๏ หัวเรือใกล้ถึงฝั่งหยุดนั่งคิด
เหลือชีวิตเท่าไหร่หายใจคล่อง
เรื่องบางอย่างหมดสิทธิ์จะเหลียวมอง
อย่าคิดลองล่องใจพบใครเลย

ไร้ท้องฟ้างดงามเหมือนแต่ก่อน
เห็นบุปผาดุจภมรที่นอนเฉย
เรือล่องผ่านไม่แวะเหมือนเช่นเคย
กลัวทุกคำที่เอ่ยเป็นโซ่ตรวน

ถ้าต้องเจ็บของเคยเคยฉันทนได้
ชินชากับหัวใจยามกำสรวล
แต่เธอมาใกล้ฉันนั้นไม่ควร
มิคิดชวนเธอลงเรือลำเดียวกัน

ความรู้สึกของคนละเอียดอ่อน
ความปรารถนาซุกซ่อนในใจฉัน
จะเก็บให้มิดชิดชั่วชีวัน
ไว้ในเรือแห่งความฝันตลอดกาล

เหลือเพียงลมหายใจแต่ไฟมอด
แค่อยู่รอดรอพ้นวัฏสงสาร
.ผ่านแววตามองเธอทรมาน
มิช้าคลานลงโลงคงโล่งใจ

ขอผ่านไปไว้พบกันชาติหน้า
เรือผุพังเห็นท่าน้ำตาไหล
เวลาเราพบกันนั้นน้อยไป
เทียบท่าจอดไม่ได้ทำร้ายเธอ

ต้องผ่านตา ผ่านใจ ผ่านไปหมด
เก็บแต่รอยรันทดไว้เสมอ
จำตัดใจยอมจบเมื่อพบเจอ
ข้อเสนอของใจไร้ปัญญา

แต่จะให้ลืมเธอทำไม่ไหว
สั่งหยุดลมหายใจทำง่ายกว่า
ล่องเรือรักร่อนเร่เพียงเอกา
โบกมือลาอ่อนใจผ่านไปเอย.. II ๚ะ๛
.