เรื่องล่าสุดของซีรี่ส์ชุดนี้ค่ะ ยังไม่ได้คิดจะเขียนนิทานอะไรเพิ่ม (เดาว่าน่าจะไม่มีแล้วด้วย) กะไว้ว่าถ้าลงจนถึงเรื่องนี้จบ เรื่องสืบสวนที่ค้างคาอยู่ควรจะจบสักที แต่มันก็ยังไม่จบแฮะ =__= (เอาเถอะ ดองมาสี่ปีแล้ว จะดองต่อไปอีกก็คงไม่ได้แย่ไปกว่าเดิมนัก...แก้ตัวมาหลายรอบแล้ว 555)

พระเอกนางเอกเรื่องนี้ไปหยิบเอาจากเรื่องซินเดอเรลล่ามาค่ะ แต่เป็นอีกสี่ปีให้หลัง เลยลงเรื่องโฉมงามฯ คั่นเวลาไปก่อน

เหมือนซีรี่ส์นี้จะเรียงลำดับตามอายุของตัวละครนะคะ เรื่องนี้เข้าสู่โลกของผู้ใหญ่มากขึ้นแทนที่จะหวานแหววหรือโลกนี้เป็นสีชมพูเหมือนเรื่องแรกๆ ในช่วงอายุน้อยก็มีความรักสับสนแบบอายุน้อย พอเริ่มเป็นผู้ใหญ่ ก็มีความสับสนทางเลือกความรักแบบผู้ใหญ่อีก

อันนี้เป็นลิ้งค์เก่าของเรื่องอื่นในซีรี่ส์นะคะ

ห้วงเวลาแห่งเทพนิยาย: แผนลับราพันเซล

บทที่ 1 http://ppantip.com/topic/36590456

บทที่ 2 http://ppantip.com/topic/36597398

บทที่ 3 http://ppantip.com/topic/36600609

บทที่ 4 (จบ) http://ppantip.com/topic/36603143

ห้วงเวลาแห่งเทพนิยาย : เจ้าชายของหนูน้อยหมวกแดง

บทที่ 1 http://ppantip.com/topic/36701359

บทที่ 2 http://ppantip.com/topic/36704435

บทที่ 3 http://ppantip.com/topic/36708882

บทที่ 4 http://ppantip.com/topic/36711390

บทที่ 5 http://ppantip.com/topic/36714248

บทที่ 6 จบ http://ppantip.com/topic/36716000

ตอนพิเศษ http://ppantip.com/topic/36803166

ห้วงเวลาแห่งเทพนิยาย : Beauty and the Boss โฉมงามกับเจ้านายอสูร

บทที่ 1 http://ppantip.com/topic/36820863

บทที่ 2 http://ppantip.com/topic/36824048

บทที่ 3 http://ppantip.com/topic/36827735

บทที่ 4 http://ppantip.com/topic/36830940

บทที่ 5 http://ppantip.com/topic/36836730

=========================================

บทที่ 1

คืนสิ้นปี...คืนที่คู่รักมากมายออกมาฉลองกันบนท้องถนนใจกลางเมืองในยามค่ำคืน

สถานที่ที่เต็มไปด้วยย่านการค้า ห้างสรรพสินค้าต่างๆ ที่พร้อมใจกันจัดฉลองปีใหม่ ยิ่งใกล้เวลาเที่ยงคืนเท่าไร ผู้คนยิ่งล้นหลามมากขึ้นจนทำให้ผู้คนเบียดเสียดไปหมด

ตีรณาควรเป็นหนึ่งในคนที่ร่วมครื้นเครงกับความครึกครื้นของบรรยากาศเฉลิมฉลองนี้ ทว่าแม้จะอยู่ท่ามกลางคนมากมาย หญิงสาวกลับรู้สึกเหมือนตัวคนเดียวในโลก เวลากว่าสองชั่วโมงที่ยืนคอยอยู่ที่นี่ เธอมองนาฬิกาบนข้อมือเล็ก หน้าปัดบอกให้รู้ว่าเหลืออีกแค่สิบนาทีก็จะล่วงเข้าสู่ปีใหม่

เข็มนาฬิกากำลังเดินเข้าสู่เวลาเที่ยงคืน...เวลาที่เวทย์มนต์ของนางฟ้ากำลังจะหมดลง

เมื่ออากาศเริ่มเย็นลง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แสงไฟจากต้นคริสต์มาสและของประดับตกแต่งทั้งหลายเจิดจ้าเสียจนไม่อาจมองเห็นหมู่ดาวในยามค่ำคืน รถไฟฟ้าขบวนแล้วขบวนเล่าผ่านไปมาอยู่เหนือศีรษะ จนบางครั้งเธอก็ได้แต่คาดเดาว่าขบวนไหนที่จะพา 'เขา' มาหาเธอ

ร่างบางห่อตัวเล็กน้อย กระชับเสื้อคลุมเข้าเมื่อรู้สึกอากาศเริ่มเย็นกว่าเดิม โชคดีที่เธอสวมกางเกงยีนส์ขายาวกับรองเท้าผ้าใบมาจึงทำให้ไม่หนาวมากนัก เสื้อผ้าง่ายๆ แบบที่เขาเคยบอกว่าชอบเห็นเวลาที่เธอทำตัวสบายๆ เป็นตัวของตัวเองอย่างนี้

เธอไม่ได้น้อยใจ ไม่ได้เสียใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของการรอคอยแบบนี้ ที่จริงเธอควรชินชากับมันเพราะรู้ดีว่าต่อให้ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์

'ผมคงไปถึงช้าหน่อยนะ' กระทั่งวันสิ้นปี ปรานต์ยังคงต้องทำงานหนักเพื่อเตรียมรับสถานการณ์ในช่วงต้นปีที่กำลังจะมาถึง

เหลืออีกห้านาที...ปรานต์คงมาไม่ทัน

เสียงเฮดังลั่นมาถึงอีกแยกหนึ่งทำให้ผู้คนที่อยู่ไม่ห่างจากเธอมากนักต่างชะเง้อมองด้วยความสงสัย พร้อมกับวิ่งไปยังที่มาของเสียงด้วยเพราะรู้ว่าใกล้เวลาเที่ยงคืนเต็มที่แล้ว หลายคนที่วิ่งผ่านเธอไปแต่ถึงอย่างนั้นร่างเล็กของหญิงสาวก็ยังคงยืนอย่างเดียวดายอยู่เช่นนั้น ไม่ได้ขยับไปไหน จนกระทั่งไม่นานก็ได้ยินเสียงอีกครั้ง

ห้า...สี่...สาม

เสียงตะโกนดังมาจนถึงที่ที่เธอยืนอยู่ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเพื่อให้น้ำตาที่เอ่อออกมาย้อนกลับเข้าไปอีกครั้งหนึ่ง

สอง...

แต่น้ำตาไม่ยอมเชื่อฟัง กลับยังคงเอ่อจนเกือบไหล

หนึ่ง!

จู่ๆ ร่างของเธอก็ปลิวถลาไปสู่อ้อมแขนของใครคนหนึ่งพร้อมกับเสียงพลุจุดดังสนั่นไปทั่วบริเวณพร้อมทั้งเสียงโห่ร้องอย่างยินดีในการต้อนรับปีใหม่ที่มาเยือน

วูบแรกตีรณาตกใจ แต่กลิ่นและสัมผัสที่คุ้นเคยทำให้เธอรู้ว่าเป็นใคร หญิงสาวเงยหน้าขึ้นก็พบสีหน้ายิ้มของปรานต์ เขาชวนเธอมองพลุสีสันและรูปร่างต่างๆ ที่อยู่เหนือท้องฟ้ายามค่ำคืน ไม่ว่าแสงตกแต่งใดก็ไม่อาจทาบรัศมีของพลุนานาชนิดได้เลย

ช่วงเวลาแห่งความยินดีติดต่อยาวนานกว่าห้านาทีจนกระทั่งเสียงพลุค่อยๆ ซาลง บรรยากาศเฉลิมฉลองเริ่มขึ้นอีกครั้งกับผู้คนที่อยู่กลางถนนซึ่งเดินเตร็ดเตร่ไปมาหลังจากวินาทีที่หยุดนิ่งยามเมื่อเห็นดอกไม้บนฟากฟ้านั่น

"ถือว่าผมมาทันสวัสดีปีใหม่กับตี้ไหมเนี่ย" ปรานต์แย้มขัน พร้อมกับจุมพิตที่หน้าผากของเธอเบาๆ เกลี่ยน้ำตาจากพวงแก้มของเธอให้พร้อมเอ่ยด้วยสีหน้าขอลุแก่โทษ

"ผมขอโทษที่มาช้า ผมปล่อยให้คอยอีกแล้ว" ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนอีกครั้งหนึ่ง ตีรณาส่ายหน้า เธอเขย่งตัวขึ้นเพื่อโอบรอบคอเขาตอบ

“แค่คุณมาก็พอแล้ว”

สองหนุ่มสาวยังคงกอดกันแน่นบนทางเท้าโดยที่ไม่มีใครสนใจใคร อ้อมแขนของปรานต์ยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม ถ้าเป็นไปได้เธอไม่อยากผละจากอ้อมกอดนี้ไปเลย และทั้งที่คิดอยู่หลายครั้ง แต่ไม่เคยทำได้สักที

ทว่าครั้งนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

ตีรณาสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะคลายแขนที่กอดเขาไว้ เงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าของปรานต์ยังคมเข้ม ทว่ามีร่องรอยอิดโรยเล็กน้อย ไรหนวดบางๆ บอกให้รู้ว่าช่วงนี้เขาไม่มีเวลาดูแลตัวเองนัก ตีรณาประสานดวงตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความเอาใจใส่ของเขาซึ่งยังมีให้เธอไม่เปลี่ยนตลอดระยะเวลาเกือบสี่ปีที่ผ่านมา

แต่หลังเที่ยงคืน ทุกอย่างก็จบลง เหมือนเวทย์มนตร์ที่แม่มดมอบให้ซินเดอเรลล่า

"ปรานต์...เราห่างกันสักพักเถอะนะ"

================================

(มีต่อค่ะ)