ต้องเกริ่นก่อนนะครับว่า ผมไม่เคยมีแฟนเลย ตั้งแต่เกิดมา 25 ปี ไม่มีเลย ในระหว่างทางก็มีบ้าง สมัยเรียนประถม ก็มีแอบไปหลงสาว จีบสาวบ้าง ให้ของขวัญสาวบ้าง ตามภาษาเด็กๆเพิ่งรู้จักความรัก แต่แล้วสุดท้ายก็จบด้วยการเป็นเพื่อนกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น หลังจากนั้นความรู้สึก และ นิยามความรักของผมก็เปลี่ยนไป สมัยเรียนมัธยม ผมไม่เคยมีความรู้สึกรัก หรืออยากมีแฟน อยากมีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของใครเลย รู้สึกแค่แอบปลื้ม ชอบ ในมุมของแอบรักข้างเดียวซะมากกว่า เรื่อยมาจนเรียนจบ เริ่มทำงาน ชีวิตเริ่มไปโฟกัสกับการทำงาน ความรับผิดชอบตัวเอง และครอบครัว มากเป็นส่วนใหญ่ของเวลาชีวิต

     จนวันนึงเริ่มรู้สึกเหงาๆ เพื่อนๆต่างคนต่างแยกย้ายไปทำงาน มีแฟน มีครอบครัวกันที่คนละคนสองคน ผมเลยตัดสินใจลองเปิดใจแบบกว้างที่สุดในชีวิตอีกครั้ง เปลี่ยนจากคนเงียบๆ เก็บเนื้อเก็บตัว ไม่ค่อยทำความรู้จักใครก่อน เปลี่ยนตัวเองมาเป็นคนเฟรนด์ลี่ คุยกับทุกคน เข้าหาก่อนบ้างบางโอกาส ผมเปิดโอกาสกับทุกเพศเลยนะครับ เล่นแอพหาคู่ทุกแอพ  โซเชียลผมก็เล่นนะครับ แต่ไม่ค่อยลงรูปกับเรื่องส่วนตัวมากครับ กิจกรรมข้างนอกผมก็ไป

     เพราะก่อนหน้านั้น ช่วงที่ว่างเปล่า ผมลองใช้ชีวิตตัวคนเดียว เพราะมีความคิดไม่มีแฟนก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย อยู่คนเดียวก็อยู่ได้ ผมไปกินหมูกะทะคนเดียว เดินห้าง ไปเที่ยว ถ่ายรูป ไปทำกิจกรรมคนเดียว แบบคนโสดไม่แคร์ความรักทำๆกัน ซึ่งผมมีความสุขระดับนึงเลยนะครับ ชอบเลยแหละ ค่อนข้างสบายใจ ไม่ได้รู้สึกขาดอะไรไปในชีวิตครับ   แต่ลึกๆในใจ ก็มีแอบรู้สึกเหงาเหมือนกัน อยากแชร์ความรู้สึกดีกับใครสักคนเวลาได้เห็น วิวสวยๆ อาหารอร่อยๆ อยากมีโมเมนต์ความสุขแบบคู่รักที่เขาทำกัน  เวลาเห็นคู่รักไปเที่ยว ไปกิน ลงรูปคู่ ผมมีแอบอิจฉานะครับ แต่ในขณะเดียวกัน เพลงเศร้า เพลงอกหัก ความผิดหวังจากความรัก อกหัก และเรื่องราวปัญหาชีวืตคู่ของเพื่อนๆ ที่คอยมาระบาย และมาปรึกษาผม มันก็ถาโถมเข้ามาพร้อมกัน จนผมเริ่มลังเลว่าจะเอายังไงกับชีวิตต่อดี

     ผมเลยตัดสินใจลองเปิดใจอีกครั้งอย่างที่บอกไป เพราะอย่างน้อยผมก็ได้พิสูจน์ว่าจริงๆ แล้วผมต้องการอะไร อะไรดีสำหรับผม อะไรไม่ดีสำหรับผมครับ  ตอนนี้ หลังผมเปิดใจไป ก็มีคนเข้ามาแวะเวียนเข้ามาคุย มาทำความรู้จักเรื่อยๆครับ แต่ทุกคนที่เข้ามา ผมยังไม่มีความรู้สึกเลยว่าผมจะมีความสุขกว่าตอนที่ผมอยู่คนเดียวเลย ผมคงอาจจะยังไม่เจอคนที่เข้ากันได้ ผมก็ยังคงให้เวลาไปเรื่อยๆ แต่ผมเดดไลน์ตัวเองไว้ที่อายุ 28 ครับอีก 3 ปี (ไม่รู้ว่าน้อยไปมั้ยสำหรับเรื่องนี้)  

     ผมเลยอยากมาขอประสบการณ์ มุมมอง ข้อคิด แนวคิด เรื่องความรักจากพี่ๆลุงๆน้าๆป้าๆในพันทิป ที่เคยผ่านช่วงความรู้สึก ช่วงเวลานี้มาแนะนำผมหน่อยครับว่าผมตัดสินใจถูกแล้วใช่มั้ย  ถ้าผมครองโสดไปตลอดชีวิต ปิดประตูตายกับเรื่องนี้ไปเลย ผมอยากเอาเวลาที่เหลือ ไปโฟกัสกับเรื่องอื่นๆในชีวิต เพราะอายุมากขึ้นคงมีอีกหลายเรื่องหลาย  ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ผมต้องรับผิดชอบในอนาคต หรือ ถ้าใครอายุพอๆกับผมมีมุมมองเรื่องนี้ยังไง วางไทม์ไลน์ยังไงกันบ้างมาแชร์กันนะครับ

**** หมายเหตุ ****
1. ครอบครัวผมไม่มีปัญหาเรื่องนี้เลยนะครับ ไม่กังวลเรื่องทายาท เรื่องสร้างครอบครัว อยู่ที่ผมสบายใจครับ
2. ผมไม่อยากใช้เวลาหลังอายุเลข 3 ไปกับการศึกษาดูใจเรื่องความรักเลยครับ รู้สึกมันช้าไป โอกาสในการแก้ไขมันน้อยลงตามอายุครับ 
3. ถ้ามีครอบครัวผมตั้งใจไม่อยากมีลูกครับ อยากอยู่กันแค่สองคน
4. ผมไม่ได้ตามหาความรักในนี้นะครับ ตามหาประสบการณ์ มุมมอง ข้อคิด แนวคิดเรื่องความรักครับ
5. ผมหน้าตาไม่ได้แย่ ระดับกลางๆ สูง ขาว ตี๋ BMI สมส่วน เรียนจบป.ตรี กำลังจะต่อ โท ฐานะปานกลาง