ต้องบอกก่อนว่านี่เป็นกระทู้แรกของเราถ้าภาษามันแปลกๆยังไงก็ทนอ่านหน่อยเด้อ เราไม่มีที่ระบายแล้วจริงๆ
คือเรื่องของเรามันเกิดขึ้นเมื่อ2ปีที่แล้ว ตอนนั้นเราเพิ่งเรียนจบม.6แล้วตัดสินใจมาต่อปวส.ที่วิทยาลัยเทคนิคแห่งหนึ่งในกทม. เราเป็นเด็กบ้านนอกเข้ามาเรียนในกทม.คนเดียวแต่ว่าโชคดีหน่อยที่มีพี่สาวที่เรียนมหาลัยอยู่ในกรุงเทพพอดีการใช่ชีวิตของเราจึงไม่ได้ลำบากอะไรมาก  ชีวิตในช่วงเวลาแรกก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษเช้าไปเรียนเย็นทำงานวนอยู่อย่างนั้นซ้ำๆจนวันหนึ่งเราได้มีโอกาสรู้จักผู้ชายคนหนึ่งเขาเป็นรุ่นน้องที่ม.ของพี่สาวเรา อายุห่างกับเรา5ปี ก็ทำความรู้จักกันคุยกันจนสุดท้ายเรา2คนก็ตกลงคบกันใช้เวลาดูใจกันทั้งหมด3เดือนโดยอยู่ในสายตาพี่สาวเราตลอด คือเขาดูแลเราดีมาก เอาใจใส่ทุกอย่างแต่เขาจะมีข้อเสียอยู่ข้อหนึ่งคือ เขาไม่ค่อยมีเวลาให้อาจจะเพราะเขาต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ชีวิตเขาก็เลยค่อนข้างที่จะวุ่นวาย มันเลยทำให้เราเหงาแล้วก็ประจวบเหมาะกับตอนนั้นเราต้องฝึกงานมันเลยยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ของเรากับแฟนยิ่งห่างกันไปอีก แต่ก็มีโทรคุยกันบ้างประปรายแต่ก็ไม่ได้บ่อยเหมือนช่วงแรกๆที่คบกันใหม่ๆ มันเลยเป็นเหมือนการเปิดโอกาสให้เราได้ทำความรู้จักคนใหม่ จำได้ว่าตอนนั้นเราคิดว่าเราโอเคกับคนๆนี้มากกว่าเพราะเขาสามารถไปรับไปส่งเราได้ บวกกับคนของเราก็ไม่ค่อยมีเวลาไปไหนมาไหนกับเราเลย. เราเลยตัดสินใจบอกเลิกคนเก่าไป จริงๆแอบอยากปนะชดเขาด้วยอยากรู้ว่าเขาจะรั้งเราไหม แต่ผลแรากฎว่าเขาไม่รั้ง แถมยังอวยพรให้เรามีความสุขกับคนที่เลือกด้วย ตอนนั้นเราคิดว่าเขาคงไม่ได้รักเราแล้วเลยเริ่มทำใจแล้วก็คุยกับคนใหม่ไปด้วย แต่พอเรามาคุยกับคนใหม่จริงๆเรากับพบว่าเราไม่ได้ชอบเขาเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะพยามยังไงก็ตาม เราเลยตัดสินใจบอกเลิกคนใหม่ไปอีกคน หลังจากนนั้นเราก็กลับมาอยู่คนเดียวค่ะ คิดทบทวนหลายๆเรื่องแล้วพบว่าเราขาดผู้ชายคั้นนั้นไม่ได้จริงๆ เราเลยตัดสินใจว่าจะกลับไปง้อเขาค่ะ  เคยลองเฉิงถามดูแล้วว่ายังรักกันไหม คำตอบของเขาคือรัก แต่ไม่อยากกลับมาเจ็บอีก
เราเลยอยากรู้ว่าแบบนี้เรายังพอมีหวังอยู่ไหม แล้วถ้ากลับไปจีบเขาใหม่มันจะพอมีโอกาสรีเทิร์นไหม ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านแล้วก็ให้คำปรึกษาล่วงหน้าด้วยนะค่ะ