คือเรามีพี่น้องอยู่3คน มีผช1พี่คนโต ผญ2 พี่คนกลางแล้วก็เรา เราเป็นคนเล็กสุด แต่การเป็นน้องคนเล็กสุดของเราไม่ได้สบายเลย เราทะเลาะกับแม่เรื่องนี้บ่อยมากคือ แม่ชอบใช้เราทำนู่นทำนี่ แล้วใช้เราคนเดียวทั้งๆมีลูก3คน จนเราบอกแม่ไปว่า แม่ทำไมไม่ใช้พี่ชายเราบ้าง เพราะพี่ชายเราไม่เคยทำอะไรเลยกลับมาก็นอนอย่างเดียว แม่ก็ตอบกลับมาว่า มันเป็นผู้ชาย คือเราอยากรู้แม่เอาตรรกะนี้มาจากไหน เราก็ตอบกลับไปว่าทำไมพ่อยังทำทุกอย่างเลย จนเราทะเลาะกับแม่แล้วเราก็พยายามจะไม่คุยกับเค้า เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกันแม่ชอบพูดจาแรงๆแล้วก็ชอบพูดเสียงดัง แต่เราก็ต้องคุยเพราะทุกครั้งที่แม่พูดดีด้วยเราก็จะคุยกับเค้าแล้วลืมเรื่องที่ทะเลาะกัน มีครั้งนึงเราจำได้สนิทเลยเราทะเลาะกับพี่สาวแล้วแม่ก็ขึ้นมาเอาหม้อตีหัวเราจนหม้อบุบ แต่แม่ไม่ทำอะไรพี่เราแค่ด่าเฉยๆจนวันนี้ที่เราทะเลาะกับแม่คือ เราเลี้ยงหมาในห้องก็คือให้มันเหยี่ยวใส่ผ้า แล้วแม่ก็ขึ้นมาด่าๆเรา เรื่องหน้าเราเป็นสิว แต่คำพูดของเค้าแรงมาก เค้าพูดว่าถนนยังเรียบกว่าหน้าอีก หน้าอัปปรีอยู่แล้วมีสิวยิ่งอัปปรีใหญ่ เราก็ทำเป็นยิ้ม แต่คือตอนนั้นน้ำตามันจะไหลแล้ว จนแม่ลงไปเราก็ร้องไห้ คือเราอยากรู้ว่าเราใช่ลูกของเค้าไหม เรารู้สึกว่าเราไม่เคยได้รับความรักจากแม่เลย เรากลับบ้านมา3ทุ่มเพราะต้องซ้อมหลีด ตอนเช้าเรียนเสร็จก็ไปซ้อมเลย พอเรากลับบ้านมาเราจะนอนพัก แม่ก็ตะโกนบอกว่า กลับมาจะนอนแล้วหรอ มาซื้อของให้หน่อย ทั้งๆที่พี่สาวเรามันนอนเล่นโทรศัพท์แต่แม่เรากลับไม่ใช้ เราพยายามจะไม่โกรธแม่แต่มันอึดอัดมากอยากจะระบาย ระบายกับใครไม่ได้เลย เราคิดอยากจะตาย แต่พอคิดถึงพ่อเราก็ลืมเรื่องนั้นไปเลย ถ้าเราไม่มีพ่อเราก็คงไม่อยู่หรอก พ่ออยากเห็นเราเรียนจบปริญญา เรารู้สึกว่าในบ้านมีพ่อรักเราคนเดียว เวลาเราจะกลับจากซ้อมหลีดพ่อก็ยอมตากฝนมารับ เวลากินข้าวแล้วเราไม่คุยกับแม่พ่อก็จะพูดนั่นพูดนี่ให้บรรยากาศไม่เสียคือการพูดว่ากินอันนี้ป่าวอันนู่นป่าว พ่อชอบพูดว่าลูกไม่มีใครรักเค้าหรอก แต่เราอยากบอกพ่อว่าเรารักพ่อมากถ้าไม่มีพ่อหนูก็ไม่อยู่หรอก(เราอายุ17ปีแล้ว)