เท้าความก่อนนะคะ หนูเป็นเด็กค่อนข้างเรียนดี ก่อนหน้านี้หนูเคยได้ทุนเข้าศึกษาชั้นป.ตรีที่ต่างประเทศค่ะ หนูเป็นซึมเศร้าตั้งแต่ก่อนไปเรียนแล้วค่ะ ก็เข้าทำจิตบำบัดอยู่บ้างค่ะ แต่ไปไม่บ่อย ต้องแอบไปเพราะที่บ้านไม่อยากให้พบจิตแพทย์ค่ะ ครอบครัวหนูเป็นครอบครัวหัวโบราณมาก หนูไม่ได้อยู่กับคุณแม่นะคะ อยู่ฝั่งคุณพ่อค่ะ ซึ่งปู่กับย่าท่านให้ความสำคัญกับเรื่องเรียนหนูมาก อยากให้เรียนที่ดีๆ ตอนที่ได้ทุนก็แอบคิดว่าเราพร้อมจริงๆมั้ย แต่คิดว่าสังคมใหม่ เจอเพื่อนใหม่น่าจะดีขึ้น แต่พอหนูได้บินไปเรียนต่อที่นั่น อาการซึมเศร้าก็รุนแรงขึ้นมากๆค่ะ และบวกกับมีการวิตกกังวล เรื่องการเข้าสังคมค่ะ ที่เรียกว่า social phobia มันรุนแรงมาก มากจนชนิดที่ว่า หนูเคยคิดจะกระโดดลงมาจากหอพักนศ แต่ก็มีกำลังใจจากเพื่อนและคุณครูที่รร ม.ปลาย เพื่อนก็บอกว่างั้นกลับมาเถอะ กลับมาพักผ่อนจิตใจ ส่วนทางครอบครัวก็บอกให้เราเรียนต่อ แต่หนูไม่ได้บอกเรื่องคิดสั้นนะคะ บอกแค่ว่าเครียดมากๆ กลัวมากๆ สภาพจิตใจไม่พร้อมเรียนต่อ ผลสุดท้ายที่บ้านก็ให้กลับ แต่มีข้อแม้ว่าต้องสอบให้ติด ฬ หรือ มธ ซึ่งหนูก็สอบติด แต่อาการซึมเศร้าหนูมันยังแย่ลงเหมือนเดิม หนูคุยกับที่บ้านหลายครั้งมากว่าหนูอยากกลับไปหาหมอ ที่บ้านก็บอกว่ามันอยู่ที่ความคิดเธอ อย่าไปคิดมาก นั่นมันเป็นสิ่งที่หนูพยายามมาตลอด หนูออกกำลังกาย นั่งสมาธิ สวดมนต์ แต่มันก็ยังมีอาการทุกครั้ง บางคืนร้องไห้คนเดียว ไม่อยากลุกไปไหน ไม่อยากทำอะไร อาการของหนูบางทีเวลาต้องคุยกับคนแปลกหน้าหรือแม้กระทั่งลุงในบ้าน จะกลัวมากๆ ยิ่งมีคนมองมากกว่าสองคนขึ้นไปมันจะสั่น สั่นมากๆจนพูดไม่ได้ กลัวไปหมด แต่ที่บ้านก็ยังคิดว่าหนูไม่เป็นอะไร หนูปกติ เค้ามองว่าคนที่มีอาการทางจิต คือคนบ้า คนเป็นโรคประสาท ซึ่งหนูคิดว่าอีกไม่นานถ้าหนูไม่ได้รับการรักษาหนูต้องเพี้ยนไปเลยแน่ๆ หนูตัดสินใจคุยกับที่บ้าน ว่าหนูขอเรียนรามนะ สภาพจิตใจหนูมันยังไม่พร้อม ระหว่างลงเรียนรามหนูขอหาหมอต่อเหมือนเดิมนะ ซึ่งคำตอบคือ ไม่ได้ค่ะ สาเหตุที่ไม่ได้คือ ที่บ้านอายค่ะ กลับจากตปทมาเรียนราม อายค่ะ หนูไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว หนูทั้งเศร้าและเสียใจมากๆ ที่บ้านบอกว่า ถ้าเรียนราม ไม่ส่งเรียนนะ แต่ถ้าเรียนม.ที่สอบติดจะสนับสนุนเต็มที่ คือหนูอยากหางานทำ แต่แค่คุยกับคนไม่ถึง3คน ก็จะร้องไห้แล้วค่ะ มันสั่นจนเก็บอาการไม่อยู่ แพนิคไปหมด หนูควรทำยังไงดีคะ