อุปกิเลส 18 เกิดเพราะขนิกสมาธิ

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓ ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค
 [๓๖๖] อุปกิเลส ๑๘ เป็นไฉน ย่อมเกิดขึ้น ฯ
             เมื่อบุคคลใช้สติไปตามเบื้องต้น ท่ามกลางและที่สุด
แห่งลมหายใจออก
จิตถึงความฟุ้งซ่านในภายใน
ย่อมเป็นอันตรายแก่สมาธิ 
เมื่อบุคคลใช้สติไปตามเบื้องต้น ท่ามกลางและที่สุด
แห่งลมหายใจเข้า 
จิตถึงความฟุ้งซ่านในภายนอก
ย่อมเป็นอันตรายแก่สมาธิ 
ความปรารถนา ความพอใจลมหายใจออก 
การเที่ยวไปด้วยตัณหา เป็นอันตรายแก่สมาธิ 
ความปรารถนา ความพอใจลมหายใจเข้า 
การเที่ยวไปด้วยตัณหา เป็นอันตรายแก่สมาธิ 
ความหลงในการได้ลมหายใจเข้า
แห่งบุคคลผู้ถูกลมหายใจออกเข้าครอบงำ
ย่อมเป็นอันตรายแก่สมาธิ 
ความหลงในการได้ลมหายใจออก
แห่งบุคคลผู้ถูกลมหายใจเข้าครอบงำ 
ย่อมเป็นอันตรายแก่สมาธิ ฯ
 สติที่ไปตามลมหายใจออก ที่ไปตามลมหายใจเข้า
ที่ฟุ้งซ่านในภายใน ที่ฟุ้งซ่านในภายนอก
ความปรารถนาลมหายใจออก   และความปรารถนาลมหายใจเข้า
อุปกิเลส ๖ ประการนี้ เป็น  อันตรายแก่สมาธิอันสัมปยุตด้วยอานาปาณสติ
อุปกิเลส  เหล่านั้น ถ้าจิตของบุคคลผู้หวั่นไหว ย่อมเป็นเครื่องไม่ให้ หลุดพ้นไป
และเป็นเหตุไม่ให้รู้ชัดซึ่งวิโมกข์ ให้ถึงความ เชื่อต่อผู้อื่น ฉะนี้แล ฯ
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่