ตอน ดะหมังกุเรปันเฝ้าถวายสารท้าวหมันหยาและอิเหนา ครับ

      ในลักษณ์อักษรสารา             ว่าระตูหมันหยาเป็นผู้ใหญ่
มีราชธิดายาใจ                         แกล้งให้แต่งตัวไว้ยั่วชาย
จนลูกเราร้างคู่ตุนาหงัน                  ไปหลงรักผูกพันมั่นหมาย
จะให้ชิงผัวเขาเอาเด็ดดาย             ช่างไม่อายไพร่ฟ้าประชาชน
บัดนี้ศึกประชิดติดดาหา                  กิจจาลือแจ้งทุกแห่งหน
เสียงงานการวิวาห์จราจล             ต่างคนต่างข้องหมองใจ
การสงครามครั้งนี้มีไปช่วย             ยังเห็นชอบด้วยหรือไฉน
จะตัดวงศ์ตัดญาติให้ขาดไป             ก็ตามแต่น้ำใจจะเห็นดี

       ทรงอ่านสารเสร็จสิ้นเรื่อง       กลัวจะเคืองขุ่นข้องหมองศรี
จึงยื่นสารให้ระเด่นมนตรี                   แล้วมีพจนารถวาจา
เห็นงามอยู่แล้วหรือหลานรัก             เจ้าหาญหักไม่ฟังคำข้า
มาพลอยได้ความผิดด้วยนัดดา            เมื่อกระนี้จะว่าประการใด
แม้นมิยกพลขันธ์ไปพันตู                   หาให้อยู่กับจินตะหราไม่
อย่าหน่วงหนักชักช้าเร่งคลาไคล       รีบไปให้ทันท่วงที
อันระเด่นดาหยนวงศา                        จงคุมพลหมันหยากรุงศรี
สมทบทัพระเด่นมนตรี                        ได้ฤกษ์รุ่งพรุ่งนี้จงยาตรา

       เมื่อนั้น                               พระโฉมยงพงศ์อสัญแดหวา
รับสั่งแล้วบังคมลา                         ไปปราสาทจินตะหราวาตี

       ครั้นถึงห้องสุวรรณบรรจง       นั่งแนบแององค์นางโฉมศรี
ทอดถอนฤทัยพลางทางพาที             ภูมีแจ้งความแก่ทรามวัย
บัดนี้ดะหมังเสนา                              ถือสารพระบิดามาให้
เป็นเหตุด้วยดาหาเวียงชัย                   เกิดการศึกใหญ่ไฟรี
ให้พี่กรีธาทัพขันธ์                         ไปช่วยป้องกันกรุงศรี
จะรีบยกพหลมนตรี                         พรุ่งนี้ให้ทันพระบัญชา
อยู่จงดีเถิดพี่จะลาน้อง                   อย่าหม่นหมองเศร้าสร้อยละห้อยหา
เสด็จศึกวันใดจะไคลคลา                   กลับมาสู่สมภิรมย์รัก

       เมื่อนั้น                               จินตะหราวาตีมีศักดิ์
ฟังตรัสขัดแค้นฤทัยนัก                        สะบัดพักตร์ผินหลังไม่บังคม
แล้วตอบถ้อยน้อยหรือพระทรงฤทธิ์       ช่างประดิษฐ์คิดความพองามสม
ล้วนกล่าวแกล้งแสร้งเสเล่ห์ลม             คิดคมแยบคายหลายชั้น
พระจะไปดาหาปราบข้าศึก                  หรือรำลึกถึงคู่ตุนาหงัน
ด้วยสงครามในจิตยังติดพัน             จึงบิดผันพจนาไม่อาลัย
ไหนพระผ่านฟ้าสัญญาน้อง             จะปกป้องครองความพิสมัย
ไม่นิราศแรมร้างห่างไกล                   จนบรรลัยมอดม้วยไปด้วยกัน
พระวาจาน่าเชื่อเป็นพ้นนัก                  จึงหลงรักภักดีไม่เดียดฉันท์
พาซื่อสุจริตคิดสำคัญ                        หมายมั่นว่าเมตตาปราณี
มิรู้มาอาภัยกลับกลาย                        จะหลีกเลี่ยงเบี่ยงบ่ายหน่ายหนี
ยังสมคำสัญญาที่พาที                        กี่ร้อยปีพระจะกลับคืนมา

//ขอบคุณครับ