สวัสดีครับ
มีใครรรู้สึกเหนื่อยกับการที่ครอยครัวมักจะหงุดหงิดฉุนเฉียวบ้างครับ
ผมเป็นลูกคนโต ครอบครัวมีพ่อแม่และก็น้องชายสองคน
ผมรู้สึกว่าผมพยายามเป็นคนใจเย็น แสดงความเห็นอย่างมีเหตผล พยายามปรับปรุงตัวเสมอ
แต่คนในครอบครัวผมทุกคนมีลักษณะที่สัยใจร้อนมาก ขี้หงุดหงิด ไม่พูดจากันดีๆเลย
จริงๆแล้วด้วยเป็นครอบครัวสไตล์ที่ไม่ได้จ๊ะจ๋า รักนะลูก อะไรแบบนี้อยู่แล้ว
แต่ก็มักพูดจาเสียงแข็งใส่กัน ผมจะคิดในใจเสมอว่าพูดกันดีๆไม่ได้รึไง
เคยพูดตรงๆกับพ่อว่า บางครั้งสิ่งที่พ่อพูดมันแรงเกินไป คนฟังมันจำไปตลอดนะ
พ่อบอกว่า เป็นคนพูดตรงแรงๆแบบนี้อยู่แล้ว คนฟังจะได้รู้ตัว
ซึ่งผมพูดหลายครั้งแล้วเรื่องการพูดจาของที่บ้าน พอพูดจาไม่ได้ใส่กัน กัดกัน แซะกัน กระแทกกะทัน
ต่างคนต่างโยนความผิด แม้เรื่องเล็กๆ และพูดว่าตัวเองเป็นคนแบกภาระเยอะที่สุด และเป็นคนที่พยายามอดทน
ซึ่งผมก็คิดว่าผมกำลังอดทนเหมือนกัน แล้วผมก็เริ่มติดนิสัยขี้หงุดหงิด ฉุนเฉียวใจร้อนด้วย
ผมรู้สึกว่า ผมพยายามทำตัวให้ดี เป็นคนมีเหตุผล เวลาโดนพูดกระแทกก็พยายามทำเฉยๆไม่ตอบโต้
แต่ในหลายๆครั้งมันก็อดไม่ได้ทุกที
และผมยังรู้สึกว่าครอบครัวของผมเครียดง่ายมาก จากเรื่องเล็กๆและเรื่องเดิมๆ ข้อนี้ผมก็เป็น
ผมรู้สึกว่าพอพ่อเครียดอะไรผมก็จะรู้สึกเครียดไปด้วย เหมือนกับความเครียดมันส่งต่อกันได้
หลายๆครั้งที่พ่อแม่ผมทะเลาะกัน ตะโกนเสียงดังจนข้างบ้านได้ยิน ด่ากันด้วยคำหยาบ ผมก็ต้องเป็นคนกลางคอยห้าม ปลอบให้หยุดแล้วคุยถึงเหตุผล
หลายๆครั้งเป็นการทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระมากๆ จนผมรู้สึกว่านี่ผมอายุ20แต่รู้สึกเป็นผู้ใหญ่กว่าพ่อแม่ซะอีก
พอยิ่งโต ผมเริ่มคิดว่าเรื่อวที่พ่อแม่มาบ่นหรือมาปรึกษาผม มันเป็นเรื่องเดิมๆ บ่นแต่เรื่องเดิมๆ ผมคิดว่าทำไมไม่เปลี่ยนแนวคิดซะบ้าง
ซึ่งทุกเรื่องผมเคยพูดตรงๆกับพ่อแม่และน้องหมดแล้ว แต่ก็อย่างว่า ไม้แก่ดัดยาก และกับบางเรื่องก็ตรรกะแปลกๆที่แก้ๆไม่ได้จริงๆ
และบางครั้งความคิดมองโลกแง่ร้ายของพ่อกับแม่ก็ทำผมเหนื่อยและหดหู่มาก แม่ผมชอบนินทาคนอื่นและคิดกับคนอื่นในแง่ร้ายมาก ส่วนพ่อผมออกแนวดูถูกผู้คนหน่อยๆ มีอีกหลายเรื่องเลยที่ทำให้รู้สึกแย่
เช่น พ่อผมเคยบอกว่า เนี่ยผู้ชายที่แต่งงานกับผู้หญิงอายุมากกว่ากว่าอะแสดงว่าผิดปกติแล้วก็บอกผมว่าอย่าคบกับผู้หญิงอายุมากกว่านะ (ซึ่งผมก็ไม่ได้คบกับผู้หญิงอายุมากกว่าหรอกครับ แต่ก็คิดว่าถ้าคบกับผู้หญิงมากกว่าก็ไม่ได้ผิดปกติไหม...
ผมนี่งงเลยครับ ว่าตรรกกะอะไร แล้วก็พยายามแย้งว่ามันเป็นเรื่องของความรัก แล้วก็เป็นเรื่องของเขา แต่พ่อผมก็ไม่ได้ฟัง หาเหตุผล(ที่ฟังไม่ขึ้น)มาแย้งอีก
ผมรู้สึกว่าไม่มีความสุขเลยครับ ช่วงที่ผมมีความสุขคือช่วงที่อยู่คนเดียว อยู่กับเพื่อน หรือช่วงที่ครอยครัวไปเที่ยวด้วยกัน(ซึ่งช่วงนั้นทุกคนจะผ่อนคลายมาก แต่แน่นอนว่าสามารถไปเที่ยวได้บ่อยๆ)
ผมเคยอ่านเจอว่าเราต้องปลีกตัวออกจากtoxic peopleซึ่งผมเริ่มคิดแล้วครอบครัวของผมเป็นtoxic peopleรึเปล่า
ซึ่งถ้าเจอคนแบบนี้ในชีวิตประจำวันผมคงปลีกตัวออกมาแล้ว แต่นี่เป็นครอบครัว แล้วผมก็รักครอบครัวของผมด้วย
แต่ผมรู้สึกเหนื่อยจริงๆ ผมอยากรีบเรียนจบแล้วหาเงินเยอะๆ ออกจากบ้านไป ไปไหนก็ได้ ที่ไกลๆ ซื้อคอนโดนอยู่คนเดียวหรือไปต่างประเทศ
แต่ด้วยความที่ผมเป็นพี่คนโตด้วยแล้วผมก็คิดว่าถ้าผมไม่อยู่ใครจะเป็นคนกลางระหว่างพ่อแม่(ซึ่งน้องสองคนของผมไม่สนใจเลยครับ ต้องเป็นผมตลอด)แล้วก็พ่อแม่ผมไม่อยากให้ไปไกลๆด้วย(ขนาดมหาลัยยังบอกให้เลือกในกรุงเทพเลย) แล้วผมก็ไม่อยากเป็นลูกอกตัญญูด้วยครับ
ไม่ใช่ไม่รัก แต่ผมรู้สึกผมสุขภาพจิตเสียมากกับการที่มีคนnegativeอยู่รอบตัว บางทีผมเริ่มคิดว่าอยากนอนหลับแล้วก็ตายไปเลย ซึ่งก็เป็นการหนีปัญหา แต่มันอดคิดไม่ได้
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองใจร้อนขึ้นมาก แล้วก็เริ่มหงุดหงิดตาม พอใครซักคนในสครอบครัวพูดแซะอะไร ผมก็จะหงุดหงิดมากๆแล้วพูดจาตอบโต้
แต่ผมก็พยายามอดทน เพราะคำพูดพอพูดไปแล้วมันจะทำให้คนฟังเจ็บปวดและคิดมากตอนหลัง
แต่ผมก็คิดว่าทำไมเราแม ร่งเป็นคนเดียวที่พยายามจะพูดดีๆและระวังคำพูดวะ
ผมเหนื่อยมากๆๆแล้วก็อึดอัดมากๆเครียดมากๆ ผมรู้สึกอยากร้องไห้กับการที่คนในครอบครัวมีใบหน้าขมวดคิ้วบ่อยและฉุนเฉียวเสมอ
จนผมเริ่มอยากไปหาจิตแพทย์แล้วว่าผมควรทำยังไงดีเพราะว่าคงแก้ที่พ่อแม่ไม่ได้อยู่แล้ว ต้องแก้ที่ตัวเอง
ผมเลยมาตั้งกระทู้พันทิพ ตอนแรกกลัวมากว่าคนในครอบครัวจะมาเห็น แต่ผมไม่รู้จะพูดกับใคร ถ้าพูดกับเพื่อนก็เหมือนเล่าเรื่องไม่ดีของครอบครัวให้เพื่อนฟัง เหมือนด่าพ่อแม่ตัวเองให้เพื่อนฟัง ซึ่งผมไม่อยากทำเลย
เฮ้อ
มีใครมีพ่อแม่พี่น้องเป็นแบบผมบ้างครับ ผมควรทำยังไงดี ตอนพิมพ์นี่ก็ปวดหัวไปหมดเลย อยากจะช่างแ มร่งให้หมด แต่ก็ทำไม่ได้
รู้สึกว่าเราอดทนมาตลอดก็ต้องอดทนต่อไป พ่อแม่ก็มีเรื่องให้คิดมากแหล่ะ บอกตัวเองแบบนี้ แต่ก็เบื่อตรรกกะประสาท ความคิดแบบหัวโบราณหรือความเชื่อที่ไร้เหตุผล การเถียงกันแบบแซะกัน การโกรธกันเพราะเรื่องเล็กๆแล้วขึ้นเสียง การชักสีหน้า การบ่นเรื่องเดิมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ต่างๆนาๆ
ผมควรทำยังไงดี
ถึงยังไงก็ขอบคุณที่อ่านจบจบครับ
เหนื่อยกับการที่คนในครอบครัวหงุดหงิดง่าย
มีใครรรู้สึกเหนื่อยกับการที่ครอยครัวมักจะหงุดหงิดฉุนเฉียวบ้างครับ
ผมเป็นลูกคนโต ครอบครัวมีพ่อแม่และก็น้องชายสองคน
ผมรู้สึกว่าผมพยายามเป็นคนใจเย็น แสดงความเห็นอย่างมีเหตผล พยายามปรับปรุงตัวเสมอ
แต่คนในครอบครัวผมทุกคนมีลักษณะที่สัยใจร้อนมาก ขี้หงุดหงิด ไม่พูดจากันดีๆเลย
จริงๆแล้วด้วยเป็นครอบครัวสไตล์ที่ไม่ได้จ๊ะจ๋า รักนะลูก อะไรแบบนี้อยู่แล้ว
แต่ก็มักพูดจาเสียงแข็งใส่กัน ผมจะคิดในใจเสมอว่าพูดกันดีๆไม่ได้รึไง
เคยพูดตรงๆกับพ่อว่า บางครั้งสิ่งที่พ่อพูดมันแรงเกินไป คนฟังมันจำไปตลอดนะ
พ่อบอกว่า เป็นคนพูดตรงแรงๆแบบนี้อยู่แล้ว คนฟังจะได้รู้ตัว
ซึ่งผมพูดหลายครั้งแล้วเรื่องการพูดจาของที่บ้าน พอพูดจาไม่ได้ใส่กัน กัดกัน แซะกัน กระแทกกะทัน
ต่างคนต่างโยนความผิด แม้เรื่องเล็กๆ และพูดว่าตัวเองเป็นคนแบกภาระเยอะที่สุด และเป็นคนที่พยายามอดทน
ซึ่งผมก็คิดว่าผมกำลังอดทนเหมือนกัน แล้วผมก็เริ่มติดนิสัยขี้หงุดหงิด ฉุนเฉียวใจร้อนด้วย
ผมรู้สึกว่า ผมพยายามทำตัวให้ดี เป็นคนมีเหตุผล เวลาโดนพูดกระแทกก็พยายามทำเฉยๆไม่ตอบโต้
แต่ในหลายๆครั้งมันก็อดไม่ได้ทุกที
และผมยังรู้สึกว่าครอบครัวของผมเครียดง่ายมาก จากเรื่องเล็กๆและเรื่องเดิมๆ ข้อนี้ผมก็เป็น
ผมรู้สึกว่าพอพ่อเครียดอะไรผมก็จะรู้สึกเครียดไปด้วย เหมือนกับความเครียดมันส่งต่อกันได้
หลายๆครั้งที่พ่อแม่ผมทะเลาะกัน ตะโกนเสียงดังจนข้างบ้านได้ยิน ด่ากันด้วยคำหยาบ ผมก็ต้องเป็นคนกลางคอยห้าม ปลอบให้หยุดแล้วคุยถึงเหตุผล
หลายๆครั้งเป็นการทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระมากๆ จนผมรู้สึกว่านี่ผมอายุ20แต่รู้สึกเป็นผู้ใหญ่กว่าพ่อแม่ซะอีก
พอยิ่งโต ผมเริ่มคิดว่าเรื่อวที่พ่อแม่มาบ่นหรือมาปรึกษาผม มันเป็นเรื่องเดิมๆ บ่นแต่เรื่องเดิมๆ ผมคิดว่าทำไมไม่เปลี่ยนแนวคิดซะบ้าง
ซึ่งทุกเรื่องผมเคยพูดตรงๆกับพ่อแม่และน้องหมดแล้ว แต่ก็อย่างว่า ไม้แก่ดัดยาก และกับบางเรื่องก็ตรรกะแปลกๆที่แก้ๆไม่ได้จริงๆ
และบางครั้งความคิดมองโลกแง่ร้ายของพ่อกับแม่ก็ทำผมเหนื่อยและหดหู่มาก แม่ผมชอบนินทาคนอื่นและคิดกับคนอื่นในแง่ร้ายมาก ส่วนพ่อผมออกแนวดูถูกผู้คนหน่อยๆ มีอีกหลายเรื่องเลยที่ทำให้รู้สึกแย่
เช่น พ่อผมเคยบอกว่า เนี่ยผู้ชายที่แต่งงานกับผู้หญิงอายุมากกว่ากว่าอะแสดงว่าผิดปกติแล้วก็บอกผมว่าอย่าคบกับผู้หญิงอายุมากกว่านะ (ซึ่งผมก็ไม่ได้คบกับผู้หญิงอายุมากกว่าหรอกครับ แต่ก็คิดว่าถ้าคบกับผู้หญิงมากกว่าก็ไม่ได้ผิดปกติไหม...
ผมนี่งงเลยครับ ว่าตรรกกะอะไร แล้วก็พยายามแย้งว่ามันเป็นเรื่องของความรัก แล้วก็เป็นเรื่องของเขา แต่พ่อผมก็ไม่ได้ฟัง หาเหตุผล(ที่ฟังไม่ขึ้น)มาแย้งอีก
ผมรู้สึกว่าไม่มีความสุขเลยครับ ช่วงที่ผมมีความสุขคือช่วงที่อยู่คนเดียว อยู่กับเพื่อน หรือช่วงที่ครอยครัวไปเที่ยวด้วยกัน(ซึ่งช่วงนั้นทุกคนจะผ่อนคลายมาก แต่แน่นอนว่าสามารถไปเที่ยวได้บ่อยๆ)
ผมเคยอ่านเจอว่าเราต้องปลีกตัวออกจากtoxic peopleซึ่งผมเริ่มคิดแล้วครอบครัวของผมเป็นtoxic peopleรึเปล่า
ซึ่งถ้าเจอคนแบบนี้ในชีวิตประจำวันผมคงปลีกตัวออกมาแล้ว แต่นี่เป็นครอบครัว แล้วผมก็รักครอบครัวของผมด้วย
แต่ผมรู้สึกเหนื่อยจริงๆ ผมอยากรีบเรียนจบแล้วหาเงินเยอะๆ ออกจากบ้านไป ไปไหนก็ได้ ที่ไกลๆ ซื้อคอนโดนอยู่คนเดียวหรือไปต่างประเทศ
แต่ด้วยความที่ผมเป็นพี่คนโตด้วยแล้วผมก็คิดว่าถ้าผมไม่อยู่ใครจะเป็นคนกลางระหว่างพ่อแม่(ซึ่งน้องสองคนของผมไม่สนใจเลยครับ ต้องเป็นผมตลอด)แล้วก็พ่อแม่ผมไม่อยากให้ไปไกลๆด้วย(ขนาดมหาลัยยังบอกให้เลือกในกรุงเทพเลย) แล้วผมก็ไม่อยากเป็นลูกอกตัญญูด้วยครับ
ไม่ใช่ไม่รัก แต่ผมรู้สึกผมสุขภาพจิตเสียมากกับการที่มีคนnegativeอยู่รอบตัว บางทีผมเริ่มคิดว่าอยากนอนหลับแล้วก็ตายไปเลย ซึ่งก็เป็นการหนีปัญหา แต่มันอดคิดไม่ได้
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองใจร้อนขึ้นมาก แล้วก็เริ่มหงุดหงิดตาม พอใครซักคนในสครอบครัวพูดแซะอะไร ผมก็จะหงุดหงิดมากๆแล้วพูดจาตอบโต้
แต่ผมก็พยายามอดทน เพราะคำพูดพอพูดไปแล้วมันจะทำให้คนฟังเจ็บปวดและคิดมากตอนหลัง
แต่ผมก็คิดว่าทำไมเราแม ร่งเป็นคนเดียวที่พยายามจะพูดดีๆและระวังคำพูดวะ
ผมเหนื่อยมากๆๆแล้วก็อึดอัดมากๆเครียดมากๆ ผมรู้สึกอยากร้องไห้กับการที่คนในครอบครัวมีใบหน้าขมวดคิ้วบ่อยและฉุนเฉียวเสมอ
จนผมเริ่มอยากไปหาจิตแพทย์แล้วว่าผมควรทำยังไงดีเพราะว่าคงแก้ที่พ่อแม่ไม่ได้อยู่แล้ว ต้องแก้ที่ตัวเอง
ผมเลยมาตั้งกระทู้พันทิพ ตอนแรกกลัวมากว่าคนในครอบครัวจะมาเห็น แต่ผมไม่รู้จะพูดกับใคร ถ้าพูดกับเพื่อนก็เหมือนเล่าเรื่องไม่ดีของครอบครัวให้เพื่อนฟัง เหมือนด่าพ่อแม่ตัวเองให้เพื่อนฟัง ซึ่งผมไม่อยากทำเลย
เฮ้อ
มีใครมีพ่อแม่พี่น้องเป็นแบบผมบ้างครับ ผมควรทำยังไงดี ตอนพิมพ์นี่ก็ปวดหัวไปหมดเลย อยากจะช่างแ มร่งให้หมด แต่ก็ทำไม่ได้
รู้สึกว่าเราอดทนมาตลอดก็ต้องอดทนต่อไป พ่อแม่ก็มีเรื่องให้คิดมากแหล่ะ บอกตัวเองแบบนี้ แต่ก็เบื่อตรรกกะประสาท ความคิดแบบหัวโบราณหรือความเชื่อที่ไร้เหตุผล การเถียงกันแบบแซะกัน การโกรธกันเพราะเรื่องเล็กๆแล้วขึ้นเสียง การชักสีหน้า การบ่นเรื่องเดิมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ต่างๆนาๆ
ผมควรทำยังไงดี
ถึงยังไงก็ขอบคุณที่อ่านจบจบครับ