคร เพราะรู้สึกเหมือนคนที่กระจอกมาก
คนอื่น ๆ คิดว่ายังไงกันคะ ลองมาแชร์มุมมอง และประสบการณ์กันเนอะ