ช่วงนี้มีเวลาเยอะค่ะเลยมีโอกาสเข้ามาอ่านกะทู้บ่อยๆ


ตอนนี้คุณสามียังไม่ให้ขายของ เค้าให้เหตุผลว่า
รอให้ลูกกลับ กทม ก่อน ค่อยกลับไปขาย
ให้ซึบซับกับวันเวลาดีๆที่เราจะได้อยู่ด้วยกันเพราะนับวันมันมีน้อยมาก
เพราะชีวิตเป็นของเค้า ชีวิตต้องดำเนินต่อไป

ลูกสาวเรียนจบแล้ว (ป.ตรี) เค้ากลับมาอยู่บ้านให้พ่อแม่ชื่นใจ
แล้วเค้าจะขอกลับไปทำตามฝัน
อย่างที่บอก บ้านป้าชอบให้ลูกตัดสินใจเองค่ะ เกือบจะทุกเรื่อง

ป้าให้เค้าตัดสินใจเองทุกอย่าง
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนหรือเรื่องทำงานและการใช้ชีวิต
ถ้าเค้ามีปัญหาเค้าจะมีมาปรึกษาบ้างเราก็ให้ข้อคิด
แล้วให้เค้าตัดสินใจเอง

ถ้าตัดสินใจถูกก็เป็นความโชคดีของคุณ
แต่ถ้าตัดสินใจผิดคุณก็ต้องก้มหน้ายอมรับไป

แต่เท่าที่ผ่านมา ยังไม่เห็นมีเรื่องไหนร้ายแรงนะคะ

อย่างเช่น ลูกสาวป้าเมื่อตอนที่เค้าจบ ม.3
เค้าได้โควต้าไปเรียนเตรียมอุดมใน กทม

เค้ามาถามว่า จะให้เค้าไปมั้ย ตอนแรกป้ากับพ่อของเค้าก็ลังเล

เพราะคชจ ใน กทม กับ ลำปางมันห่างไกลกันมาก
คิดแล้ว กทม ตกเดือนละ8000-10000บาท
ถ้าอยู่ที่ลำปาง 2000-3000บาท

แต่ลูกพูดออกมาประโยคหนึ่ง เธอพูดว่า "แม่กว่าหนูจะได้อะไรมาหนูไม่เคยได้มาง่ายๆนะ"
รักทั้งรัก ห่วงแสนห่วง ก็ต้องปล่อยให้เค้าไป
ตอนนั้นใจป้าเป็นทุกข์มากๆๆๆๆค่ะ เพราะได้นำพ่อกับแม่มาเลี้ยงดูอายุ70กว่าทั้งคู่และพ่อเป็นอัมพาต

จะตามไปดูแลลูกก็ไม่ได้(ลูกเข้าเรียนใน กทม 1 ปี เราจึงได้เจอกัน เราสองคนกอดกันร้องไห้)

เหตุผลที่ให้ลูกเข้าเรียนใน กทม ป้าคิดว่า ถ้าเราไปรั้งเค้าไว้แล้วให้เรียนอย่างที่เราเลือกให้(เรียนที่บ้าน)หากวันข้างหน้า
เค้าไม่ได้ดีเค้าก็จะมาว่าเรา ไปรั้งความเจริญของเค้าไว้ ป้าจึงให้เค้าเลือกเอง...

เมื่อเธอเข้ามาเรียนต่อ ม.4 ใน กทม ปีแรกลูกยังปรับตัวไม่ได้ เกรดไม่ได้ตามที่เธอเคยได้
เธอร้องไห้ค่ะ และบ่นๆๆๆ ป้าจึงบอกลูกว่า หนูเลือกเองใช่มั้ย จงพอใจในสิ่งที่เลือกนะ
เธอก็ก้มหน้ายอมรับในสิ่งที่เธอเลือก

พอ ม.5 ม.6 ลูกคงปรับตัวได้แล้ว เค้าก็เรียนอย่างมีความสุข จนจบ