จะจำจากโฉมเฉลาเยาวเรศ                                เพราะเกรงเดชบิตุรงค์ทรงศักดิ์
ข้อความงามแคลงกินแหนงนัก                       ด้วยเจ้าไม่ประจักษ์ที่จริงใจ
สมเด็จพระบิดาให้หาพี่                                 ใช่แต่ครั้งนี้นั้นหาไม่
ถึงสองครั้งพี่ขัดรับสั่งไว้                                 ยังมิได้บอกเจ้าให้แจ้งการ
บัดนี้เกิดศึกก็สุดคิด                                 จนจิตที่จะขัดพระบรรหาร
สารามีมาเป็นพยาน                                 พระยื่นสารให้นางทัศนา

                                                ฯ๑๐คำฯ
                เมื่อนั้น                                                 โฉมยงองค์ระเด่นจินตะหรา
ค้อนให้ไม่แลดูสารา                                 กัลยาคั่งแค้นแน่นใจ
แล้วว่าอนิจจาความรัก                                 พึ่งประจักษ์ดั่งสายน้ำไหล
ตั้งแต่จะเชี่ยวเป็นเกลียวไป                        ที่ไหนเลยจะไหลคืนมา
สตรีใดในพิภพจบแดน                                 ไม่มีใครได้แค้นเหมือนอกข้า
ด้วยใฝ่รักให้เกินพักตรา                                 จะมีแต่เวทนาเป็นเนืองนิตย์
โอ้ว่าน่าเสียดายตัวนัก                                 เพราะเชื่อลิ้นหลงรักจึงช้ำจิต
จะออกชื่อลือชั่วไปทั่วทิศ                                 เมื่อพลั้งคิดผิดแล้วจะโทษใคร
เสียแรงหวังฝากฝังชีวี                                 พระจะมีเมตตาก็หาไม่
หมายบำเหน็จจะรีบเสร็จไป                        ก็รู้เท่าเข้าใจในทำนอง
ด้วยระเด่นบุษบาโฉมตรู                                 ควรคู่ภิรมย์สมสอง
ไม่ต่ำศักดิ์รูปชั่วเหมือนตัวน้อง                        ทั้งพวกพ้องสุริย์วงศ์พงศ์พันธุ์
โอ้แต่นี้สืบไปภายหน้า                                 จะอายชาวดาหาเป็นแม่นมั่น
เขาจะค่อนนินทาทุกสิ่งอัน                                นางรำพันว่าพลางทางโศกา
                                                ฯ๑๔คำฯโอด
                เมื่อนั้น                                                 พระสุริย์วงศ์เทวัญอสัญหยา
ปลอบนางพลางเช็ดชลนา                                 ดวงยิหวาอย่าทรงโศกี
จงสร่างสิ้นกินแหนงแคลงใจ                        ที่ในบุษบามารศรี
พี่สลัดตัดใจไม่ไยดี                                 มิได้มีปรารถนาอาลัย