สวัสดีค่ะเรามีเรื่องมาปรึกษาค่ะ แม่เราชอบบ่นเรื่องที่บ้านทั้งเรื่องเล็ก เช่น ความสะอาด การเก็บของ การปฎิบัติตัว วางของทิ้งไม่เก็บ ถอดเสื้อผ้าไม่เก็บ หรือเรื่องใหญ่ เช่นเรื่องเงิน เรื่องงาน ซึ่งเรื่องทุกเรื่องจะมาจาก พ่อ กับ พี่ ปัญหาทั้งหมด พี่กับพ่อเราทำจริงๆค่ะ แต่ก็ต้องยอมรับว่าแม่ไม่เลือกสอนพี่หรือบังคับตั้งแต่ตอนเด็กแบบเราโดนจนพี่ติดเป็นนิสัย ส่วนพ่อก็คุมไม่ได้มาตั้งแต่แรก

พื้นฐานแม่เราคอนข้างโบราณลูกผู้หญิงแบบเราเลยโดนให้ทำงานบ้าน เคร่งกับเรามากจนเราเป็นคนมีระเบียบไปเลย บวกกับโตมาแบบรู้สึกพึ่งผู้ชายในบ้านไม่ได้เราเลยกลายเป็นคนดูแลบ้าน ทำอาหารได้ ซ่อมของที่บ้าน จัดการเอกสารต่างๆ ซื้อของเข้าบ้านส่วนมากเราดูแลเองได้หมด
เราเคยคิดจะจัดการเรื่องนี้เลยเลือกแก้ปัญหาที่ต้นเหตุคือบอกพ่อกับพี่ไปเลยว่าให้ทำด้วย เคยลองตามบ่นแทนทำมาเป็นปีผลคือทะเลาะหนักมาก พ่อไม่แก้พี่ยิ่งหนักไม่ปรับปรุงตัว คิดว่าเราเป็นน้องไปสอน ( เช่น ตอกไข่แต่ไม่ใส่ถังขยะแต่วางทิ้งไว้ที่โต๊ะ เจอหลายครั้งจนเราก็เรียกมาเก็บ ผลคือมาเถียง แทบทุกเรื่องเป็นแบบนี้ไม่ยอมรับอะไรจนเราเอือมเรียกว่า ไม่คาดหวังแล้วว่าจะคิดได้ ถ้าคิดได้วันไหนทำได้ก็คงทำเองแหละ) เราเลยเลือกที่จะปลงเลือกที่จะทำเอง ไม่คุ้มจะเอาพลังบวกเราไปเปลี้ยนเป็นพลังงานลบไปทะเลาะด้วย คิดว่าช่างมันการทะเลาะเหนื่อยกว่าการลงมือเก็บให้แทนอีก คนเราจะปรับปรุงตัวมันต้องคิดอยากทำได้ด้วยตัวเองก่อน

แต่แม่ปลงไม่ได้และไม่เลือกจะไปบ่นกับพี่กับพ่อเพราะเคยบ่นแล้วทะเลาะ เค้าเลยเลือกจะพูดกับเรา ปกติเราก็รับๆมาฟังมาตลอด แต่หลังๆเราก็โตมีงานทำที่เครียด เราอยากจะไม่คิดมากเพราะตอนเด็กด้วยความที่พึ่งใครไม่ได้ต้องเป็นผู้นำครอบครัวเราเลยเป็นคนจริงจัง เครียดตลอดเวลาจนเหนื่อย เราศึกษาเรื่องสุขภาพจิตแล้วคิดว่าการรับ Toxic ทำให้เราเป็นคนเครียดตลอดเวลาตั้งแต่เด็กเราเลยพยามลดลง พยามมีความสุข พยามช่างมันเลือกทำเอง
แต่พอเหนื่อยๆเครียดงานมา หรือนั่งเฉยๆได้ยินคำบ่นจากแม่ที่เราไม่ได้เกี่ยวเลยมันเหมือนรับพลังลบทุกวันจนรู้สึกหงุดหงิดไปหมด ไม่สดชื่อ เบื่อ รำคาญ แม่บ่นคือเรื่องเดิมๆของพ่อกับพี่ (ที่เรารับฟังมาเป็น 10 ปี ) ซึ่งมันไม่เกี่ยวกับเราเลยเราแก้ไม่ได้ เราช่วยจัดการได้แต่เราอย่าบ่นยาวได้ไหมฟัง

 เราเลยเลือกที่จะบอกแม่ตรงๆว่าปล่อยวางถ้าพ่อ พีหรือทำปัญหาอะไรเดี๋ยวเราจัดการเองเครียดงานแม่อย่าบ่นได้ไหมทำให้แม่ก็โกรธเรา หรือหลังๆคือตอบโต้ไปว่าให้ไปบอกพ่อกับพี่เลยปัญหาจะได้จบ แม่ก็มาโมโหเราว่าฉันบอกได้ไหม บอกก็ทะเลาะบ้านแตกอีก แล้วก็พลาดโกรธเราว่าระบายกับใครก็ไม่ได้ หนักเลยก็โมโหกว่าเดิม กระแทกของบ้าน ไม่ก็นั่งหน้าเครียดหน้าทีวี ไอ้เราก็ลูกอะ เป็นห่วงแม่แก่มาแต่ต้องมานั่งเครียดก็กลัวเส้นเลือดสมองหรือเป็นอะไรไปอีก ส่วนเราที่หงุดหงิดอยู่แล้วไม่พออยู่ดีๆมาโดนแทนพี่กับพ่ออีกบางครั้งก็น้อยใจโชคชะตา รู้สึกแย่สัสๆ

ต้องบอกว่าปกติเรารับฟังตลอด (มากกว่า 10 ปี ตั้งแต่จำความได้) เราค่อนข้างความเคารพเรื่องบุญคุณ คำว่าฟังคำบ่นเถอะดีกว่าไม่มีให้ฟัง การเห็นแม่นั่งเครียดให้บ่นออกมาให้เค้าระบายดีกว่าพร้อมเป็นที่ระบายอารมณ์ให้แม่ได้ เราเลยรับฟังตลอด แต่มันสะสมจนเราเริ่มไม่ไหวแล้ว ทำไงดี