ขอเล่าเพื่อปูพื้นก่อนนะครับ ผมเคยนั่งสมาธิสายพระอาจารย์โกเอ็นก้ามาก่อน ท่านสอนให้ดูลมหายใจตัวเอง ตอนที่ไปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว จำได้ว่านั่งทีเป็นชั่วโมง ฟังธรรมบรรยายตลอดการนั่งปฏิบัติ รู้สึกชอบที่ได้เรียนรู้ธรรมะ ความรู้เพียบแต่สมาธิไปไม่เท่าไหร่ก็จะปวดจะเมื่อยจะชา และหลังจากจบคอร์สกลับมา ก็ไม่ได้นั่งสมาธิอีกเลย (แต่ก็ระลึกแก่ใจเสมอว่าการนั่งสมาธิเป็นเรื่องสำคัญที่ภพชาตินี้ต้องทำ)

ผ่านมาจนปัจจุบัน ผมได้ตัดสินใจเอาจริงเอาจังกับการนั่งสมาธิ ก็ทำมาได้จะครบสัปดาห์ โดยนั่งทุกวันช่วงหัวค่ำ วันละ 10 นาที ตั้งนาฬิกา หลับตาแล้วโฟกัสที่ลมหายใจ

ตลอด 10 นาทีของแต่ละวันผมจะพบว่า
- ช่วงแรกจะสบายๆ
- เสียงรถ เสียงคนคุย หัวเราะ ดังมาเป็นระยะ แต่ผมไม่สนใจ
- รู้ลมหายใจเข้าออกของตัวเองตลอด
- เรื่องต่างๆไหลเข้ามาในความคิด ผมเฝ้าดูแต่ไม่สนใจ แต่เจ้าความคิดก็จะดึงเรื่องนั้นเรื่องนี้มาให้นึกอยู่เรื่อยๆในหัว
- ช่วงปลายจะอึดอัดมาก อยากลืมตา แต่ข่มใจตัวเอง บอกตัวเองว่ามาไกลแล้ว ไปอีกหน่อยจะเป็นอะไร (แต่ก็ไม่สามารถคลายความอึดอัดภายในได้)
- เสียงนาฬิกาดังขึ้น ความอึดอัดหายไปแบบฉับพลัน ตั้งสติต่ออีกนิดแล้วจริงค่อยๆลืมตา

ผมมาถูกทางไหมครับ?