จริงๆผมต้องตายไปแล้วครับ แต่ไม่ตาย อาจเป็นเพราะยังไม่ถึงที่หรืออะไรก็ตามแต่ ผมเคยป่วยเป็นโรคเส้นเลือดในสมองตีบตอนไปทําธุระที่ชลบุรี ขนาดที่กําลังนอนรอความตายช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อยู่ตอนนั้น ผมอฐิฐานจิตขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วย ผมยังไม่อยากตายคอนนี้ ถ้ารอดชีวิตไปได้ จะขอทําความดีไปตลอดชีวิตเลย หลังจากนั้นไม่นานก็มีลุงที่อยู่ในวัดเดินเข้ามาช่วยผมพาส่งรพ. ชลบุรี ไปถึงหมอบอกว่าถ้ามาช้าไป ครึ่งชม ไม่ตายก็พิการครับ เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ครับ ชีวิตที่ได้มาเหมือนสิ่งศักดิ์ท่านให้มาครับ เรื่องบางเรื่องเป็น อจินไตย คืออยู่นอกเหนือจากความเข้าใจของมนุษย์หรือตรรกะต่างๆ อยู่นอกเหนือความเข้าใจของหลักการทางวิทยาศาตร์ อาจจะเป็นผลของกรรมดีที่ผมเคยทําไว้มาช่วยถึงรอดชีวิตมาได้ครับ ผมเลยชอบเอารุปธรรมมะมาโพสเพื่อให้พี่ๆน้องๆได้อ่านกัน ผมเลือกที่จะเชื่อว่าสิ่งนี้เป็นความดีเป็นบุญกุศลอย่างหนึ่งครับ ทําไมต้องศึกษาธรรมะ?
คนเราไม่อยากเจ็บป่วยครับ แต่บางครั้งมันเลี่ยงไม่ได้จริงๆเราก็ต้องเจ็บป่วยตามธรรมดาของโลกเราครับ ป่วยทางกายใช้ยารักษาก็หายครับ แต่ถ้าป่วยทางใจทางจิตวิญาณใช้ยารักษาไม่หายครับ ต้องใช้ธรรมมะเข้าช่วยถึงจะหายครับ
เหมือนกันคนเราไม่อยากทุกข์ แต่บางครั้งเราก็เลี่ยงความทุกข์ไม่ได้เลยครับ เป็นธรรมดาของโลกเรา ทุกข์ทั้งเรื่องความรัก เรื่องงาน เรื่องครอบครัวและอีกต่างๆนาๆ คนเราเมื่อถูกโลกธรรมเข้ามากระทบแล้วจะไม่หวั่นไหวตามหาได้ยากยิ่งเลยครับ ต้องเป็นคนที่มีอํานาจที่ยิ่งใหญ่อยู่เหนือจิตใจของตัวเองมากๆเลยครับถึงจะทําแบบนั้นได้ แต่เราสามารถเปลี่ยนจากทุกข์ให้กลายเป็นสุขได้ด้วยใจของเราเองครับ
สมมุติมีคนอกหักผิดหวังจากความรักพร้อมกัน 2 คน คนหนึ่งทนไม่ไหว บอกชีวิตนี้ขาดเธอไปแล้วฉันจะอยู่ได้อย่างไร ขอฆ่าตัวตายไปเลยดีกว่า แต่อีกคนไม่ตายบอกไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็ดีเองทําใจได้ละ ต้องมีให้ได้ไม่มีไม่ได้ กับถ้ามีก็ดีแต่ไม่มีก็ได้ 2 อย่างนี้ได้ผลต่างกันมากเลยครับเห็นไหมครับ นี่คือเหตุสําคัญที่ต้องฝึกจิตฝึกใจ เพื่อป้องกันสิ่งต่างๆที่จะเข้ามากระทบกับใจของเราครับทําให้ตัวเองมีภูมิคุ้มกันต่อเรื่องทุกข์ใจต่างๆจะเข้ามากระทบต่อใจทุกวัน เปรียบเหมือนมียารักษาโรคให้จิตใจ จิตวิญาณอยู่ตลอดเวลา ยานี้จะได้มาจากการปฎิบัติธรรมครับ
ทาน ศิล ภาวนา ศิล สมาธิ ปัญญา โดยจะเห็นว่ามีศิล เป็นพื้นฐานของการปฎิบัติธรรม รักษาศิล 5 ให้ได้ก่อนเป็นอันดับแรกครับ ไม่ว่าแนวทางจะต่างกัน คําสนอต่างกัน แต่มีจุดหมายเดียวกันอยูที่การไม่ยึดติดและปล่อยวางครับ สมาธิ ปัญญญา อยู่ในหัวใจของพระพุทธศานา อริยสัจ 4 และ มรรคมีองค์แปด หนึ่งในนั้นคือ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ สติมาปัญญาเกิดมองเห็นทุกสิ่งได้ตามความเป็นจริงครับ ธรรมมะก็มาจากธรรมชาตินี่เองครับ พิจราณาสิ่งต่างๆตามความเป็นจริงครับ
ทําไมต้องปล่อยวาง? นั่นเพราะกฎของธรรมชาติสอนไม่ให้เรายึดติดกับอะไรเลยครับ เมื่อไหร่ที่เราไปฝืนกฎของธรรมชาติไปยึดติดกับอะไรเข้าจะเป็นทุกข์ครับ ทุกข์เพราะยึดเพราะอยาก สุขได้เพราะปล่อยวาง เมื่อไหร่ที่เราอยู่อย่างสอดคล้องกับกฎของธรรมชาติได้ ปล่อยวางได้ด้วยใจตัวเองได้เราก็จะพบความสุขที่แท้จริงครับ
เรื่องเศร้าของคนเราก็คือ จริงๆตัวเราไม่ได้มีอยู่จริงๆครับ เป็นแค่ ธาตุทั้ง 4 ที่มารวมกันเป็นตัวของ แล้วถูกจิตวิญาณเข้าครอบครองแล้วหลงยึดว่าเป็นตัวกูของกุ ยึดสิ่งรอบข้างทั้งหลายว่า เป็นของเรา ทั้งๆที่ตัวเรายังไม่ใช่ของเราเลย แล้วสิ่งรอบตัวเราจะเป็นของเราได้อย่างไร ถ้าตัวเราเป็นของเราจริงจะต้องอยู่กับเราไปตลอดไม่เปลี่ยนแปลงไปไหน แต่ที่จริงไม่ใช่ครับ เราแค่ยืมเขามาใช้เท่านั้นเอง พอถึงเวลาก็ต้องคืนให้เขาไปครับ ช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง ที่สําคัญไม่มีใครรู้ว่าเมื่อไหร่ด้วยครับ ที่สะสมกอบโกยไว้พอตายแล้วก็ต้องทิ้งไว้ที่โลกนี้หมดเลยครับ เหลือแต่เพียงความดีความชั่วที่ตัวทําไว้ตอนมีชีวิตเท่านั้นเองครับ
การจะทําจิตให้ว่างได้จะต้องมาจากการนั่งสมาธิภาวนาครับ จะเป็นช่วงเวลาที่ทิ้งโลกไว้เบื้องหลังจิตตั้งอยู่ในองค์ภาวนา ถ้าสอนปากเปล่าแต่ไม่ลงมือทําจะเหมือนกับการสอนการขี่จักรยานด้วยปาก แต่ไม่ลงมือขี่เองสอนให้ตายก็ขี่เองไม่เป็นครับ ต้องลองขี่เอง ล้มเอง ลุกเองถึงจะรู้ว่าจะทรงตัวไม่ให้จักรยานล้มจะต้องทําอย่างไร สมอง ร่างกาย จิตใจ จะเกิดความสัมพันธุ์กัน เกิดความสมดุลย์กัน เหมือนการนั่งสมาธิ เมื่อเราได้ลองนั่งดูเราจะรู้ว่า สมอง จิตใจ ร่างกายเราเป็นอย่างไร ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ ศานาพุทธสอนไม่ให้เชื่ออย่างเดียว แต่ต้องลงมือทําด้วยถึงจะรู้ว่าผลที่ได้จริงๆเป็นอย่างไร จะเกิดกับผู้ที่ปฎิบัติเท่านั้นครับ เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายในใจของผู้ปฎิบัติว่ามาถูกทางแล้ว
ผมพูดแค่พอเป็นแนวทางให้พี่ๆน้องๆเท่านั้นเองครับ ว่าตอนนี้ผมมียาดีที่ใช้รักษาโรคทางจิตวิญาณ โรคทางใจได้เป็นอย่างดี คือ ธรรมมะของพระพุทธองค์นี่เองครับ ถ้าความสุขทางโลกอย่างเดียวก็ตึงไป ถ้าความสุขทางธรรมอย่างเดียวก็หย่อนไป งั้นเรามาพบกันครึ่งทางดีไหมครับ มัชฌิมาปฏิปทาทางสายกลางดีที่สุดครับ มีทั้งยารักษาทางโรคเวลาเราเจ็บป่วยทางร่างกาย และยารักษาทางธรรม เวลาเราเจ็บป่วยทางใจ ทางจิตวิญาณ บุญกุศลทําไว้ไม่เสียหลายได้กับตัวเป็นที่พึ่งของเราได้จริงครับ สิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับตัวผมอย่างหนึ่งในตอนนี้คือ ผมไม่อาลัยอาวรณ์ต่อโลกนี้อีกแล้วครับ การที่เราจะอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลงนี้ให้ได้ดีที่สุดคือ เมื่อถึงจุดๆหนึ่งของชีวิต จะต้องปล่อยปละละวางได้ด้วยจิตใจของตัวเราเองแล้วครับ เพราะสุดท้ายแล้วชีวิตคือการปล่อยวางครับ
โลกเราเป็นสิ่งสมมุติครับ จริงๆเงินเป็นแค่เพียงเศษกระดาษเท่านั้น แต่ถุกคนเราสมมุติขึ้นมาให้มันมีค่าขึ้นมา แล้วไปบวกกับความยึดความอยากอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของเรา จึงถูกมันฉุดกระชากลากถูไปแบบไม่ทีที่สิ้นสุดเลย ไม่ใช่เงินไม่สําคัญนะครับ สําคัญครับแต่ไม่ใช่ทั้งหมด คนรวยบางคนยังมีทุกข์อยู่เลยครับ นั่นเพราะเขามีความอยากได้อยากมีแบบไม่มีที่สิ้นสุดด้วยครับ คนที่มีความสุขมากที่สุดจึงไม่ใช่คนที่มีทุกอย่างที่เขาต้องการ แต่เป็นคนที่พอใจในทุกสิ่งที่ตัวเองมีต่างหากครับ
แต่ถ้าจะไม่ให้ยึดไม่ให้อยากเลยก็ทําได้ยากมากเลยครับ งั้นมาเจอกันครึ่งทาง ทางสายกลางดีกว่าครับ ยึดกับอยากให้น้อยลงและปล่อยวางให้มากขึ้น เพียงเท่านี้เราก็สามารถที่จะมีความสุขมากขึ้นได้ และทุกข์น้อยลงด้วยจิตใจของเราที่ถูกฝึกมาให้ยึดให้อยากน้อยลง และปล่อยวางให้มากขึ้นครับ ลองสังเกตุตัวเองง่ายๆว่าปล่อยวางได้มากน้อยแค่ไหน ก็ให้ดูตอนที่มีเรื่องมีอยู่แล้วทําให้ไม่มีได้หรือเปล่าครับ
เห็นไหมครับธรรมมะไม่ได้ยากและน่าเบื่ออย่างที่หลายๆคนคิดเลย เพราะถ้าเอาแต่หลักการเป๊ะๆเลยบางครั้งมันก็ตึงไป บางครั้งเราต้องเอามาประยุกต์ ให้เข้ากับจริตของเราให้ได้มากที่สุด เพราะไม่ว่าแนวทางหรือหลักการจะแตกต่างกันไปบ้าง แต่มีจุดหมายปลายทางเดียวกันคือการไม่ยึดติดและปล่อยวางครับ
สวดมนต์ นั่งสมาธิ แผ่เมตตา เป็นการทําบุญและปฎิบัติธรรมอย่างง่ายๆครับ สามารถทําได้ที่บ้านเลย ไม่ต้องเสียเงินครับ แต่ผลที่ได้กลับมามากมายนักครับ ส่วนตัวผมสวดมนต์ นั่งสมาธิ แผ่เมตตา เช้า - เย็นครับ เช้าตอนตี 5 เย็นตอน 5 โมงเย็นครับ ทําเป็นประจําทุกวันเลยครับ ตอนนั่งสมาธิก็ท่องพระไตรลักษณ์ด้วยทุกครั้งเหมือนเอาพระพุทธเจ้าเป็นครูในการนั่งสมาธิครับ จิตจะใสๆ เบาสบาย ทิ้งโลกไว้เบื้องหลังครับช่วงนั้น
พุทธศานาเป็นเรื่องของความเชื่อครับ ไม่เคยมีใครเห็นพระพุทธองค์พระองค์จริงเลยครับ แต่รู้ได้อย่างไรว่าท่านมีอยู่จริงๆ อาจจะเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาก็ได้แต่ทําไมถึงยังเชื่ออยู่ครับ นั่นเพราะเราเลือกที่จะเชื่อครับ เชื่อในคําสอนของพระพุทธองค์ที่ว่า ทําดีแล้วย่อมได้ดี ให้รีบละชั่วเร่งทําความดีครับ สัมมาทิฐิ จึงเป็นสิ่งสําคัญมากครับ สําหรับผู้ปฎิบัติธรรมคือมีความคิดเห็นในทางที่ถูกต้องครับ
เปรียบเหมือนตัวเราเป็นแก้วนํ้า 1 ใบ เอาเกลือที่แทนกรรมเก่าใส่ลงไปในแก้วให้เต็มเลย แล้วส่งให้ดื่ม ถามว่าดื่มได้ไหม ตอบว่าไม่ได้ ทําไมครับ เพราะมันเค็มมากเลย ในทางกลับกันเอาแก้วนํ้าใบเดิมไปเทใส่ลงแท็งนํ้า แล้วส่งให้ดื่มถามว่าดื่มได้ไหมตอบว่าดื่มได้สบายเลยครับ แปลกใจไหมครับทําไมดื่มได้ ทั้งๆที่เกลือที่แทนกรรมเก่ายังมีอยู่เต็มแก้วเลย นั่นเพราะมันถูกทําให้เจือจางด้วยนํ้าที่แทนด้วยความดีหรือบุญกุศลกรรมใหม่ๆที่เราทําไงครับ พุทธศานาเป็นเรื่องของเหตุและผลมีเหตุก่อนย่อมมีผลตามมาครับ คนเราจึงไม่ได้เกิดมาเพื่อใช้กรรมอย่างเดียวครับแต่เราเกิดมาเพื่อสร้างกรรมดีใหม่ๆ เพื่อให้กรรมไม่ดีต่างๆได้เบาบางลงไป เกิดมาเพื่อพัฒนาจิตใจของเราให้ดีสมกับที่เกิดมาเป็นมนุษย์กับเขาสักหนึ่งชาติครับ
พวกเราโชคดีมากครับที่ได้เกิดมาพบพระพุทธศนา วัดวาอาราม วัตถุมงคล ล้วนเป็นเพียงแค่เปลือกนอกของพระพุทธศานาเท่านั้นครับ แก่นแท้จริงๆอยู่ที่พระธรรมคําสอนของพระพุทธองค์ครับ เปรียบเหมือนใบไม้ที่ตกอยู่ทั่วผืนป่ามีมากมาย แต่ถ้าจะให้หยิบมาเพียงกํามือเดียวเอาที่เป็นหัวใจจริงๆจะได้ว่า สัพเพ ธัมมา นาลัง อภินิเวสายะ ถือเป็นเพรชนํ้าเอกของพุทธศาสนาเลยครับ นั่นคือ สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น ให้รู้จักปล่อยวาง พอปล่อยวางแล้วจะว่างครับ ความว่างคือพุทธะ ความว่างคือตัวธรรมมะ ความว่างคือจิตเดิมๆหรือจิตแท้ๆที่ยังไม่ถูกปรุงแต่งด้วย ความยึดความอยาก กิเลศตัณหาต่างๆครับ ท่านสามารถทําจิตให้ว่างด้วยการนั่งสมาธิเจริญภาวนาครับ
ถ้าผมละโลกนี้ไป ผมจะไปคุกเข่าสวยๆต่อหน้าท่านยมบาลเลยครับ ถ้าท่านถามผมว่าตอนที่เจ้ามีชีวิตอยู่ เจ้าได้สร้างคุณความดีอะไรไว้ให้กับโลกมนุษย์บ้าง ผมจะตอบแบบเสียงดังฟังชัดเลยว่า ครั้งหนึ่งในชีวิต ได้เคยได้นําเอาพระธรรมคําสอนของพระพุทธองค์ไปเผยแพร่ต่อผู้คนให้คนให้ได้กับพบหนทางของการพ้นทุกข์ได้อย่างแท้จริงครับ
มียาดี เอาไว้แก้โรคทุกข์ทางใจมาบอกครับ
คนเราไม่อยากเจ็บป่วยครับ แต่บางครั้งมันเลี่ยงไม่ได้จริงๆเราก็ต้องเจ็บป่วยตามธรรมดาของโลกเราครับ ป่วยทางกายใช้ยารักษาก็หายครับ แต่ถ้าป่วยทางใจทางจิตวิญาณใช้ยารักษาไม่หายครับ ต้องใช้ธรรมมะเข้าช่วยถึงจะหายครับ
เหมือนกันคนเราไม่อยากทุกข์ แต่บางครั้งเราก็เลี่ยงความทุกข์ไม่ได้เลยครับ เป็นธรรมดาของโลกเรา ทุกข์ทั้งเรื่องความรัก เรื่องงาน เรื่องครอบครัวและอีกต่างๆนาๆ คนเราเมื่อถูกโลกธรรมเข้ามากระทบแล้วจะไม่หวั่นไหวตามหาได้ยากยิ่งเลยครับ ต้องเป็นคนที่มีอํานาจที่ยิ่งใหญ่อยู่เหนือจิตใจของตัวเองมากๆเลยครับถึงจะทําแบบนั้นได้ แต่เราสามารถเปลี่ยนจากทุกข์ให้กลายเป็นสุขได้ด้วยใจของเราเองครับ
สมมุติมีคนอกหักผิดหวังจากความรักพร้อมกัน 2 คน คนหนึ่งทนไม่ไหว บอกชีวิตนี้ขาดเธอไปแล้วฉันจะอยู่ได้อย่างไร ขอฆ่าตัวตายไปเลยดีกว่า แต่อีกคนไม่ตายบอกไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็ดีเองทําใจได้ละ ต้องมีให้ได้ไม่มีไม่ได้ กับถ้ามีก็ดีแต่ไม่มีก็ได้ 2 อย่างนี้ได้ผลต่างกันมากเลยครับเห็นไหมครับ นี่คือเหตุสําคัญที่ต้องฝึกจิตฝึกใจ เพื่อป้องกันสิ่งต่างๆที่จะเข้ามากระทบกับใจของเราครับทําให้ตัวเองมีภูมิคุ้มกันต่อเรื่องทุกข์ใจต่างๆจะเข้ามากระทบต่อใจทุกวัน เปรียบเหมือนมียารักษาโรคให้จิตใจ จิตวิญาณอยู่ตลอดเวลา ยานี้จะได้มาจากการปฎิบัติธรรมครับ
ทาน ศิล ภาวนา ศิล สมาธิ ปัญญา โดยจะเห็นว่ามีศิล เป็นพื้นฐานของการปฎิบัติธรรม รักษาศิล 5 ให้ได้ก่อนเป็นอันดับแรกครับ ไม่ว่าแนวทางจะต่างกัน คําสนอต่างกัน แต่มีจุดหมายเดียวกันอยูที่การไม่ยึดติดและปล่อยวางครับ สมาธิ ปัญญญา อยู่ในหัวใจของพระพุทธศานา อริยสัจ 4 และ มรรคมีองค์แปด หนึ่งในนั้นคือ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ สติมาปัญญาเกิดมองเห็นทุกสิ่งได้ตามความเป็นจริงครับ ธรรมมะก็มาจากธรรมชาตินี่เองครับ พิจราณาสิ่งต่างๆตามความเป็นจริงครับ
ทําไมต้องปล่อยวาง? นั่นเพราะกฎของธรรมชาติสอนไม่ให้เรายึดติดกับอะไรเลยครับ เมื่อไหร่ที่เราไปฝืนกฎของธรรมชาติไปยึดติดกับอะไรเข้าจะเป็นทุกข์ครับ ทุกข์เพราะยึดเพราะอยาก สุขได้เพราะปล่อยวาง เมื่อไหร่ที่เราอยู่อย่างสอดคล้องกับกฎของธรรมชาติได้ ปล่อยวางได้ด้วยใจตัวเองได้เราก็จะพบความสุขที่แท้จริงครับ
เรื่องเศร้าของคนเราก็คือ จริงๆตัวเราไม่ได้มีอยู่จริงๆครับ เป็นแค่ ธาตุทั้ง 4 ที่มารวมกันเป็นตัวของ แล้วถูกจิตวิญาณเข้าครอบครองแล้วหลงยึดว่าเป็นตัวกูของกุ ยึดสิ่งรอบข้างทั้งหลายว่า เป็นของเรา ทั้งๆที่ตัวเรายังไม่ใช่ของเราเลย แล้วสิ่งรอบตัวเราจะเป็นของเราได้อย่างไร ถ้าตัวเราเป็นของเราจริงจะต้องอยู่กับเราไปตลอดไม่เปลี่ยนแปลงไปไหน แต่ที่จริงไม่ใช่ครับ เราแค่ยืมเขามาใช้เท่านั้นเอง พอถึงเวลาก็ต้องคืนให้เขาไปครับ ช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง ที่สําคัญไม่มีใครรู้ว่าเมื่อไหร่ด้วยครับ ที่สะสมกอบโกยไว้พอตายแล้วก็ต้องทิ้งไว้ที่โลกนี้หมดเลยครับ เหลือแต่เพียงความดีความชั่วที่ตัวทําไว้ตอนมีชีวิตเท่านั้นเองครับ
การจะทําจิตให้ว่างได้จะต้องมาจากการนั่งสมาธิภาวนาครับ จะเป็นช่วงเวลาที่ทิ้งโลกไว้เบื้องหลังจิตตั้งอยู่ในองค์ภาวนา ถ้าสอนปากเปล่าแต่ไม่ลงมือทําจะเหมือนกับการสอนการขี่จักรยานด้วยปาก แต่ไม่ลงมือขี่เองสอนให้ตายก็ขี่เองไม่เป็นครับ ต้องลองขี่เอง ล้มเอง ลุกเองถึงจะรู้ว่าจะทรงตัวไม่ให้จักรยานล้มจะต้องทําอย่างไร สมอง ร่างกาย จิตใจ จะเกิดความสัมพันธุ์กัน เกิดความสมดุลย์กัน เหมือนการนั่งสมาธิ เมื่อเราได้ลองนั่งดูเราจะรู้ว่า สมอง จิตใจ ร่างกายเราเป็นอย่างไร ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ ศานาพุทธสอนไม่ให้เชื่ออย่างเดียว แต่ต้องลงมือทําด้วยถึงจะรู้ว่าผลที่ได้จริงๆเป็นอย่างไร จะเกิดกับผู้ที่ปฎิบัติเท่านั้นครับ เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายในใจของผู้ปฎิบัติว่ามาถูกทางแล้ว
ผมพูดแค่พอเป็นแนวทางให้พี่ๆน้องๆเท่านั้นเองครับ ว่าตอนนี้ผมมียาดีที่ใช้รักษาโรคทางจิตวิญาณ โรคทางใจได้เป็นอย่างดี คือ ธรรมมะของพระพุทธองค์นี่เองครับ ถ้าความสุขทางโลกอย่างเดียวก็ตึงไป ถ้าความสุขทางธรรมอย่างเดียวก็หย่อนไป งั้นเรามาพบกันครึ่งทางดีไหมครับ มัชฌิมาปฏิปทาทางสายกลางดีที่สุดครับ มีทั้งยารักษาทางโรคเวลาเราเจ็บป่วยทางร่างกาย และยารักษาทางธรรม เวลาเราเจ็บป่วยทางใจ ทางจิตวิญาณ บุญกุศลทําไว้ไม่เสียหลายได้กับตัวเป็นที่พึ่งของเราได้จริงครับ สิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับตัวผมอย่างหนึ่งในตอนนี้คือ ผมไม่อาลัยอาวรณ์ต่อโลกนี้อีกแล้วครับ การที่เราจะอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลงนี้ให้ได้ดีที่สุดคือ เมื่อถึงจุดๆหนึ่งของชีวิต จะต้องปล่อยปละละวางได้ด้วยจิตใจของตัวเราเองแล้วครับ เพราะสุดท้ายแล้วชีวิตคือการปล่อยวางครับ
โลกเราเป็นสิ่งสมมุติครับ จริงๆเงินเป็นแค่เพียงเศษกระดาษเท่านั้น แต่ถุกคนเราสมมุติขึ้นมาให้มันมีค่าขึ้นมา แล้วไปบวกกับความยึดความอยากอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของเรา จึงถูกมันฉุดกระชากลากถูไปแบบไม่ทีที่สิ้นสุดเลย ไม่ใช่เงินไม่สําคัญนะครับ สําคัญครับแต่ไม่ใช่ทั้งหมด คนรวยบางคนยังมีทุกข์อยู่เลยครับ นั่นเพราะเขามีความอยากได้อยากมีแบบไม่มีที่สิ้นสุดด้วยครับ คนที่มีความสุขมากที่สุดจึงไม่ใช่คนที่มีทุกอย่างที่เขาต้องการ แต่เป็นคนที่พอใจในทุกสิ่งที่ตัวเองมีต่างหากครับ
แต่ถ้าจะไม่ให้ยึดไม่ให้อยากเลยก็ทําได้ยากมากเลยครับ งั้นมาเจอกันครึ่งทาง ทางสายกลางดีกว่าครับ ยึดกับอยากให้น้อยลงและปล่อยวางให้มากขึ้น เพียงเท่านี้เราก็สามารถที่จะมีความสุขมากขึ้นได้ และทุกข์น้อยลงด้วยจิตใจของเราที่ถูกฝึกมาให้ยึดให้อยากน้อยลง และปล่อยวางให้มากขึ้นครับ ลองสังเกตุตัวเองง่ายๆว่าปล่อยวางได้มากน้อยแค่ไหน ก็ให้ดูตอนที่มีเรื่องมีอยู่แล้วทําให้ไม่มีได้หรือเปล่าครับ
เห็นไหมครับธรรมมะไม่ได้ยากและน่าเบื่ออย่างที่หลายๆคนคิดเลย เพราะถ้าเอาแต่หลักการเป๊ะๆเลยบางครั้งมันก็ตึงไป บางครั้งเราต้องเอามาประยุกต์ ให้เข้ากับจริตของเราให้ได้มากที่สุด เพราะไม่ว่าแนวทางหรือหลักการจะแตกต่างกันไปบ้าง แต่มีจุดหมายปลายทางเดียวกันคือการไม่ยึดติดและปล่อยวางครับ
สวดมนต์ นั่งสมาธิ แผ่เมตตา เป็นการทําบุญและปฎิบัติธรรมอย่างง่ายๆครับ สามารถทําได้ที่บ้านเลย ไม่ต้องเสียเงินครับ แต่ผลที่ได้กลับมามากมายนักครับ ส่วนตัวผมสวดมนต์ นั่งสมาธิ แผ่เมตตา เช้า - เย็นครับ เช้าตอนตี 5 เย็นตอน 5 โมงเย็นครับ ทําเป็นประจําทุกวันเลยครับ ตอนนั่งสมาธิก็ท่องพระไตรลักษณ์ด้วยทุกครั้งเหมือนเอาพระพุทธเจ้าเป็นครูในการนั่งสมาธิครับ จิตจะใสๆ เบาสบาย ทิ้งโลกไว้เบื้องหลังครับช่วงนั้น
พุทธศานาเป็นเรื่องของความเชื่อครับ ไม่เคยมีใครเห็นพระพุทธองค์พระองค์จริงเลยครับ แต่รู้ได้อย่างไรว่าท่านมีอยู่จริงๆ อาจจะเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาก็ได้แต่ทําไมถึงยังเชื่ออยู่ครับ นั่นเพราะเราเลือกที่จะเชื่อครับ เชื่อในคําสอนของพระพุทธองค์ที่ว่า ทําดีแล้วย่อมได้ดี ให้รีบละชั่วเร่งทําความดีครับ สัมมาทิฐิ จึงเป็นสิ่งสําคัญมากครับ สําหรับผู้ปฎิบัติธรรมคือมีความคิดเห็นในทางที่ถูกต้องครับ
เปรียบเหมือนตัวเราเป็นแก้วนํ้า 1 ใบ เอาเกลือที่แทนกรรมเก่าใส่ลงไปในแก้วให้เต็มเลย แล้วส่งให้ดื่ม ถามว่าดื่มได้ไหม ตอบว่าไม่ได้ ทําไมครับ เพราะมันเค็มมากเลย ในทางกลับกันเอาแก้วนํ้าใบเดิมไปเทใส่ลงแท็งนํ้า แล้วส่งให้ดื่มถามว่าดื่มได้ไหมตอบว่าดื่มได้สบายเลยครับ แปลกใจไหมครับทําไมดื่มได้ ทั้งๆที่เกลือที่แทนกรรมเก่ายังมีอยู่เต็มแก้วเลย นั่นเพราะมันถูกทําให้เจือจางด้วยนํ้าที่แทนด้วยความดีหรือบุญกุศลกรรมใหม่ๆที่เราทําไงครับ พุทธศานาเป็นเรื่องของเหตุและผลมีเหตุก่อนย่อมมีผลตามมาครับ คนเราจึงไม่ได้เกิดมาเพื่อใช้กรรมอย่างเดียวครับแต่เราเกิดมาเพื่อสร้างกรรมดีใหม่ๆ เพื่อให้กรรมไม่ดีต่างๆได้เบาบางลงไป เกิดมาเพื่อพัฒนาจิตใจของเราให้ดีสมกับที่เกิดมาเป็นมนุษย์กับเขาสักหนึ่งชาติครับ
พวกเราโชคดีมากครับที่ได้เกิดมาพบพระพุทธศนา วัดวาอาราม วัตถุมงคล ล้วนเป็นเพียงแค่เปลือกนอกของพระพุทธศานาเท่านั้นครับ แก่นแท้จริงๆอยู่ที่พระธรรมคําสอนของพระพุทธองค์ครับ เปรียบเหมือนใบไม้ที่ตกอยู่ทั่วผืนป่ามีมากมาย แต่ถ้าจะให้หยิบมาเพียงกํามือเดียวเอาที่เป็นหัวใจจริงๆจะได้ว่า สัพเพ ธัมมา นาลัง อภินิเวสายะ ถือเป็นเพรชนํ้าเอกของพุทธศาสนาเลยครับ นั่นคือ สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น ให้รู้จักปล่อยวาง พอปล่อยวางแล้วจะว่างครับ ความว่างคือพุทธะ ความว่างคือตัวธรรมมะ ความว่างคือจิตเดิมๆหรือจิตแท้ๆที่ยังไม่ถูกปรุงแต่งด้วย ความยึดความอยาก กิเลศตัณหาต่างๆครับ ท่านสามารถทําจิตให้ว่างด้วยการนั่งสมาธิเจริญภาวนาครับ
ถ้าผมละโลกนี้ไป ผมจะไปคุกเข่าสวยๆต่อหน้าท่านยมบาลเลยครับ ถ้าท่านถามผมว่าตอนที่เจ้ามีชีวิตอยู่ เจ้าได้สร้างคุณความดีอะไรไว้ให้กับโลกมนุษย์บ้าง ผมจะตอบแบบเสียงดังฟังชัดเลยว่า ครั้งหนึ่งในชีวิต ได้เคยได้นําเอาพระธรรมคําสอนของพระพุทธองค์ไปเผยแพร่ต่อผู้คนให้คนให้ได้กับพบหนทางของการพ้นทุกข์ได้อย่างแท้จริงครับ