ขนหร็อมแหร็มสีคล้ำกระดำกระด่าง
เดินลากหางหนังถลอกกลิ่นออกเหม็น
ขยับซ้ายย้ายขวาท่าลำเค็ญ
เหมือนไม่เห็นหนทางระหว่างเดิน

ขยับเกาที่ตาประสาสัตว์
หัวสะบัดหูตกระหกระเหิน
ขี้เรื้อนกินสิ้นงามความจำเริญ
ใครมองเมินรังเกียจเสนียดตา

น่าสังเวชสัตว์โลกผู้อาภัพ
คราตกอับโดดเดี่ยวใครเหลียวหา
เหลือซากร่างร่อนเร่เพียงเอกา
ชีวิตหมากับเราก็เท่ากัน

ผ่านเวลาลงโทษอย่างโหดร้าย
สิ้นจุดหมายยากถามถึงความฝัน
ต่างผ่านความขมขื่นทุกคืนวัน
ต่างผูกพันธ์อดีตกาลระรานใจ

เพียงแต่เรามีโอกาสฉลาดกว่า
ยังพูดจาบอกกล่าวเรื่องราวได้
มีดวงตามองเห็นความเป็นไป
โลกวิไลสัมผัสบ้างเป็นบางครา

หลับเถิดเพื่อนพักใจอย่าไหวหวั่น
หลับแล้วฝันคงไม่น้อยวาสนา
เพื่อนจงหลับในห้วงของดวงตา
หมู่ดาราชดชม้ายแอบหมายมอง

ในห้วงฝันก่อนสางที่ลางเลือน
หมาขี้เรื้อนดั่งโดมผู้จองหอง
แม้จะรักหลงใหลเฝ้าหมายปอง
เพียงประคองซ่อนรักแต่หักใจ

ไม่อาจบอกความรู้สึกเพราะนึกกลัว
เห็นแก่ตัวรั้งดาวสกาวใส
แม้ว่าดาวจะหลงปลงฤทัย
แต่อย่างไรดาวที่เห็นก็เป็นดาว

โชคชะตาพาพบยากหลบพ้น
เธอจะหล่นจะร่วงจากห้วงหาว
แต่ความรักต่อเนื่องเป็นเรื่องราว
ยากจะกล่าวสาวต่อทรมาน

มิอาจฉุดดาวไว้ด้วยใยรัก
จำต้องหักใจส่งด้วยสงสาร
แม้ต้องเจ็บมืดมัวไปชั่วกาล
ขอดาวผ่านกลับฟ้าอย่ามามอง

หมาขี้เรื้อนร้าวรานสักปานไหน
น้ำใสใสไหลบ่าจากตาสอง
มองดาวบนเวหาน้ำตานอง
ดาวจงผ่องมองเด่นบนเส้นทาง

คำว่ารักความจริงแม้ยิ่งใหญ่
แต่มิใช่ทุกสิ่งและทุกอย่าง
อย่าปล่อยรักบังตาให้ฝ้าฟาง
ความแตกต่างชีวิตควรคิดไกล

หนึ่งราตรีผ่านไปเสียงไก่ขัน
ปลุกตะวันให้ขยับจากหลับไหล
ปลุกหมา-คน.ดาวลออก้าวต่อไป
รักด้วยใจสมควรทบทวนเอย…@