เรากำลังจะขึ้นม.4 เราเรียนภาษาค่ะเพราะพ่อบอกให้เรียน ตามจริงเราอยากเป็นสถาปัตยกรรมแต่พ่อทำงานกับญี่ปุ่นพ่อบอกว่าถ้าเรียนภาษาญี่ปุ่นเวลาทำงานอะไรมันจะง่ายกว่า... คือเรื่องมันมีอยู่ว่าพ่อเราเป็นคนขี้เมาค่ะเวลาเมาก็จะพูดเรื่อยเปื่อยชอบด่าไปทั่ว ปากหมาอะค่ะพูดง่ายๆ แต่เวลาหายเมาก็จะเป็นคนละคนเลย ตอนนั้นก็กำลังกินเหล้าเราก็เข้าไปนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างในบ้าน แล้วอยู่ๆเราก็ได้ยินพ่อด่าเรากับคนที่ร่วมวงว่า มันโง่ อยากไปเรียนกรุงเทพแต่ตัวเองโคตรโง่ รถเมล์ก็คงจะขึ้นไม่เป็น ถ้าไปแล้วสงสัยจะไปยืนโง่อย่างเดียวทำอะไรก็ไม่เป็น เรียนก็โง่เล่นแต่โทรศัพท์ ทำงานบ้านก็ไม่ได้เรื่อง เพื่อนคนอื่นก็ไปวิทย์คณิตกันหมดแต่ตัวเองได้มาอยู่ศิลป์-ภาษา อีเ-ี้ย ทำนองนี้อะค่ะ เราได้ยินเราก็แอบร้องไห้เงียบๆในบ้านคนเดียว จนแม่เดินมาเข้าห้องน้ำก็ถามเราว่ากินข้าวยัง เราก็ไม่ตอบเพราะกลั้นน้ำตาอยู่ แม่ก็เลยเดินมาดูใกล้ๆก็เลยรู้ว่าเราร้องไห้ แม่ก็ถามว่าร้องทำไมเราเลยตอบว่า พ่อด่าหนูอยู่ข้างนอก แม่เราก็เลยออกไปบอกว่าเราได้ยินที่พูดนะ แล้วพ่อเราก็ตะโกนเข้ามาเลยค่ะว่า ได้ยินแล้วก็ไปผูกคอตายซะ ผูกคอตายไปเลย อีเจ้าน้ำตา คือเราอยากถามว่ามันไม่แรงไปหน่อยเหรอคะ ถึงจะเมาแต่คำพูดก็ทำร้ายจิตใจคนอื่นได้นะเราอยากบอกว่าที่เราเล่นโทรศัพท์เพราะเราพยายามเรียนภาษาในเน็ตตลอดอันไหนเราไม่เข้าใจเราก็นั่งจดในสมุดเล็กๆ เราไม่ได้เล่นเฟสเล่นไลน์แบบที่พ่อบอก เราพยายามมากเพื่อที่จะได้ไปสอบเข้าจุฬา พอมาได้ยินแบบนี้ ได้ยินคำดูถูกเหยียดหยาม เรายิ่งไม่อยากทำอะไรเลย มันท้อ เราไม่เคยได้กำลังใจจากพ่อเลย เราตั้งใจมากเราว่าเราตั้งใจมากแล้วค่ะแต่พ่อก็ไม่เคยเห็นความตั้งใจของเรา คอยแต่ด่าคอยแต่ว่าเราโง่ เราทำเกรดจาก 2.54 จนได้ 3.61 ก็ไม่เคยชมเราสักครั้ง เราอยากให้พ่อให้กำลังใจเราบ้างแต่ทำไมกลับเป็นคำที่ไล่เราไปผูกคอตายแทน มันเป็นสิ่งที่เราจะได้รับเหรอคะ