เล่าเรื่องในอดีตอีกแล้ว...!!!
เพราะเรื่องที่ไร่กรานมอนเต้ของไทย ได้ขึ้นเป็นคอลัมน์หนึ่งในหนังสือพิมพ์ Le Figaro นี่เอง
ทำให้ดิฉันต้องมารื้อฟื้นความหลังสมัยที่ทำมาหากินที่มีไวน์เข้ามาเกี่ยวข้อง จนขยายออกไปเป็นวงกว้างในการศึกษาทั้งพื้นเพ ท้องถิ่น การค้าและประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้อง เพราะชอบเรื่องแบบนี้ในพื้นเพนิสัย คือ อยากรู้ อยากเห็น อยากสัมผัส อยากเล่าต่อ...มีครบหมด
ซึ่งดิฉันได้เล่ามาอย่างเรื่อยๆมาเรียงๆ แวะไปเรื่องสงครามมั่ง เรื่องจักรๆวงค์ๆมั่ง นี่ก็สิริรวมมาเป็นสิบกว่าปีแล้ว...นับว่าเป็นคนที่สม่ำเสมอมาก
แต่เมื่ออินเตอร์เน็ตได้เข้ามามีอิทธิพลกับความเป็นอยู่ของชาวโลก ดิฉันก็ค่อยๆถอยห่างออกมา
เพราะถือว่า ใครอยากรู้อะไรก็กดหาเอา...ไม่จำเป็นต้องมาแปลมาเรียบเรียงให้กันอีก
ทั้งครอบครัวคุณวิสุทธิ์กับดิฉันนั้น เราได้ผูกพันฝังแน่นกันมาตั้งแต่แรกที่ได้รู้จักกัน และก็ยังเป็นสายใยแห่งมิตรภาพที่คงทนมายังทุกวันนี้
ดิฉันจึงตื่นเต้นทุกครั้งที่ ไวน์จากกรานมอนเต เขาใหญ่ได้ไปทำสกอร์ให้ชาวโลกได้รู้จักที่โน่นที่นี่...
เลยอยากจะฝากความภาคภูมิใจส่วนนี้มาให้กับพวกเราคนไทยทุกคนด้วย โดยเฉพาะ ชาวเขาใหญ่
พูดถึงเรื่องไวน์...มีเรื่องหนึ่งที่ดิฉันไม่เคยเล่า...เพราะมันออกเป็นการหยามเยาะชาวต่างชาติ
หรือจะเป็นการยกตนข่มท่าน หรือ จะเป็นแนวผู้ดีตีนแดง อะไรทำนองนี้ เลยไม่เคยเล่ามานานร่วมสิบปีแล้ว แต่ก็ยังจำฝังใจด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูกว่า สมเพชหรืออนาถใจกันแน่...
คือว่าดิฉันและเพื่อนในกิจการได้ถูกเชิญให้ไปร่วมในงานเปิดตัวไวน์และไวน์ซ่า ที่สถานทูตฝรั่งเศส
นครซาน ฟรานซิสโก...เจ้าภาพคือ ท่านทูตพานิชย์
ผู้ที่ได้รับเชิญไปในงานมีเพียงห้าสิบกว่าคน เพราะพื้นที่จัดงานค่อนข้างจำกัด...
สี่คนในนั้น...เป็นชาวจีนจากแผ่นดินใหญ่สามคน หนึ่งคนคือ ชาวจีนในซาน ฟราน
ทั้งสี่น่าจะมีธุรกิจอาหารและเครื่องดื่มที่มีการนำเข้าสินค้า (จึงได้รับเชิญ)
สี่คนนั้น จับกลุ่มคุยกันเองด้วยภาษาจีนที่ไม่เบานัก (หนึ่งละ) และไม่ว่าพูดถึงอะไร...จะติดราคาบอกไว้ด้วยเช่น จ่ายค่าโรงแรมเท่านั้นเท่านี้ บิลค่าอาหารหลักพัน ไวน์ก็เป็นหลักแสน
ทุกคนแต่งสูท แต่เสื้อนอกนั้น ที่ปลายแขนยังมีตรา(ยี่ห้อ) ของสูทนั้นๆติดอยู่ (อันนี้ฮายิ่งกว่าจำอวด)***
***การขายสูทที่อเมริกา ที่ห้างเขาจะมีป้ายยี่ห้อ ขนาด และ คำว่า made in...ต่างๆเอาไว้ เพื่อที่จะได้พลิกที่ปลายแไปกินที่นั่นที่นี่มา จ่ายไปเท่านั้นเท่านี้
ไปเปิดไวน์ที่สโมสร ขวดละสามสี่พัน (เหรียญ) ที่โรงแรมก็จ่ายห้องสวีต จ่ายล่วงหน้าเจ็ดวันเลย เป็นเงินเท่านั้นเท่านี้...
แน่นอนค่ะ ว่า ทุกคน"มองบน" เพราะคนที่พูดภาษาอังกฤษได้นั้น แปลออกมาให้คนข้างเคียงฟังด้วย เหมือนจะภูมิใจที่มีเพื่อนรวย...
ดิฉันและเชื่อว่าอีกหลายคนตกตะลึงกับมารยาทแบบนี้ ที่ในภาษาฝรั่งเรียกว่า bragging (vantardise ในภาษาฝรั่งเศส)
มันผิดที่ผิดทาง และ ผิดมารยาทสากลจนเข้าขั้นทราม... เพราะชาวฝรั่งเศสที่อยู่รายล้อมในงานนั้น
"ถือมาก" ในเรื่องของการโวเรื่องเงิน เรื่องราคาว่าของเท่านั้นเท่านี้ จ่ายเท่านั้นเท่านี้...
เพราะข้อความแบบนี้ เขาไม่พูดและไม่ถามกัน..
ยิ่งไม่ถาม...แต่ยังดันมาโพทะนา ก็ยิ่งน่าสมเพช มันกลายเป็น "ยาจกตื่นมี" ของแท้
ปฏิทินแม่บ้านปัจฉิมวัย....ในฝรั่งเศส!! ตอนยี่สิบสาม
เพราะเรื่องที่ไร่กรานมอนเต้ของไทย ได้ขึ้นเป็นคอลัมน์หนึ่งในหนังสือพิมพ์ Le Figaro นี่เอง
ทำให้ดิฉันต้องมารื้อฟื้นความหลังสมัยที่ทำมาหากินที่มีไวน์เข้ามาเกี่ยวข้อง จนขยายออกไปเป็นวงกว้างในการศึกษาทั้งพื้นเพ ท้องถิ่น การค้าและประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้อง เพราะชอบเรื่องแบบนี้ในพื้นเพนิสัย คือ อยากรู้ อยากเห็น อยากสัมผัส อยากเล่าต่อ...มีครบหมด
ซึ่งดิฉันได้เล่ามาอย่างเรื่อยๆมาเรียงๆ แวะไปเรื่องสงครามมั่ง เรื่องจักรๆวงค์ๆมั่ง นี่ก็สิริรวมมาเป็นสิบกว่าปีแล้ว...นับว่าเป็นคนที่สม่ำเสมอมาก
แต่เมื่ออินเตอร์เน็ตได้เข้ามามีอิทธิพลกับความเป็นอยู่ของชาวโลก ดิฉันก็ค่อยๆถอยห่างออกมา
เพราะถือว่า ใครอยากรู้อะไรก็กดหาเอา...ไม่จำเป็นต้องมาแปลมาเรียบเรียงให้กันอีก
ทั้งครอบครัวคุณวิสุทธิ์กับดิฉันนั้น เราได้ผูกพันฝังแน่นกันมาตั้งแต่แรกที่ได้รู้จักกัน และก็ยังเป็นสายใยแห่งมิตรภาพที่คงทนมายังทุกวันนี้
ดิฉันจึงตื่นเต้นทุกครั้งที่ ไวน์จากกรานมอนเต เขาใหญ่ได้ไปทำสกอร์ให้ชาวโลกได้รู้จักที่โน่นที่นี่...
เลยอยากจะฝากความภาคภูมิใจส่วนนี้มาให้กับพวกเราคนไทยทุกคนด้วย โดยเฉพาะ ชาวเขาใหญ่
พูดถึงเรื่องไวน์...มีเรื่องหนึ่งที่ดิฉันไม่เคยเล่า...เพราะมันออกเป็นการหยามเยาะชาวต่างชาติ
หรือจะเป็นการยกตนข่มท่าน หรือ จะเป็นแนวผู้ดีตีนแดง อะไรทำนองนี้ เลยไม่เคยเล่ามานานร่วมสิบปีแล้ว แต่ก็ยังจำฝังใจด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูกว่า สมเพชหรืออนาถใจกันแน่...
คือว่าดิฉันและเพื่อนในกิจการได้ถูกเชิญให้ไปร่วมในงานเปิดตัวไวน์และไวน์ซ่า ที่สถานทูตฝรั่งเศส
นครซาน ฟรานซิสโก...เจ้าภาพคือ ท่านทูตพานิชย์
ผู้ที่ได้รับเชิญไปในงานมีเพียงห้าสิบกว่าคน เพราะพื้นที่จัดงานค่อนข้างจำกัด...
สี่คนในนั้น...เป็นชาวจีนจากแผ่นดินใหญ่สามคน หนึ่งคนคือ ชาวจีนในซาน ฟราน
ทั้งสี่น่าจะมีธุรกิจอาหารและเครื่องดื่มที่มีการนำเข้าสินค้า (จึงได้รับเชิญ)
สี่คนนั้น จับกลุ่มคุยกันเองด้วยภาษาจีนที่ไม่เบานัก (หนึ่งละ) และไม่ว่าพูดถึงอะไร...จะติดราคาบอกไว้ด้วยเช่น จ่ายค่าโรงแรมเท่านั้นเท่านี้ บิลค่าอาหารหลักพัน ไวน์ก็เป็นหลักแสน
ทุกคนแต่งสูท แต่เสื้อนอกนั้น ที่ปลายแขนยังมีตรา(ยี่ห้อ) ของสูทนั้นๆติดอยู่ (อันนี้ฮายิ่งกว่าจำอวด)***
***การขายสูทที่อเมริกา ที่ห้างเขาจะมีป้ายยี่ห้อ ขนาด และ คำว่า made in...ต่างๆเอาไว้ เพื่อที่จะได้พลิกที่ปลายแไปกินที่นั่นที่นี่มา จ่ายไปเท่านั้นเท่านี้
ไปเปิดไวน์ที่สโมสร ขวดละสามสี่พัน (เหรียญ) ที่โรงแรมก็จ่ายห้องสวีต จ่ายล่วงหน้าเจ็ดวันเลย เป็นเงินเท่านั้นเท่านี้...
แน่นอนค่ะ ว่า ทุกคน"มองบน" เพราะคนที่พูดภาษาอังกฤษได้นั้น แปลออกมาให้คนข้างเคียงฟังด้วย เหมือนจะภูมิใจที่มีเพื่อนรวย...
ดิฉันและเชื่อว่าอีกหลายคนตกตะลึงกับมารยาทแบบนี้ ที่ในภาษาฝรั่งเรียกว่า bragging (vantardise ในภาษาฝรั่งเศส)
มันผิดที่ผิดทาง และ ผิดมารยาทสากลจนเข้าขั้นทราม... เพราะชาวฝรั่งเศสที่อยู่รายล้อมในงานนั้น
"ถือมาก" ในเรื่องของการโวเรื่องเงิน เรื่องราคาว่าของเท่านั้นเท่านี้ จ่ายเท่านั้นเท่านี้...
เพราะข้อความแบบนี้ เขาไม่พูดและไม่ถามกัน..
ยิ่งไม่ถาม...แต่ยังดันมาโพทะนา ก็ยิ่งน่าสมเพช มันกลายเป็น "ยาจกตื่นมี" ของแท้