สวัสดีค่ะกระทู้สร้างมาเพื่อระบายความรู้สึกจากเด็กคนนึงทีมีพี่น้องค่ะที่บ้านเรามีพี่น้องสามคนเราเป๋นเล็กสุดเลยค่ะแล้วก็เป็นผู้หญิงคนเดียวด้วยใช่ค่ะเราเป็นเด็กที่บอบบางทั้งด้านร้างกายและจิตใจเรามักจะมีเพื่อนคนนึงที่คอยช่วยปกป้องเราตลอดเพราะเวลามีคนมาหาเรื่องหรือทำอะไรเราเรามักจะไม่โต้กลับค่ะเรายอมอดทนโดนแบบนั้นมาตลอดเพื่อนเราก็คอยตามมาช่วยเราค่ะบางทีเราก็รู้สึกไม่ถูกเหมือนกันค่ะเวลาที่เพื่อนมาค่อยปกป้องเราตลอดเราไม่ได้อยากให้ใครมาคอยปกป้องเราตลอดเราไม่อยากจะเป็นภาระใครแต่ด้วยร่างกายที่บอบบางมากด้วยค่ะ
ต่อมาจะเป็นเรื่องในครอบครัวเราเรามีพี่น้องสามคนนั้นแหละอย่างที่เคยบอกจากหัวอกคนเป็นน้องเล็กสุดเรารู้สึกไม่อยากมีพี่น้องเลยค่ะสำหรับคนที่ไม่มีพี่น้องอาจจะไม่เข้าใจแต่เราพูดเลยว่าการมีพี่น้องโคตรเหนื่อยเลยเราต้องเป็นความหวังของพ่อแม่เพราะพี่เรานิสัยแย่มากค่ะโดยเฉพาะพี่คนกลาง(ยกเว้นพี่คนโต)
พี่คนกลางสำหรับเราเป็นคนที่โคตรจะไม่เอาไหนเลยค่ะงานบ้านไม่คิดจะช่วยทำของไม่เคยจะช่วยเอาแต่ขอนู่นขอนี่เอาง่ายๆคือขี้เกียจตัวเป็นขนเลยค่ะแล้วพี่เราชอบมากวนประสาทเราตอนเรากำลังทำงานทำอะไรต่างๆเวลายุ่งๆก็ชอบมากวนเราโคตรจะรำคาญเราค่ตอดทนกับพฤติกรรมแบบนี่แต่อดทนไปก็เป็นเหมือนเดิมเวลาเราต้องการเวลาส่วนตัวก็ชอบเข้ามายุ่งเวลาเราไล่ออกจากห้องเราไปก็ไม่ยอมออกแถมยังต่อยแขนเราอีกด้วยคือเราก็สงสัยตัวเองนะว่าเราทนกะบคนที่ ปสด ขนาดนี้ได้ไงคือตอนพี่เราอยู่ข้างนอกจะเป็นคนเงียบๆไม่สุงสิงกับใครเลยค่ะส่วนเพื่อนที่รรพี่เราก็ชอบแกล้งพี่เราในใจเราโครตสมน้ำหน้ามันเลยมันจะได้รู้ว่าความรู้สึกเวลามันมาแกล้งเราเป็นยังไงแต่พอพี่เราอยู่ที่บ้านก็เผยธาตุแท้เลยค่ะใช้วาจาหยาบคายกับย่ากริยาโคตรแย่เวลาย่าเราทำอาหารหรือซื้ออะไรไม่ถูกใจมันมันก็จะแสดงท่าทีอารมณ์เสียแล้วก็จะชอบปิดประตูแรงๆใส่ย่าเราย่าเราก็จพใช้ให้เราไปซื้อของที่มันต้องการค่ะเรารัสึกแบบห้ะทำไมต้องไปซื้ออะไรที่มันต้องการด้วยจะไปตามใจมันทำไมฐานะที่บ้านก็ไม่ใช่มหาเศรษฐีอะไรทำไมต้องคอยเอาอกใจมันตลอดด้วยเราก็พยายามบอกอะไรแบบนี่กับย่าเราตลอดย่าเราก็รับฟังแต่ก็ไม่อยากจะมีปัญหาอะไรกับพี่เราย่าเราชอบตามใจพี่เราจนเสียนิสัยมากเลยค่ะพี่เรากลายเป็นคนที่ทำอะไรไม่เป็นขยาดล้างจานยังทำไมเป็นเลยค่ะตลกเนอะพอมันทำอะไรไม่เป็นก็ต้องเราค่ะที่ต้องคอยจัดการให้ตลอดรู้ปะว่าตอนเด็กๆพี่เราทำอะไรกับเราไว้บ้างทั้งตบตีเราต่อยเราล้อเราทุบเราโคตรฝังใจอะจนวันนี้เราโคตรเกลียดพี่ตัวเองเลยจะเรียกว่าเราเป็นเด็กมีปมก็ได้ค่ะมันก็ถูกตอนที่พี่เราทำร้ายเราอะค่ะเราเลยพยายามไปฟ้องย่าเราแต่ย่าเราก็ไล่ให้เราไปไหนก็ไปแล้วเราก็ทักไปฟ้องแม่ของเราแม่เราก็บ่นๆๆๆว่าเป็นพี่น้องกันจะทะเลาะกันทำไมเราก็เข้าใจค่ะว่าเป็นพี่น้องกันต้องไม่ทะเลาะกันคอยแบ่งปันอะไรให้กันแต่ดูที่พี่ทำกับดิอย่างงี้อะเหรอพี่น้องเราก็เกิดปมฝังใจอีกค่ะเวลาที่เราทะเลาะแล้วพี่ทำร้ายเราใช้กำลังไม่มีใครค่อยจะปกป้องเราเลยค่ะ
จนมันมีเหตุการนึงค่ะตอนนั้นเราก็กำลังนับเงินอยู่ค่ะแล้วพี่เราก็เข้าห้องมาแล้วก็มากวนประสาทเราพยายามจะขโมยเงินเราไปเราก็ตีมือพี่เราเพื่อแสดงออกว่านี่เงินเรานะพี่เราก็เหมือนได้ใจอะค่ะเห็นหน้าเราเคล้งๆเราก็เลยพยายามผลักพี่ให้ออกจากห้องไปอะค่ะคือเราก็ต้องการพื้นที่ส่วนตัวอะเนอะพี่เราก็โกธรเราค่ะเขาก็เลยต่อยไปที่แขนเราแรงมากเลยค่ะแรงจนที่เราถืออยู่คือหล่นจากมือเลยแล้วก็เลยตะโกนไปว่าแล้วจะมายุ่งทำไมอะแล้วเราก็ปิดประตูหนี้เลยค่ะแล้วอยู่ๆเราก็ได้เสียงย่าเราตะโกนว่าจะไปยุ่งอะไรกับมันหล่ะพี่เราก็เลยตอบไปเลยด้วยอารมณ์ที่โกรธว่า"หนูไม่ฆ่ามันก็ดีแค่ไหนละ"คือประโยคนี้คือเราโคตรช็อคเรารู้สึกว่าพี่เราไม่ใช่เซฟโซนเราโคตรระแวงพี่เราเลยค่ะแต่ก็ต้องอยู่บ้านเดียวใช้ชีวิตร่วมกันจนกว่าจะโตอีกเราก็ไม่รู้จะเอาเรื่องพวกนี้ไประบายให้ใครฟังได้บ้างเพราะเวลาเราเอาเรื่องพวกนี้ไประบายให้คนที่เราโคตรจะไว้ใจเขาแต่เขาก็ตอบกลับมาว่า"เป็นพี่น้องกันก็รักๆกันไว้พอไม่มีพ่อแม่อยู่แล้วก็ต้องมาอยู่ด้วยกันอยู่ดี"เราก็เข้าใจแหละค่ะว่าเออเป็นพี่น้องกันแต่เวลาได้ยินประโยคแบบนี้บ่อยๆคำว่าพี่น้องของเราเปลี่ยนไปเลยเราเลยไม่อยากมีพี่ คำว่าพี่เสียสละให้น้องสำหรับเรามันก็ไม่มีจริงหรอกค่ะแต่เราก็เลือกเกิดไม่ได้ค่ะเข้าใจก็ต้องมาร่วมขะตากรรมกับคน ปสด ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายเราค่ะเราก็จะพยายามอดทนแบบนี่ต่อไปเรื่อยถึงมันจะไม่มีประโยชน์อะไรเลยขอบคุณที่คอยรับฟังค่ะ

---