ใจเห็น ตัณหา ก็รู้ว่ามีตัณหา ใจไม่มีตัณหาก็รู้ว่าไม่มีตัณหา
ใจมีตัณหา กิเลสก็เกิดขึ้นตามมา
ใจมีสติรู้ลมหายใจ มีสมาธิอยู่ที่ลมหายใจ
ใจเอาสติ สมาธิ ไปดูตัณหา ไปดูกิเลส
ใจมีสติ สมาธิ เป็นอุเบกขารมณ์ ไม่หลง ไปตามกิเลส
ใจไม่หลงไหลไปกับตัณหา
ตัณหา มาชักชวน ยั่วเย้า ใจก็ไม่หลงไหลไปกับตัณหา
เพราะใจมีสติ สมาธิ ที่เป็นอุเบกขา ปล่อยวางจากกิเลสทั้งปวง
ตัณหามาชักชวน ยั่วเย้าไม้ได้ผล ใจเห็นตัณหา
ใจมีสติ สมาธิ ที่แหลมคม  ใจเกิดอาตาปี  เกิดฤทธิ์ที่ร้อน แผดเผา ตัณหา กิเลส
ตัณหา กิเลส ถูกใจที่มีฤทธิ์ ที่ร้อนแผดเผา  ใจก็เย็น สบาย ใจเบากายเบา ไม่เร่าร้อน