คือแบบว่าผมชอบผญ.อยู่คนหนึ่งเขาเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ เขาเป็นคนที่น่ารักสดใส ฉลาด และเป็นคนที่ผมว่าผช.หลายๆคนคงจะชอบคือแบบว่าผมแอบชอบเขาตั่งแต่เจอกันครั้งแรกตอนประถมตอนนั้นแม่ผมได้พาไปเที่ยวกับครอบครัวเธอและครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกันตอนแรกผมก็ไม่รู้สึกอะไรแต่ผมจำได้ครั้งนั้นเป็นครั้งเดียวที่ผมได้นั่งคุยกับเขาที่ร้านอาหารและมีความสุขแต่เมื่อพบก็ต้องมีจากผมกลับบ้านผมก็ยังจำได้จนกระทั้งเจอกันครั้งที่สองครั้งนี้เราโตขึ้นเราได้เจอกันเหมือนเคยแต่เราไม่ได้คุยกันเหมือนเคยแต่ก็ยังมองหน้ากันยังยิ้มให้กันเราก็รู้สึกดีโดยบอกไม่ถูกผมไม่เคยรู้สึกดีอะไรขนาดนี้แต่ก็เป็นเหมือนครั้งแรกๆเมื่อหมดเวลาเราก็ต้องจากกันเราก็ยังคงคิดถึงรอยยิ้มของผญ.คนนั้นคนที่เราเริ่มรู้สึกดีตอนแรกเราก็นึกว่าความคิดที่ชอบแต่ที่จริงความรู้สึกผ่านไปผ่านไปนานจนถึง 3 ปีตอนนั้นมีคนในครอบครัวของเธอเสียซึ่งเราได้ไปงานนั้นด้วยเพราะด้วยความสนิทของแม่และเพื่อนแม่
ผมชอตัดบทไปทำธุระก่อนนะครับ