เราอายุ 26 ปีค่ะ มีใครเป็นเหมือนเรามั้ย ไม่อยากอยู่กับที่บ้าน เพราะรู้สึกว่า ยิ่งเราโต เรายิ่งมีโลกส่วนตัวสูงขึ้น มีความคิดความอ่านเป็นของตัวเอง และรู้สึกเหนื่อยที่จะมานั่งจูนความคิดตัวเองให้แมชกับคนรุ่นพ่อแม่

ต้องบอกก่อนว่าบ้านเราถือเป็นบ้านครอบครัวอบอุ่นนะคะ ไม่ได้มีปัญหาครอบครัวอะไรเลย แต่ก็มีบ้าง ที่ในบางเรื่องในบางค่านิยม วัยเรา กับ วัยพ่อแม่ค่อนข้างต่างกันมาก ทำให้ความคิดไม่ตรงกัน หรือบางทีเราทำงานเหนื่อยๆ ก็อยาก deep อยู่กับตัวเอง แต่ด้วยความที่อยู่บ้าน บางทีเลยต้องปั้นหน้าว่ามีความสุขเพื่อ treat คนที่บ้าน บางทีมันเหนื่อยจริงๆ เหมือนหน้าจริงทุกข์ แต่ต้องใส่หน้ากากสุขออกมาเจอคนที่บ้าน >> ถ้าถามว่าแล้วทำไมต้องแสดงออกว่าสุข เพราะเราแคร์ครอบครัวค่ะ เวลาเรามีทุกข์ เหมือนคนที่บ้านจะดูออก และจะทุกข์ไปด้วย ซึ่งเราไม่อยากให้เค้าเครียดไปกับเรา

บางทีเราเลยคิดว่า คงสบายใจกว่านี้ ถ้าได้ย้ายออกไปอยู่คนเดียว ได้อยู่กับตัวเอง สุขก็สุข ทุกข์ก็ทุกข์ อยู่อย่างสงบๆเงียบๆกับตัวเอง (เป็นคนโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง พอต้องเป็นแบบนี้ ไม่ต่างอะไรกับการพยายามเข้าสังคมทุกวันเลยค่ะแม้จะเป็นคนที่บ้าน)

ไม่รู้เหมือนกันว่าปัญหาคืออะไร หรือใครเจอเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกันมั้ยคะ มีอะไรแนะนำมั้ย หรือมันปกติ พอเราโตเราก็ไม่อยากอยู่กับพ่อแม่แล้ว?

คือเรามีแฟนนะ แต่ก็ไม่ได้คิดอยากไปอยู่กับแฟนหรืออะไร แต่ถ้าถามว่าอยู่กับใครแล้วสบายใจกว่า บอกเลยว่าน่าจะอยู่กับแฟนค่ะ ไม่รู้เพราะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันรึป่าวนะ มันคุยรู้เรื่องกว่า

หรือวัยเรา ปกติคือ แต่งงานออกเรือนไปแล้วหว่า5555 หรือมันเป็นวัยที่ควรหลุดจากพ่อแม่ แล้วออกไปแมเนจชีวิตคู่ มีแฟน มีลูกของตัวเองแล้วว้าา

เรารู้สึกแบบนี้มาสักพักแล้วค่ะ หาคำตอบไม่ได้ เราอยากรู้ว่ามันผิดปกติมั้ย ที่คนวัยนี้จะอยากปลีกตัวออกจากครอบครัวแล้ว เป็นเรื่องของวัยเจริญพันธุ์รึป่าว (หมายถึงออกไปมีครอบครัวของตัวเอง ไม่ใช่วัยที่ต้องถูกชี้แนะหรือเลี้ยงดูแล้ว?) 

มีใครเคยเป็นแบบเรา หรือมีคำแนะนำอะไรมั้ยคะ หรือต้องลองไปอยู่กับตัวเองสักพักดีคะ ขอบคุณทุกคนล่วงหน้าค่ะ