หลวงพ่อปราโมทย์เป็นคนริเริ่มให้ผมเข้าสู่ทางธรรมก็ว่าได้
ท่านสอนให้เรา ไม่ประมาทต่อตัวเองอยู่บ่อยๆ
มันเหมือนจุดหักเหก็ว่าได้  

มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่ทุกคนจะสนใจ
ถ้าไม่มีความทุกข์ หรือ ไม่มีบุญวาสนาจริงๆ

จิตใจผมเปลี่ยนไปเยอะมาก
ใครมาหงุดงิดใส่ผม ผมไม่หวั่นไหว หรือเอนไปตามความโกรธเหมือนตะก่อน
เพียงแค่ รู้โกรธ ไปเรื้อยๆ
จนเห็น ทุกข์ก่อนจะโกรธ
ช่วงนั้นเอง ผมรู้สึกกำลังยิ้ม พร้อมกับความทุกข์
แล้วก็นึกขึ้นมาว่า  ถูกบีบครั้นให้ต้องโกรธ

ปฏิบัติเรื้อยๆจนเปลี่ยนไป

หากมองกลับไปอดีต  ดูตัวเราในอดีต น่าสงสารแท้

ธรรมมะไม่มีอะไรมาก ก็คือ ความธรรมดานี้เอง
แต่เพราะ ใจเรามันหวังว่าต้องยิ่งใหญ่ ต้องดูดี ต้องดูเท่
ต้องดูอลังการ
จริงไม่มีอะไรมาก ธรรมดานี้เอง
รู้อย่างที่เป็น