เริ่มละสักกายทิฏฐิ เพียงเข้าใจธรรมที่พิจารณา  "นั้นไม่ใช่เรา นั้นไม่ใช่ของเรา  นั้นไม่เป็นตัวตนของเรา" น้อมมาที่กายใจนี้มีสติเป็นปัจจุบันอยู่เนื่องๆ

    ก็จะเห็นว่า เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นธรรมดา ไม่เป็นตัวตนที่แท้จริงใดๆ เลย เหมือนดังฟองน้ำที่ผุดขึ้นแล้วแตกหายไป  เหมือนดังพยับแดดเกิดขึ้นแล้วเลือนหายไป  เหมือนดังภาพมายาเกิดขึ้นแล้วเปลี่ยนไป

    เพราะ "นั้นไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา  นั้นไม่เป็นตัวตนของเรา"  คือไม่เป็นตัวตนแท้จริงใดๆ ได้เลย  เพียงสักแต่เป็นไปตามเหตุและปัจจัย. 

    แต่ถ้าเมื่อกิเลสไม่ได้เบาบางลง และยังมีทิฏฐิหนาแน่นเป็นดังป่ารกชัฏ มีอัตตายึดตัวตนเป็นที่ตั้งปล่อยวางได้โดยยาก ก็หมายความว่า ยังละสักกายทิฏฐิไม่ได้นั้นเอง ยังวนเวียนอยู่อย่างนั้นด้วยความไม่รู้