เคยให้สัญญากับคุณซีเอ็นซีเคและคุณชุนเทียนไว้ว่าจะมาเขียนกระทู้เล่าเรื่องราวนักสู้ของคุณปู่ให้อ่าน วันนี้พอว่างนิดหน่อยก็เลยมาเขียนตามสัญญา  จากกระทู้นี้ Comment 26 – 3,4,5

https://ppantip.com/topic/36082753/comment26

อย่างที่ได้เล่าไปแล้ว คุณปู่ของดิฉันเป็นคนเมืองน้ำดำ กาฬสินธุ์ เป็นลูกพ่อค้าแต่ไม่ชอบการค้าขาย เป็นคนรักการผจญภัยและอิสรเสรี จึงออกจากบ้านมาตั้งแต่ยังหนุ่ม ท่องเที่ยวมาเรื่อยๆจนมาถึงเมืองสกลฯ ก็ได้พบรักกับคุณย่า ซึ่งขณะนั้นรับราชการเป็นครูสอนอยู่โรงเรียนประถมในเขต อ. สว่างแดนดิน

เนื่องจากคุณย่าเป็นลูกสาวคนเดียวและเป็นลูกคนเล็กของขุนไชยนุชิต (ตำแหน่งระบบศักดินาคนสุดท้ายของหมู่บ้าน) ท่านขุนรักมากจึงให้ไปเรียนหนังสือเพื่อจะได้เป็นเจ้าคนนายคนในอนาคต เมื่อคุณย่าได้พบรักกับคุณปู่ ญาติพี่น้องจึงไม่ค่อยพอใจนัก เนื่องจากเห็นว่าคุณปู่เป็นคนเร่ร่อนไม่มีหลักแหล่ง

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

เสือโคร่งตัวนั้นเป็นเสือสมิงเพราะเคยกินเนื้อคนมาแล้ว วิญญาณคนที่ถูกกินจะสิงอยู่ในตัวเสือและเมื่อเคยกินเนื้อคนแล้ว ก็จะออกล่าคนกินเป็นอาหารอยู่ร่ำไป และครั้งนั้นเสือสมิงตัวนั้นได้เข้าตะปบปูแพทย์ไซ เมื่อตอนที่ออกไปถางไร่ที่ชายป่า ปู่แพทย์ไซได้ใช้พร้าฟันเข้าที่ขาเสือ และสู้กับเสือจนตัวตายถูกเสื้อขย้ำฉีกเนื้อจนเหลวเละ

เพื่อนปู่แพทย์ไซได้ยินเสียงร้องต่อสู้ จึงส่งเสียงเอะอะ  เสือจึงหลบหนีเข้าป่าไป ทั้งที่ขาหน้าได้รับบาดเจ็บจากการถูกฟัน เพื่อนปู่แพทย์ไซจึงรีบวิ่งเข้ามาแจ้งความกับขุนไชยนุชิตเจ้าหมู่บ้าน  ท่านขุนจึงระดมลูกบ้านผู้ชายออกไปตามล่าเสือ แต่ก็คว้าน้ำเหลว

คุณปู่รู้ความเข้าจึงรีบตามคณะล่าเสือไป เมื่อเจอกับคณะล่าเสือ เป็นตอนที่ชาวบ้านกำลังสานไม้ไผ่ทำแคร่เพื่อหามศพปู่แพทย์ไซกลับหมู่บ้าน คุณปู่จึงได้เข้าขวางไว้ พร้อมบอกว่า ถ้ายังล่าเสือไม่ได้ ชาวบ้านจะไม่มีวันอยู่อย่างสงบสุข เพราะเสือตัวนี้กลายเป็นเสือลำบากไปแล้ว และโดยวิสัยของเสือจะไม่ทิ้งเหยื่อที่ล่า มันจะกลับมาแน่นอน

ชาวบ้านได้ฟังดังนั้น ก็พากันหวาดกลัวเพราะขณะนั้นก็เริ่มใกล้ค่ำลงไปทุกที ท่านขุนจึงหันมาถามลูกเขยว่า ถ้าเป็นแบบนี้จะจัดการยังไง เพราะโดยธรรมเนียมแล้ว “ไม่มีใครล่าเสือตอนกลางคืน” และญาติพี่น้องของปู่แพทย์ไซก็รอคอยอยู่ที่หมู่บ้าน



คุณปู่ของดิฉันเป็นนักสู้ทั้งยังมีใจกล้าเด็ดเดี่ยว ได้หันมาถามทุกคนว่า จะ”ล่าเสือ” หรือ จะให้ “เสือล่า”  ถ้าล่าเสือก็ก็ต้องทิ้งศพไว้รอให้เสือเข้ามาตามเหยื่อ  แต่ถ้าจะให้เสือล่าก็เอาศพกลับแล้วคอยระวังระแวงว่าเสือจะเข้าอาละวาดอีกเมื่อไหร่  ปรากฏว่าไม่มีใครกล้าอยู่ล่าเสือซักคนเดียว เพราะตอนนี้ทุกคนกลัวทั้งลัวทั้งศพ หันไปมองศพทีไรก็ต้องขนลุกกับดวงตาที่เบิกโพลงเนื้อตัวเหลวเละ ชิ้นเนื้อขาดกะร่องกะแร่งที่กำลังเริ่มส่งกลิ่น

คุณปู่จึงขอให้ท่านขุน ช่วยพูดกับญาติของปู่แพทย์ไซว่า คุณปู่จะขอล่าเสือในคืนนี้แต่ขอศพไว้เป็นเหยื่อล่อให้เสือเข้า แค่คืนนี้คืนเดียว ถ้าพรุ่งนี้คุณปู่ล่าเสือไม่ได้ คุณปู่จะออกจากหมู่บ้านไปไม่กลับมาอีกเลย ท่านขุนก็พยักหน้ารับคำแล้วออกเดินนำลูกบ้านกลับหมู่บ้านไป

(คุณย่าเล่าให้ฟัง)  เมื่อชาวบ้านลับตาไปแล้ว คุณปู่ได้พาศพปู่แพทย์ไซไปนั่งพิงไว้ที่จอมปลวก จัดท่านั่งให้เรียบร้อย แล้วตัวคุณปู่ก็ปีนขึ้นไปนั่งบนคาคบของต้นหว้าใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ นั้นโดยไม่ได้ขัดห้างแต่อย่างใด

วันนั้นเป็นวันพระจันทร์เต็มดวง ดึกสงัด คุณปู่นั่งนิ่งเงียบ ตามองลงไปที่ศพปู่แพทย์ไซอยู่บ่อยๆ เสียงน้ำค้างตกกระทบใบไม้แห้งเสียงดังเปาะแปะๆ  ทันใดนั้นเองคุณปู่ก็ต้องตกใจแทบลืมสติ เมื่อเห็นศพของปู่แพทย์ไซ ยกมือขึ้นและชี้ขึ้นมายังที่คุณปู่นั่งอยู่ ทั้งยังกวักมือเรียกขึ้น - ลง  ร่างตะคุ่มๆของศพก็ขยับลุกขยับนั่ง เหมือนจะเร่งให้คุณปู่ปีนลงจากต้นหว้าเข้าไปหา [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ .... แต่แล้วคุณปู่ก็ตั้งสติได้ ค่อยๆยกปืนขึ้นประทับไหล่ เล็ง แล้วก็ลั่นไก ทันที ...

ต้นหว้าใหญ่ต้นนั้น ยืนต้นอยู่จนมาถึงยุคที่ดิฉันเกิด จำได้ว่าตอนเด็กๆ คุณย่าจะพาดิฉันไปกราบและระลึกถึงคุณปู่อยู่เสมอทุกวันพระตอนกลางวัน เพิ่งจะถูกฟ้าผ่าและยืนต้นตายไปเมื่อดิฉันเรียนอยู่มัธยมปลายนี่เอง

คุณปู่ของดิฉัน เป็นคนที่ไม่ชอบการเอารัดเอาเปรียบ เกลียดความอยุติธรรม  (พ่อเล่าให้ฟัง) มีอยู่วันหนึ่ง ไก่ชนของคุณปู่หลุดเข้าไปคุ้ยเขี่ยหากินในเขตบ้านของพี่ชายคุณย่าที่ไม่ถูกกันกับคุณปู่ พี่ชายของคุณย่าจับไก่ชนของคุณปู่ได้ก็หักคอแล้วโยนเข้ามาในรั้วบ้าน คุณปู่ก็ไม่ว่าอะไร เก็บซากไก่สุดรักไปฝังเงียบๆ

แล้วในอีก 3 วันถัดมา แม่หมูกับลูกของมัน ซึ่งเป็นหมูของพี่ชายคุณย่าคนนั้น เกิดหลุดจากคอกเข้ามาในเขตบ้านของคุณปู่ คุณปู่คว้าปืนมายิงหมู 2 ตัวตัวละโป๊ง  แล้วคุณปู่ก็ลากหมู 2 ตัวโยนเข้ากลับไปยังรั้วบ้านของพี่ชายคุณย่าทันที ....

เมื่อคุณทวด (ท่านขุน) สิ้นชีวิตแล้ว ลูกๆก็แบ่งมรดกกัน แต่เนื่องจากพี่น้องของคุณย่าที่ไม่ชอบคุณปู่เป็นทุนเดิม ก็ได้แบ่งที่ให้คุณย่าในส่วนที่เป็นที่เป็นป่ารกชัฏยากต่อการบุกเบิก แล้วโยนพร้าด้ามหนึ่งมาให้คุณปู่ พร้อมบอกว่า มีปัญญาก็ไปถางป่าทำไร่เลี้ยงลูกเมียเอาเอง คุณปู่ก็โยนพร้านั้นกลับคืนแล้วบอกว่า “ไม่เอา”

จากนั้นคุณปู่ก็ได้ว่าจ้างให้คนไปปักหลักและถางป่าบริเวณเชิงภูเป็นบริเวณกว้างเกือบ 200 ไร่  แล้วให้คนเช่า โดยทำสัญญาไว้ 15 ปี ให้พวกเค้าทำมาหากินในพื้นที่นี้ ได้อย่างเสรี คุณปู่ขอค่าเช่าแค่ 10 % ของผลผลิตในแต่ละปี จนกว่าจะครบสัญญา จากนั้นคุณปู่ก็ไปเป็นนักมวยอาชีพ โดยมีฉายา “มังกรไฟ”

คุณปู่ของดิฉันเป็นนักประชาธิปไตย  คุณปู่ก็ได้เข้าร่วมกับกลุ่มการเมืองของคุณปู่เตียง ศิริขันธุ์  ต่อต้านกลุ่มอำนาจเผด็จการของรัฐที่เอารัดเอาเปรียบประชาชนในยุคนั้น ต้องหลบหนีการกวาดต้อนขึ้นไปซ่อนตัวในถ้ำ ในป่า บนเทือกเขาภูพาน

ในบั้นปลายของชีวิตคุณปู่ได้ถามความคิดเห็นจากภรรยาและลูกๆว่า จะย้ายไปทำมาค้าขายที่กาฬสินธุ์ บ้านเกิดของคุณปู่หรือไม่ ที่นั่นจะไม่ลำบากเพราะคุณพ่อของคุณปู่ทำการค้ามีฐานะดีคนหนึ่งของเมืองน้ำดำ โดยคุณปู่ให้ยกมือโหวตเลือก ปรากฏว่ามีเพียงคุณย่าคนเดียวเท่านั้นที่ยกมือว่าจะย้ายไปอยู่กาฬสินธุ์

ดิฉันได้เคยถามพ่อว่า ทำไมคุณย่าถึงอยากไปอยู่กาฬสินธุ์ พ่อบอกว่า “เพราะความรักลูก”  ไม่อยากให้ลูกๆลำบาก คุณย่าถึงได้ตัดสินใจอย่างนั้น ทั้งๆที่คุณย่ารักบ้านเกิด รักพี่ชายทุกคนเป็นที่สุด