เราเป็นเด็กกำพร้าพ่อเเม่มาตั้งเเต่เด็ก เราได้ย้ายมาอยู่บ้านญาตตอน 6-7 ขวบ ชีวิตเราเปลียนไปมาก จากเด็กที่เคยสุขสบายมีครบทุกอย่าง เเต่ตอนนั้นเเทบไม่เหลืออะไรเลย(วันเเรกได้พื้นไม่มีมุ้ง ไม่มีหมอน เเถมเรานอนตื่นสาย ประตูล็อคได้ออกทางหน้าต่าง) จากที่ไม่เคยทำงานหนักก็ต้องทำ ทำทุกอย่างวนเวียนกันเหมือนวงจรชีวิตไม่เคยได้เล่นกัเพื่อนเรย เหมือนอยู่รอดไปวันๆ ตอนนั้นเราคิดว่าชีวิตเราคงมีอยู่เเค่นี้
เเต่ก็ยังดีที่เราได้เรียนหนังสือได้เปิดหูเปิดตาบ้าง
วันเเรกที่ไปโรงเรียน ใส่เสื้อนักเรียนที่เพื่อนบ้านเอามาบริจาคให้ พอจะไปโรงเรียนยายถามว่าจะเอาเงินไปโรงเรียนกี่บาท (ตอนเราที่อยู่กับเเม่เราได้วันละ 10 บ.)
เราเลยขอ 10 บ. เเต่ยายไม่ให้ เเล้วขอลดลงมาเหลือ
5 บ. ก็ยังไม่ได้อีก สุดท้ายเลยได้เงินไปโรงเรียนวันละ 2-3 บ. เงินก็ไม่พอกิน กินเเบบอดๆอยากๆ พอเราเรียนสูงขึ้นเราก็พาระงานมากขึ้น ไหนจะทำการบ้าน ไหนจะอ่านหนังสือ เราเเทบไม่มีเวลา จนเราท้อ มันไม่ยุติธรรมเรยเหมือนมีอะไรก็มาลงที่เราหมด เเต่เราก็รู้ตัวดีว่าเรามาอาศัยเขาอยู่เราก็เรยต้องอดทนสู้ต่อไป จนเราโตขึ้นเรียยๆ ชีวิตเราก็ดีขึ้นเพราะเราได้รู้จักกับป้า (ลูกสะไภ้ยาย) เเก่ช่วยเรามาตลอดเเก่ช่วยจัดการเรื่องการเรียนให้ เเละก็เป็นผู้ปกครองเรา พอเราเรียนจบม.ต้น เราก็ได้ไปสอบเรียนต่อโรงเรียนในอำเภอ เราก็หวังว่าวันหนึ่งเราเรียนจบสูงๆมีงานทำ มีเงินสร้างบ้านให้ป้า(ป้าเราอยากมีบ้านเป็นของตัวเอง ตอนป้ามาเป็นลูกสะใภ้ยายไหม่ๆ ป้าต้องทำงานหนัก ต้องกินข้าวกับน้ำตา เวลาทะเลาะกันกับสามี เขาก็จะพูดว่าจนไม่มีอะไรติดตัว สามีที่ไหนเขาพูดกับภรรยาเเบบนี้ ถึงป้าจะจนป้าก็ไม่เคยงอมืองอเท้าป้าทำงานทุกอย่าง ป้าก็มีเเค่พูดว่าอยู่ชดใช้กรรม ป้าว่าจะเลิกกับสามีหลายครั้งเเต่เเก่ส่งสารลูกว่าลูกจะอยู่จะกินยังไง พ่อก็ไม่สนใจ ยายก็ขี้งก) พอเราเรียนยุไหนตลาดเวลาเรากลับบ้านค่ำ ป้าก็จะโดนด่าว่าไม่สั่งไม่สอนเรา เเต่ก็ไม่ได้ด่าเสมอไป บ้างครั้งดีก็ดีเกินไป บ้างครั้งร้ายก็ร้ายเกินไป
ตอนนี้เราขึ้นม.6 เราก็ไกล้จะจบเเล้ว เราอยากเป็น
วิศวะมากๆ เรา เราเริ่มขยันมากขึ้น จนวันหนึ่งเรานั่งกินข้าวกับป้า ป้าบอกเราว่าลุงจะไม่ให้เรียนต่อน่ะ
คือเราเเบบเกือบร้องให้ เเบบมันจุกข้างในมาก เหมือนเราตายทั้งเป็น มันไม่ยุติธรรมเรย เราเหมือนไม่มีโอกาสเหมือนคนอื่นๆ เหมือนโดนตัดอนาคตเเล้วทุกอย่างที่เราทำมาเหมือน 0 เหมือนเจอทางตัน เราคิดอะไรไม่ออกเรย😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭
ชีวิตเราเป็นเเบบนี้ เราจะเดินต่อไปยังไง
เเต่ก็ยังดีที่เราได้เรียนหนังสือได้เปิดหูเปิดตาบ้าง
วันเเรกที่ไปโรงเรียน ใส่เสื้อนักเรียนที่เพื่อนบ้านเอามาบริจาคให้ พอจะไปโรงเรียนยายถามว่าจะเอาเงินไปโรงเรียนกี่บาท (ตอนเราที่อยู่กับเเม่เราได้วันละ 10 บ.)
เราเลยขอ 10 บ. เเต่ยายไม่ให้ เเล้วขอลดลงมาเหลือ
5 บ. ก็ยังไม่ได้อีก สุดท้ายเลยได้เงินไปโรงเรียนวันละ 2-3 บ. เงินก็ไม่พอกิน กินเเบบอดๆอยากๆ พอเราเรียนสูงขึ้นเราก็พาระงานมากขึ้น ไหนจะทำการบ้าน ไหนจะอ่านหนังสือ เราเเทบไม่มีเวลา จนเราท้อ มันไม่ยุติธรรมเรยเหมือนมีอะไรก็มาลงที่เราหมด เเต่เราก็รู้ตัวดีว่าเรามาอาศัยเขาอยู่เราก็เรยต้องอดทนสู้ต่อไป จนเราโตขึ้นเรียยๆ ชีวิตเราก็ดีขึ้นเพราะเราได้รู้จักกับป้า (ลูกสะไภ้ยาย) เเก่ช่วยเรามาตลอดเเก่ช่วยจัดการเรื่องการเรียนให้ เเละก็เป็นผู้ปกครองเรา พอเราเรียนจบม.ต้น เราก็ได้ไปสอบเรียนต่อโรงเรียนในอำเภอ เราก็หวังว่าวันหนึ่งเราเรียนจบสูงๆมีงานทำ มีเงินสร้างบ้านให้ป้า(ป้าเราอยากมีบ้านเป็นของตัวเอง ตอนป้ามาเป็นลูกสะใภ้ยายไหม่ๆ ป้าต้องทำงานหนัก ต้องกินข้าวกับน้ำตา เวลาทะเลาะกันกับสามี เขาก็จะพูดว่าจนไม่มีอะไรติดตัว สามีที่ไหนเขาพูดกับภรรยาเเบบนี้ ถึงป้าจะจนป้าก็ไม่เคยงอมืองอเท้าป้าทำงานทุกอย่าง ป้าก็มีเเค่พูดว่าอยู่ชดใช้กรรม ป้าว่าจะเลิกกับสามีหลายครั้งเเต่เเก่ส่งสารลูกว่าลูกจะอยู่จะกินยังไง พ่อก็ไม่สนใจ ยายก็ขี้งก) พอเราเรียนยุไหนตลาดเวลาเรากลับบ้านค่ำ ป้าก็จะโดนด่าว่าไม่สั่งไม่สอนเรา เเต่ก็ไม่ได้ด่าเสมอไป บ้างครั้งดีก็ดีเกินไป บ้างครั้งร้ายก็ร้ายเกินไป
ตอนนี้เราขึ้นม.6 เราก็ไกล้จะจบเเล้ว เราอยากเป็น
วิศวะมากๆ เรา เราเริ่มขยันมากขึ้น จนวันหนึ่งเรานั่งกินข้าวกับป้า ป้าบอกเราว่าลุงจะไม่ให้เรียนต่อน่ะ
คือเราเเบบเกือบร้องให้ เเบบมันจุกข้างในมาก เหมือนเราตายทั้งเป็น มันไม่ยุติธรรมเรย เราเหมือนไม่มีโอกาสเหมือนคนอื่นๆ เหมือนโดนตัดอนาคตเเล้วทุกอย่างที่เราทำมาเหมือน 0 เหมือนเจอทางตัน เราคิดอะไรไม่ออกเรย😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭