ด้วยระเด่นบุษบาโฉมตรู                                    ควรคู่ภิรมย์สมสอง
ไม่ต่ำศักดิ์รูปชั่วเหมือนตัวน้อง                        ทั้งพวกพ้องสุริย์วงศ์พงศ์พันธุ์
โอ้แต่นี้สืบไปภายหน้า                                     จะอายชาวดาหาเป็นแม่นมั่น
เขาจะค่อนนินทาทุกสิ่งอัน                         นางรำพันว่าพลางทางโศกา
                                     ฯ๑๔คำฯโอด
                เมื่อนั้น                                     พระสุริย์วงศ์เทวัญอสัญหยา
ปลอบนางพลางเช็ดชลนา                         ดวงยิหวาอย่าทรงโศกี
จงสร่างสิ้นกินแหนงแคลงใจ                         ที่ในบุษบามารศรี
พี่สลัดตัดใจไม่ไยดี                                     มิได้มีปรารถนาอาลัย
จรกาจึงได้มาว่าขาน                                     กำหนดนัดทำงานการใหญ่
พอกะหมังกุหนิงรู้ไป                                     ก็ซ้ำให้มากล่าวกัลยา
ครั้นขอนางมิไดดังใจจง                                     จึงเกิดการณรงค์ในดาหา
เพราะแหนหวงช่วงชิงวนิดา                         ใช่ว่านางเปล่าอยู่เมื่อไร
อันลือข่าวบุษบาว่างามนัก                         จะดีกล่าวน้องรักนั้นหาไม่
นี่จำเป็นจึงจำจากไป                                     เพราะกลัวภัยพระราชบิดา
แม้นเสียดาหาก็เสียวงศ์                                     อัปยศถึงองค์อสัญหยา
เจ้ากับพี่ก็จะมีแต่นินทา                                     แก้วตาจงดำริตริตรอง
ถึงไปก็ไม่อยู่นาน                                     เยาวมาลย์อย่าโศกเศร้าหมอง
พระจุมพิตชิตเชยปรางทอง                         กรประคองนฤมลขั้นบนเพลา
                                     ฯ๑๔คำฯ