เป็นเรื่องที่ค้างคาใจมาตั่งแต่เด็กแล้วครับ และก็ยังมีบาดแผลที่ช่วยให้ย้ำเตื่อนถึงความรู้สึกตอนนั้นอยู่เสมอ
มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนที่ผมยังอยู่ประมาณปอสองครับ ผมกับพี่ชายและเพื่อนๆไปเล่นกันที่สนามเด็กเล่นแห่งหนึ่งครับ
ที่นั้นมีม้ากระดกตัวหนึ่งครับ ผมกับพี่และเพื่อนๆได้เล่นกัน แต่เพื่อนกับพี่ชอบเล่นแรงๆ แบบว่ากระโดนใส่มากระดก จนมีอยู่ครั่งหนึ่ง
พี่และเพื่อนกระโดดใส่ฝังตรงข้ามและผมที่นั่งคนเดียวก็ลอยเด้งขึ้นไปบนฟ้าเลยครับ และนี้ก็คือคำถาม ตอนนั้นในช่วงวินาทีที่ตกลงมา
มันเหมือนกับภาพฉายหนังสีดำน้ำตาลค่อยๆ ไหลมาที่ละเฟรม ทีละเฟรม เป็นภาพตั่งแต่ผมทำอะไรที่ไหน กับใคร เหตุการณ์ต่างๆที่ทั่งดีและไม่ดี ที่ผมเคยทำแต่เด็ก ตั่งแต่ผมจำความได้หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ผมรู้สึกว่า ภาพพวกนั้นมันช้าและนานมาก เกือบทั่งชีวิตที่ผมพบเจอมาปราฏกอยู่แค่ช่วงที่ผมลอยเด้งขึ้นไปบนฟ้าและคางของผมก็ตกลงมากระแทกกับม้ากระดกจนได้คางเป็นลอยบุ๋มเบี่ยวนิดๆมา นับแต่นั้นมาความรู้สึกช้าในช่วงเวลาที่เร็วนั้นก็ยังคงอยู่กับผมครับ ถึงตอนนี้ผมจำไม่สามารถจำภาพในตอนนั้นได้ แต่จำความรู้สึกแบบนั้นได้อย่างแม่นย้ำ

อารมณ์คงคล้ายกับๆ ฉากสโลโมชั่นตอนที่ พระเอกโดนยิ่งกระสุนและลูกกระสุนก็ค่อยๆลอยมาอะครับ