ตามหัวข้อเลยครับ
คือผมมีน้องชายสองคน น้องคนเล็กจะถูกตามใจสุดๆ ชอบเปรียบเทียบผมกับน้องคนกลางตลอด คนโตอย่างผมกับน้องคนกลางคือไม่โอเคมาก จำได้เลยว่าเราสองคนไม่เล่นหรือคุยอะไรกับน้องคนเล็กมาก มีอะไรผมจะให้ความสำคัญกับน้องคนกลางก่อนตลอด เพราะผมเห็นว่าน้องคนเล็กผู้ใหญ่ตามใจอยู่แล้ว พอนานเข้าน้องคนเล็กทำตัวแย่ขึ้นเรื่อยๆ ชอบเข้ามาในห้องผม ลื้อของบ้างล่ะ พังของบ้างล่ะ ห้องผมเละไปหมด บางครั้งทำตัวแย่ใส่ผมกับน้องคนกลาง ชอบชวนทะเลาะ หาเรื่องกวนเราสารพัด จนความรู้สึกของผมคือเฉยๆกับน้องคนเล็กไปเลย พอผมเข้ามหาลัย ผมก็ให้คนกลางมาอยู่กับผม แล้วเรียนมหาลัยเดียวกัน ส่วนคนเล็กเรียนคนละมหาลัย เป็นช่วงที่รู้สึกว่าดีมาก ไม่มีคนมากวน มาชวนทะเลาะ ผมกับน้องคนกลางเราสนิทกันมากขึ้นมีอะไรเราก็ปรึกษากันตลอด แถบจะลืมไปเลยว่าผมยังมีน้องอีกคน น้องคนเล็กพวกเราก็ไม่ได้ติดต่อกันสักเท่าไหร่ พอมาเจอกันอีกทีเหมือนคนแปลกหน้าไปเลย ไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรกลายเป็นเฉยๆไป ตอนนั้นผมไม่ได้กลับบ้านเพราะติดงานที่มอ มีแค่น้องคนกลางกลับ ผ่านไป 2 วัน น้องคนกลางก็โทรมาบอกผมว่าทะเลาะกันกับน้องคนเล็กเรื่องของผม ยังบอกอีกว่าพ่อกับแม่โกรธมาก สั่งลงโทษน้องคนกลาง ผมเลยรีบกลับบ้าน น้องคนกลางก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผมฟัง ผมก็ไปคุยกับน้องคนเล็ก นิสัยเปลี่ยนไปมาก ก้าวร้าวขึ้น ดูเป็นคนอารมณ์ร้อนกว่าเดิม ไม่ยอมฟังอะไรเลย แถมยังพูดจาแดกดันตลอด พวกเราแทบจะคุยกันไม่รู้เรื่อง
พ่อกับแม่รู้เรื่องนี้ เพราะน้องคนเล็กเอาไปฟ้อง บอกว่าผมเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องมีปัญหาอะไรไม่ช่วย ชอบหาเรื่อง โมโหใส่ เป็นครั้งแรกที่ผมต่อยมัน จากที่ผมไม่ได้อะไรกับมันมากกลายเป็นเกลียดขึ้นมาทันที พ่อกับแม่เองก็ตกใจ ผมบอกพ่อกับแม่ไปเลยว่าขอตัดขาดกับมันไปเลย แต่แทนที่พ่อกับแม่จะฟังผมกลับกลายเป็นโกรธผมแทน และยังเชื่อที่มันพูดแล้วไม่ฟังอะไรที่ผมพูดสักอย่าง อยู่ๆในหัวผมก็ว่างเปล่า มองไอ้เด็กนั้นที่มันแอบยิ้มลับหลังพ่อแม่ ผมสุดจะทนเก็บข้าวของออกจากบ้าน น้องคนกลางเองก็ยืนยันที่จะไปกับผม ผมหาเงินส่งตัวเองกับน้องคนกลางเรียน รู้สึกไม่อยากพึ่งหรือเสวนากับที่บ้านนั้นเลย
พอผมเรียนจบก็หางานทำ พอมีเงินซื้อบ้าน ซื้อรถ ส่งน้องคนกลางเรียนจนจบ มีบ้างที่พ่อแม่ติดต่อหาผมกับน้อง ผมก็คุยๆไปไม่ได้อะไร ถึงเราจะมีกันแค่2คนแต่ชีวิตผมกับน้องก็มีความสุขดี ส่วนเด็กนั่นผมก็ไม่ได้รู้เรื่องของมัน ไม่สิต้องบอกว่าไม่แยแสเลยดีกว่า
ที่ผมมาเล่าบังเอิญเจอญาติพี่น้องคนหนึ่ง ถามผมว่าเป็นพี่น้องกันถึงกับไม่ชอบกันหรือคุยกันเลยหรอ?
ก็นะไม่ยุ่งเกี่ยวกันนั้นแหละดีที่สุด
ไม่ชอบน้องตัวเอง
คือผมมีน้องชายสองคน น้องคนเล็กจะถูกตามใจสุดๆ ชอบเปรียบเทียบผมกับน้องคนกลางตลอด คนโตอย่างผมกับน้องคนกลางคือไม่โอเคมาก จำได้เลยว่าเราสองคนไม่เล่นหรือคุยอะไรกับน้องคนเล็กมาก มีอะไรผมจะให้ความสำคัญกับน้องคนกลางก่อนตลอด เพราะผมเห็นว่าน้องคนเล็กผู้ใหญ่ตามใจอยู่แล้ว พอนานเข้าน้องคนเล็กทำตัวแย่ขึ้นเรื่อยๆ ชอบเข้ามาในห้องผม ลื้อของบ้างล่ะ พังของบ้างล่ะ ห้องผมเละไปหมด บางครั้งทำตัวแย่ใส่ผมกับน้องคนกลาง ชอบชวนทะเลาะ หาเรื่องกวนเราสารพัด จนความรู้สึกของผมคือเฉยๆกับน้องคนเล็กไปเลย พอผมเข้ามหาลัย ผมก็ให้คนกลางมาอยู่กับผม แล้วเรียนมหาลัยเดียวกัน ส่วนคนเล็กเรียนคนละมหาลัย เป็นช่วงที่รู้สึกว่าดีมาก ไม่มีคนมากวน มาชวนทะเลาะ ผมกับน้องคนกลางเราสนิทกันมากขึ้นมีอะไรเราก็ปรึกษากันตลอด แถบจะลืมไปเลยว่าผมยังมีน้องอีกคน น้องคนเล็กพวกเราก็ไม่ได้ติดต่อกันสักเท่าไหร่ พอมาเจอกันอีกทีเหมือนคนแปลกหน้าไปเลย ไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรกลายเป็นเฉยๆไป ตอนนั้นผมไม่ได้กลับบ้านเพราะติดงานที่มอ มีแค่น้องคนกลางกลับ ผ่านไป 2 วัน น้องคนกลางก็โทรมาบอกผมว่าทะเลาะกันกับน้องคนเล็กเรื่องของผม ยังบอกอีกว่าพ่อกับแม่โกรธมาก สั่งลงโทษน้องคนกลาง ผมเลยรีบกลับบ้าน น้องคนกลางก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผมฟัง ผมก็ไปคุยกับน้องคนเล็ก นิสัยเปลี่ยนไปมาก ก้าวร้าวขึ้น ดูเป็นคนอารมณ์ร้อนกว่าเดิม ไม่ยอมฟังอะไรเลย แถมยังพูดจาแดกดันตลอด พวกเราแทบจะคุยกันไม่รู้เรื่อง
พ่อกับแม่รู้เรื่องนี้ เพราะน้องคนเล็กเอาไปฟ้อง บอกว่าผมเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องมีปัญหาอะไรไม่ช่วย ชอบหาเรื่อง โมโหใส่ เป็นครั้งแรกที่ผมต่อยมัน จากที่ผมไม่ได้อะไรกับมันมากกลายเป็นเกลียดขึ้นมาทันที พ่อกับแม่เองก็ตกใจ ผมบอกพ่อกับแม่ไปเลยว่าขอตัดขาดกับมันไปเลย แต่แทนที่พ่อกับแม่จะฟังผมกลับกลายเป็นโกรธผมแทน และยังเชื่อที่มันพูดแล้วไม่ฟังอะไรที่ผมพูดสักอย่าง อยู่ๆในหัวผมก็ว่างเปล่า มองไอ้เด็กนั้นที่มันแอบยิ้มลับหลังพ่อแม่ ผมสุดจะทนเก็บข้าวของออกจากบ้าน น้องคนกลางเองก็ยืนยันที่จะไปกับผม ผมหาเงินส่งตัวเองกับน้องคนกลางเรียน รู้สึกไม่อยากพึ่งหรือเสวนากับที่บ้านนั้นเลย
พอผมเรียนจบก็หางานทำ พอมีเงินซื้อบ้าน ซื้อรถ ส่งน้องคนกลางเรียนจนจบ มีบ้างที่พ่อแม่ติดต่อหาผมกับน้อง ผมก็คุยๆไปไม่ได้อะไร ถึงเราจะมีกันแค่2คนแต่ชีวิตผมกับน้องก็มีความสุขดี ส่วนเด็กนั่นผมก็ไม่ได้รู้เรื่องของมัน ไม่สิต้องบอกว่าไม่แยแสเลยดีกว่า
ที่ผมมาเล่าบังเอิญเจอญาติพี่น้องคนหนึ่ง ถามผมว่าเป็นพี่น้องกันถึงกับไม่ชอบกันหรือคุยกันเลยหรอ?
ก็นะไม่ยุ่งเกี่ยวกันนั้นแหละดีที่สุด