เรื่องเกิดขึ้นตั้งแต่สมัยเรียน ม.3 ปีนั้นเป็นเป็นปีสุดท้ายที่ทุกคนเรียนจบและต้องพากันแยกย้ายไปเรียนต่อที่ใหม่ ตัวฉัน และไอก้อง(นามสมมติ)เพื่อนร่วมห้อง ตั้งแต่รู้จักกับมันมา ไม่เคยญาติดีกันเลย มีเรื่องชวนทะเลาะกันประจำ ไม่ค่อยลงลอยกันเท่าไหร่ เป็นแบบนั้นมาตั้งแต่ม.1 จนม.3 ก็ไม่เคยคุยดีๆ กันเลย เพราะตอนที่มันมาสมัครเรียนที่โรงเรียนนี้ ฉันเจอมันที่ห้องธุรการเป็นการเจอกันครั้งแรกที่เซงมากก เพราะว่าวันนั้นฉันดันแต่งกายไม่เรียบร้อย จนอาจารย์เอาฉันไปเปรียบกับมัน ยอมรับว่าฉันทำผิดกฏ แต่ที่โมโหเพราะว่ามันหัวเราะเยาะนี่แหละ ตั้งแต่นั้นมาฉันกับมันก็กัดกันมาตลอด จนวันอำลา เรียนจบ วันนั้นไอก้องมาขอเขียนเสื้อฉัน พูดกับฉันดีมากกก แต่ฉันก็ให้เขียนนะ เพราะจะเรียนจบอยุ่และคงไม่ได้เจอมันแล้วล่ะ สบายใจ.

ไอก้องบรรจงเขียนเสื้อฉันด้านหลังอย่างช้าๆ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันเขียนว่าอะไร ได้แต่เร่งมันให้เขียนเร็วๆ จู่มันก็พูดคำๆ หนึ่งขึ้นมา

"เรามาคุยกันดีๆได้ไหม มีหลายเรื่องมากที่กูอยากบอกกับ" ตอนนั้นฉันได้แต่นิ่ง คิดในใจว่ามันมาไม้ไหน จะแกล้งอะไรฉันอีก แต่ฉันก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร ได้แต่ยืนนิ่งแล้วหันไปมองหน้ามันแบบจับผิด

จู่ๆ มันก็จูงมือฉันลากออกมาหน้าห้อง(ตายละอย่างกะหนังเกาหลี555) ฉันโวยวายใส่มันบอกมันว่าจะทำอะไร จะแกล้งอะไรกูอีก  

"คบกับกูไหม กูชอบว่ะ" ประโยคนี้หลุดออกมาจากปากไอก้อง เห้ย!!! คือ?? ตอนนั้นกูทำไรไม่ถูกเลย ก้มหน้าก้มตาไม่สบตาไอก้อง แต่ทำไมใจฉันถึงได้สั่นๆ หวั่นไหว วูบๆ อาการชาๆ แปลก แวบๆ อาการแบบมั่วๆมาก ตอนนั้นโต้ตอบอะไรกลับไปไม่ได้เลย

"คบกับกูนะ" ไอก้องมันพูดอีกรอบ จากนั้นฉันก็เลยโต้ตอบกลับไปว่า 'กูไม่ได้ชอบอ่ะ' แล้วก็รีบเดินไปเข้าห้องน้ำทันที

ฉันมาอยุ่ในห้องน้ำปิดประตู แล้วคิดทบทวนกับเหตุการณ์ที่มันเกิดเมื่อกี้ อีกใจฉันก็คิดว่ามันต้องแกล้งฉันแน่ๆ แต่อีกใจฉันกลับหวั่นไหวกับสิ่งที่มันพูด ฉันเป็นอะไรไม่รู้ตอนนั้น ฉันไม่เข้าใจตัวเอง ฉันรวบรวมสติถอนหายใจแรงๆ ไปครั่งนึงแล้วเดินออหมาจากห้องน้ำเพื่อกลับห้องเตรียมตัวกลับบ้าน เป็นวันสุดท้ายแล้วสำหรับโรงเรียนแห่งนี้

ฉันกลับมาที่ห้องเพื่อหยิบกระเป๋า สายตากวาดไปรอบๆห้อง ฉันไม่เจอไอก้องเลย มันหายไปไหนไม่รู้ ตอนนั้นฉันมีความรู้สึกเมื่อแคร์มัน ฉันเป็นอะไรของฉันเนี่ย!! จู่มีคนมาสะกิดหลังฉัน ฉันหันไปมองปรากฏว่าเห็นเพื่อนสาวแสนสนิทของฉัน ยืนถือกระดาษ1แผ่นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ฉันเลยถามว่าเป็นไรมายืนบิดอยุ่ได้ เพื่อนสาวฉันยื่นกระดาษมาให้ ฉันเปิดดู เป็นข้อความสารภาพรักถึงผู้ชาย (ตายๆ เพื่อนฉันแรงจริมๆ)  

แต่ที่น่าตกใจไปกว่านั้นข้อความที่ฉันอ่านไปนั่นคือคำสารภาพรักที่มีต่อไอก้อง พระเจ้าช่วย!! เพื่อนสาวของฉันแอบชอบไอก้อง

"เห้ยแก เอาจดหมายนี้ไปให้มันหน่อยดิ" เสียงอ้อนวอนเพื่อนฉัน จะบ้าตาย ตอนนั่นฉันหมั่นไส้เพื่อนฉันมาก อยากจะฉีกกระดาษทิ้งตรงนั้นเลยจริงๆ แต่ทำไมตอนนั่นฉันถึงได้หึงไอก้องกับเพื่อนสาวฉันก็ไม่รู้?

เพื่อนสาวลากฉันมาลานจอดมอไซค์เห็นก้องกำลังสวมหมวกกันน๊อคอย่างช้าๆ เพื่อนสาวมันดันฉันให้เข้าไปหาไอก้อง แล้วตัวเองก็ดันไปแอบอยุ่หลังเสาซะงั้น ตอนนั้นฉันไม่อยากทำเลยอ่ะ แต่มีความรู้สึกว่าอยากถามคำถามที่ไอก้องมันฉันไปมากกว่า แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไป

"ไอก้อง" ฉันเรียกชื่อมันด้วยน้ำเสียงแผ่ว แต่มันกลับได้ยินแล้วรีบเดินมาหาอย่างเร็ว

ฉันยื่นจดหมายให้  มันรีบเปิดอ่าน พออ่านไปได้สักพัก มันยื่นจดหมายคืนฉันมา แต่ฉันไม่ได้รับบอกว่าเป็นของๆเพื่อนสาวสนิทฉัน เก็บไว้เถอะ

ทันใดนั้นเองไอก้องมันลากฉันขึ้นมอไซค์ของมัน แต่ฉันขัดขืนบอกไม่ไป มันกำข้อมือฉันแรงมากตอนนั่น กระชากฉันขึ้นมานั่งด้านหน้ามอไซค์ แล้วก็ขับออกจากโรงเรียน ปล่อยให้เพื่อนฉันตะโกนเรียกอยุ่อย่างนั้น

มันพาฉันมาสวนสาธารณะใกล้บ้านของฉันแล้วปล่อยฉันลงจากรถพร้อมกับพูดว่า
"กูขอโทษ กูจะไม่ทำอีก กูคิดไปเอง คิดว่าก็คงชอบกูเหมือนกัน กูเลยสารภาพไป แต่ตอนนี้กูรู้แล้ว กูคิดไปเองทั้งหมด" คำพูดของไอก้องมันทำให้ฉันสะเทือนใจ และยืนนิ่ง น่ำตาคลอเบ้า แต่ไม่ได้ไหลออกมา หลังจากนั่นมันก็ขับรถไปทันที

หลังจากมันไปน้ำตาฉันมันไหลออกมาทันที ตอนนั่นฉันเหมือนจะรู้ใจตัวเองขึ้นมานิดหน่อย มีความรู้สึกอ่อนไหวกับคำพูดทุกคำที่มันพูดออก หรือว่าฉันอาจจะชอบไอก้องเหมือนกัน...