ธรรมมะคือ ธรรมชาติ
ธรรมชาติในตัวเรา คือ จิตใจ

ความคิดไม่ใช่ธรรมชาติ
ธรรมชาติคือ ความรู้สึกที่ไม่มีความคิด

ความคิดเหมือนมายา แค่รู้สึกว่า ความคิดที่กำลังแก้ไขของความรู้สึกอยู่ เป็นตัวเป็นตน เลยเกิดความสับสนแกตนเอง
จะรู้สึกว่า เราเป็นคนนี้ที คนนั้นทีของความคิด เหมือนเรามีหลายบุคลิก
จนฟุ้งซ่านในที่สุด

เราแค่ รู้สึกถึงความรู้ถึง
ที่ โกรธ
ที่ ลำคาญใจ
ที่ หงุดงิด
หรือ
ที่ น้อยใจ
ที่ เศร้า
ที่ เสียใจ

แค่รู้สึกในแต่วัน ที่หมุนเวียนเปลี่ยนไป
ที่ไม่มีความคิด เพราะความคิดเหมือนมายา

เพราะ ความรู้สึกเป็นธรรมชาติ ที่ไม่มีเหตุและผลหรือความคิด
แต่มันเป็นธรรมชาติโดยตัวของมันเอง

ความธรรมดาของธรรมมะก็คือ ความรู้สึกที่ไม่มีความคิด เหนือเหตุและผลทางความคิด
เพราะ ธรรมมะเป็นเรื่องของจิตใจ ที่แก้ไขไม่ได้เลยทางความคิด
เพราะความรู้สึกมันเป็นตามธรรมชาติทางจิตใจ

หากเราคิดแก้ไข ก็เกิดขัดแย้งกับตัวเอง
หรือสับสนในที่สุด
และไม่มั่นใจตัวเองในที่สุด
หรือ เป็นโรคเคลียด สาระพัดโรคตามมาทางจิตใจ

( ธรรมชาติคือ สภาวะจิตใจที่เป็นอยู่ขณะปัจจุบัน ที่ใช้ความคิดหาเหตุหาผลแก้ไขไม่ได้  เพียงแค่ รู้สึกอย่างที่เป็น เราก็จะพบธรรมมะ ภายในจิตใจตนเอง )
รู้ทันความรู้สึกตัวเอง บ่อยๆนั้นเอง  *0*