วันนี้ไปดูหนังไทยเรื่อง "สยามสแควร์"
ซึ่งจากตัวอย่างจุดขายคือหนังผี แต่เมื่อได้ดูแล้ว ผีเป็นแค่ตัวหลอกเท่านั้น อารมณ์ของหนังเหมือนหนังดราม่าสะท้อนปัญหาวัยรุ่น การก้าวข้ามพ้นวัย
มีบทสนทนาในเรื่องที่น่าสนใจ
"เด็กวัย 17-18 ก็งงๆกับชีวิตกันทั้งนั้น ที่เอาตัวรอดได้ก็ผ่านไปได้ แต่คนที่ทำไม่ได้ก็เตลิด"
"เธอบอกได้ไหมว่าตัวเธอเป็นคนยังไง และเธอคิดว่าคนอื่นมองเราเป็นยังไง เธอแคร์ไหมว่าคนอื่นจะมองเรายังไง"
"แม่ชอบทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ถ้าฉันกระโดดลงไป จะเป็นยังไงบ้างนะ"
- "เราคิดว่าไม่มีใครหรอกในโลกนี้ที่จะไม่มีค่า"
เรื่องผีในหนังเป็นเหมือน "แฟนตาซี" ที่เด็กวัยรุ่นใช้หนีความจริง
"จริงๆผีไม่ได้น่ากลัวหรอก"
-"แล้วอะไรละที่น่ากลัว"
"ความเศร้าละมั้ง"
"ฉันว่าเธอกลัวคนอื่นมองเธอเป็นคนไม่ดีต่างหาก"
ฉันพลัดหลงอยู่ในกาลเวลา ฉันผ่านพ้นมันไปไม่ได้ ฉันเลยวนเวียนอยู่ในช่วงที่ฉันยังเป็นวัยรุ่นอยู่ (สยามสแควร์)
แม้ในหนังจะไม่มีการนำเสนอปูมหลังของตัวละครแต่ละคนมากนัก แต่ฉันกลับรู้สึกว่าหลายๆคนดูเหงาๆ แต่ละคนอยากมีเพื่อน แต่ก็มีปัญหา ส่วนตัวละครบางตัวอาจดูไร้สาระไม่น่าสนใจ ก็บอกได้ถึงความหลากหลายของวัยรุ่น ความแปลกแยกที่กระจัดกระจายออกไป ทุกคนอยากมีตัวตน อยากให้คนมองเห็น มิเช่นนั้นพวกเขาอาจหลงอยู่ใน "สยามสแควร์" อย่างหาทางออกไม่ได้
สยามสแควร์เป็นหนังผี-ดราม่าที่เล่าเรื่องเนิบๆ ค่อยเป็นค่อยไป บรรยากาศส่วนใหญ่น่าอึดอัด หนังชวนให้เราสงสัยจนถึงกระทั่งงุนงงในการจับต้นชนปลาย รสชาติอาจไม่คุ้นชินสำหรับคนดูส่วนใหญ่ แต่เป็นหนังที่พูดถึงความแปลกแยกของวัยรุ่นได้ดีเรื่องหนึ่ง ถือเป็นหนังผีไทยรูปแบบใหม่ แม้จะยังมีจุดด้อยและขาดๆเกินๆ แต่ก็น่าค้นหาและชวนให้ตีความ
ไปดูหนังผี แต่ที่ได้กลับมาคือความเหงา หนังมีอารมณ์โหยหาอดีต โดยเฉพาะการใช้เพลงดังในอดีตมากระชากอารมณ์คนยุคนั้น หนังเรื่องนี้ผู้ใหญ่อาจจะมีความรู้สึกร่วมได้ไม่ต่างจากเด็กวัยรุ่น ยิ่งถ้าใครมีอดีตชีวิตวัยรุ่นที่ไม่น่าอภิรมย์มากนัก ใครที่เหงาๆไม่ค่อยมีเพื่อน ใครที่ยังรู้สึกว่าตัวเองยังคง "หลงทาง" อยู่ใน "สยามสแควร์"
*** สยามสแควร์ อาจเป็นสัญลักษณ์สื่อถึงเขาวงกตในชีวิตวัยรุ่น
... มีเรื่องเล่าว่า มีวิญญาณเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยังติดอยู่ในสยามสแควร์ และหาคนไปอยู่ด้วย...
จริงๆแล้วอาจไม่ใช่ผี แต่เป็นใครสักคนที่ยังคงเปลี่ยวเหงาและติดอยู่ในอดีต
*** อนึ่ง บทสนทนาต่างๆผู้เขียนจำได้ไม่แม่นยำนัก
[CR] สยามสแควร์ : สิ่งที่น่ากลัวกว่าผีคือความเศร้า หนังก้าวพ้นวัยที่แสนเหงา (อาจจะสปอย)
ซึ่งจากตัวอย่างจุดขายคือหนังผี แต่เมื่อได้ดูแล้ว ผีเป็นแค่ตัวหลอกเท่านั้น อารมณ์ของหนังเหมือนหนังดราม่าสะท้อนปัญหาวัยรุ่น การก้าวข้ามพ้นวัย
มีบทสนทนาในเรื่องที่น่าสนใจ
"เด็กวัย 17-18 ก็งงๆกับชีวิตกันทั้งนั้น ที่เอาตัวรอดได้ก็ผ่านไปได้ แต่คนที่ทำไม่ได้ก็เตลิด"
"เธอบอกได้ไหมว่าตัวเธอเป็นคนยังไง และเธอคิดว่าคนอื่นมองเราเป็นยังไง เธอแคร์ไหมว่าคนอื่นจะมองเรายังไง"
"แม่ชอบทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ถ้าฉันกระโดดลงไป จะเป็นยังไงบ้างนะ"
- "เราคิดว่าไม่มีใครหรอกในโลกนี้ที่จะไม่มีค่า"
เรื่องผีในหนังเป็นเหมือน "แฟนตาซี" ที่เด็กวัยรุ่นใช้หนีความจริง
"จริงๆผีไม่ได้น่ากลัวหรอก"
-"แล้วอะไรละที่น่ากลัว"
"ความเศร้าละมั้ง"
"ฉันว่าเธอกลัวคนอื่นมองเธอเป็นคนไม่ดีต่างหาก"
ฉันพลัดหลงอยู่ในกาลเวลา ฉันผ่านพ้นมันไปไม่ได้ ฉันเลยวนเวียนอยู่ในช่วงที่ฉันยังเป็นวัยรุ่นอยู่ (สยามสแควร์)
แม้ในหนังจะไม่มีการนำเสนอปูมหลังของตัวละครแต่ละคนมากนัก แต่ฉันกลับรู้สึกว่าหลายๆคนดูเหงาๆ แต่ละคนอยากมีเพื่อน แต่ก็มีปัญหา ส่วนตัวละครบางตัวอาจดูไร้สาระไม่น่าสนใจ ก็บอกได้ถึงความหลากหลายของวัยรุ่น ความแปลกแยกที่กระจัดกระจายออกไป ทุกคนอยากมีตัวตน อยากให้คนมองเห็น มิเช่นนั้นพวกเขาอาจหลงอยู่ใน "สยามสแควร์" อย่างหาทางออกไม่ได้
สยามสแควร์เป็นหนังผี-ดราม่าที่เล่าเรื่องเนิบๆ ค่อยเป็นค่อยไป บรรยากาศส่วนใหญ่น่าอึดอัด หนังชวนให้เราสงสัยจนถึงกระทั่งงุนงงในการจับต้นชนปลาย รสชาติอาจไม่คุ้นชินสำหรับคนดูส่วนใหญ่ แต่เป็นหนังที่พูดถึงความแปลกแยกของวัยรุ่นได้ดีเรื่องหนึ่ง ถือเป็นหนังผีไทยรูปแบบใหม่ แม้จะยังมีจุดด้อยและขาดๆเกินๆ แต่ก็น่าค้นหาและชวนให้ตีความ
ไปดูหนังผี แต่ที่ได้กลับมาคือความเหงา หนังมีอารมณ์โหยหาอดีต โดยเฉพาะการใช้เพลงดังในอดีตมากระชากอารมณ์คนยุคนั้น หนังเรื่องนี้ผู้ใหญ่อาจจะมีความรู้สึกร่วมได้ไม่ต่างจากเด็กวัยรุ่น ยิ่งถ้าใครมีอดีตชีวิตวัยรุ่นที่ไม่น่าอภิรมย์มากนัก ใครที่เหงาๆไม่ค่อยมีเพื่อน ใครที่ยังรู้สึกว่าตัวเองยังคง "หลงทาง" อยู่ใน "สยามสแควร์"
*** สยามสแควร์ อาจเป็นสัญลักษณ์สื่อถึงเขาวงกตในชีวิตวัยรุ่น
... มีเรื่องเล่าว่า มีวิญญาณเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยังติดอยู่ในสยามสแควร์ และหาคนไปอยู่ด้วย...
จริงๆแล้วอาจไม่ใช่ผี แต่เป็นใครสักคนที่ยังคงเปลี่ยวเหงาและติดอยู่ในอดีต
*** อนึ่ง บทสนทนาต่างๆผู้เขียนจำได้ไม่แม่นยำนัก