ชั่วพริบตา หล่อนก็กลายเป็นคุณยายสูงวัยไปแล้ว
เกิดเป็นหญิง
แท้จริงแสนลำบาก
เป็นเจ้าหญิง 20 ปี
เป็นราชินี 1 วัน
เป็นคนอุ้มท้อง 10 เดือน
ทำหน้าที่พี่เลี้ยง ชั่วชีวิต
แล้วหล่อนก็จะกลายเป็นยายแก่สูงวัยไปโดยไม่รู้ตัว
เศร้า.........
มือหนึ่งอุ้มลูกน้อย
อีกมือคอยชงนม
ผ้าอ้อมต้องซักต้องล้าง
ต้องใช้มือที่เต็มไปด้วยฟองสบู่
ปาดเหงื่อที่หน้าผาก
ตอนนี้ลูกยังเล็ก
รอลูกโตหน่อย
คงสบายกว่านี้
หนูน้อยค่อยๆโตขึ้น
เตรียมตัวเข้าอนุบาล
เริ่มซน คลาดสายตาไม่ได้
กับข้าวกับปลาต้องตระต้องเตรียม
งานที่ออฟฟิศยังต้องลุย
เธอทุ่มสุดตัวไม่หยุดไม่ยั้ง
ลืมเดือนลืมตะวัน
ไม่เป็นไร
เดี๋ยวลูกเข้าโรงเรียน
ก็น่าจะสบายขึ้น
เธอก็ปลอบใจของเธอไปเรื่อย
ลืมส่องกระจกไปพักเดียว
ตีนการอยย่นเริ่มปรากฏโฉม
แล้วลูกก็เข้าโรงเรียนไปเรียบร้อย
แต่รู้สึกหล่อนจะยุ่งกว่าเดิม
ลูกต้องเรียนให้ดีเรียนให้เก่ง
หล่อนตั้งใจแน่วแน่
ตัวหมุนเป็นลูกข่างระหว่างบ้าน โรงเรียน ที่ทำงาน ตลาดสด
สถานฝึกทักษะเด็กน้อย
แล้วเธอก็เริ่มแก่โดยไม่รู้ตัว
ผมหงอกเหมือนเส้นด้ายเงิน
ล่องลอยลงมาจากฟ้าอย่างเงียบๆ
เริ่มปักฐานเหนือหน้าผากที่อ่อนล้า
เพิ่มจำนวนขึ้นทีละเส้น
แล้วเมื่อไหร่เล่า
เธอจะได้พักผ่อนแบบไร้กังวลสักที
ถามตัวเองอย่างเงียบๆ
พร้อมกับบิดตัวที่ปวดเมื่อยไปหมดทั่วร่าง
ในคืนเดือนมืดที่ไร้แสงจันทร์
ในที่สุด
ลูกก็เติบโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว
แต่มันก็ได้เวลาที่นกน้อยของแม่จะบินจากรังไปแล้ว
สิ่งที่ทิ้งไว้คือ
ขนนกที่สบัดทิ้งไว้ให้เป็นเพื่อนของแม่
เธอถอนใจ
น่าจะใช่แล้ว
เป็นเวลาที่เธอจะได้พักผ่อนสักที
แต่ฟันเริ่มคลอน
คบเคี้ยวเริ่มไม่สะดวก
สายตาเริ่มฝ้าฟาง
โลกที่สวยงามเริ่มพร่ามัว
ลูกที่จากอ้อมอกไปแล้ว
หวนกลับมาหาแม่อีกครั้ง
แต่คราวนี้ไม่ได้มามือเปล่า
ไม่มีของขวัญมาฝากแม่
แต่กลับมาพร้อมกับทารกตัวเล็กๆ
แล้วเธอก็ต้องเริ่มงานที่ยุ่งเหยิงไร้จุดสิ้นสุดอีกครั้ง
หนูน้อยเริ่มหัดออกเสียงหัดพูด
ไม่ได้เรียกเธอว่า "แม่"
แต่เป็น "ย่า" หรือ "ยาย" แทน
ผู้หญิงมากมายเหลือคณานับ
แจกจ่ายความรักที่ยิ่งใหญ่
สู่มวลมนุษย์แบบไม่จบไม่สิ้น
แต่มักลืมแจกจ่ายความรักให้กับคนคนหนึ่ง
นั่นคือตัวเธอเอง
คุณผู้หญิงที่เคารพรักทั้งหลาย
ช่วยเจียดเวลาและหาโอกาสให้ตัวเองได้พักผ่อนบ้าง
อย่าได้ผัดวันประกันพรุ่ง
อย่าต้องให้รอแล้วก็รออีก
บทความนี้ขอบรรจงมอบให้กับคุณผู้หญิงทุกท่าน
ที่ทั้งขยันและทั้งเสียสละ
ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย
นับจากนี้ไป
เวลาที่รักคนอื่น
ก็ขอให้รักตนเองไปด้วย
ชีวิตนี้ หล่อนอยากเห็นลูกหลานกตัญญูรู้คุณ
อยากมีสามีที่รักและห่วงใยภรรยา
อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น
นั่นคือความหวังสูงสุดของผู้หญิงแทบทุกคน
และที่หล่อนได้ทุ่มเทเต็มที่กับทุกสิ่งทุกอย่าง
ก็คงหวังแค่สิ่งเหล่านี้
คุณผู้หญิงทุกๆท่าน
ควรที่จะแก่ตัวลงด้วยความสง่างามอย่างที่สุด
ไม่เร่งไม่รีบ
ไม่ยื้อไม่แย่ง
ไม่ทุกข์ไม่ร้อน
ไม่โกรธไม่เกรี้ยว
หล่อนสมควรที่จะต้องเดินผ่านทุกๆฉากของชีวิต
ด้วยรอยยิ้มที่เบิกบานและสบายใจ
ขอได้รับความคารวะจากใจจริง
ถึงมนุษย์เพศแม่ที่ยิ่งใหญ่ทุกๆท่าน
"ขจรศักดิ์"
แปลและเรียบเรียง
12/2/17
Flintlibrary
http://mp.weixin.qq.com/s/-Kkg_WfYHdtDHaNjR0lKUA 
ชั่วพริบตา หล่อนก็กลายเป็นคุณยายสูงวัยไปแล้ว
เกิดเป็นหญิง
แท้จริงแสนลำบาก
เป็นเจ้าหญิง 20 ปี
เป็นราชินี 1 วัน
เป็นคนอุ้มท้อง 10 เดือน
ทำหน้าที่พี่เลี้ยง ชั่วชีวิต
แล้วหล่อนก็จะกลายเป็นยายแก่สูงวัยไปโดยไม่รู้ตัว
เศร้า.........
มือหนึ่งอุ้มลูกน้อย
อีกมือคอยชงนม
ผ้าอ้อมต้องซักต้องล้าง
ต้องใช้มือที่เต็มไปด้วยฟองสบู่
ปาดเหงื่อที่หน้าผาก
ตอนนี้ลูกยังเล็ก
รอลูกโตหน่อย
คงสบายกว่านี้
หนูน้อยค่อยๆโตขึ้น
เตรียมตัวเข้าอนุบาล
เริ่มซน คลาดสายตาไม่ได้
กับข้าวกับปลาต้องตระต้องเตรียม
งานที่ออฟฟิศยังต้องลุย
เธอทุ่มสุดตัวไม่หยุดไม่ยั้ง
ลืมเดือนลืมตะวัน
ไม่เป็นไร
เดี๋ยวลูกเข้าโรงเรียน
ก็น่าจะสบายขึ้น
เธอก็ปลอบใจของเธอไปเรื่อย
ลืมส่องกระจกไปพักเดียว
ตีนการอยย่นเริ่มปรากฏโฉม
แล้วลูกก็เข้าโรงเรียนไปเรียบร้อย
แต่รู้สึกหล่อนจะยุ่งกว่าเดิม
ลูกต้องเรียนให้ดีเรียนให้เก่ง
หล่อนตั้งใจแน่วแน่
ตัวหมุนเป็นลูกข่างระหว่างบ้าน โรงเรียน ที่ทำงาน ตลาดสด
สถานฝึกทักษะเด็กน้อย
แล้วเธอก็เริ่มแก่โดยไม่รู้ตัว
ผมหงอกเหมือนเส้นด้ายเงิน
ล่องลอยลงมาจากฟ้าอย่างเงียบๆ
เริ่มปักฐานเหนือหน้าผากที่อ่อนล้า
เพิ่มจำนวนขึ้นทีละเส้น
แล้วเมื่อไหร่เล่า
เธอจะได้พักผ่อนแบบไร้กังวลสักที
ถามตัวเองอย่างเงียบๆ
พร้อมกับบิดตัวที่ปวดเมื่อยไปหมดทั่วร่าง
ในคืนเดือนมืดที่ไร้แสงจันทร์
ในที่สุด
ลูกก็เติบโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว
แต่มันก็ได้เวลาที่นกน้อยของแม่จะบินจากรังไปแล้ว
สิ่งที่ทิ้งไว้คือ
ขนนกที่สบัดทิ้งไว้ให้เป็นเพื่อนของแม่
เธอถอนใจ
น่าจะใช่แล้ว
เป็นเวลาที่เธอจะได้พักผ่อนสักที
แต่ฟันเริ่มคลอน
คบเคี้ยวเริ่มไม่สะดวก
สายตาเริ่มฝ้าฟาง
โลกที่สวยงามเริ่มพร่ามัว
ลูกที่จากอ้อมอกไปแล้ว
หวนกลับมาหาแม่อีกครั้ง
แต่คราวนี้ไม่ได้มามือเปล่า
ไม่มีของขวัญมาฝากแม่
แต่กลับมาพร้อมกับทารกตัวเล็กๆ
แล้วเธอก็ต้องเริ่มงานที่ยุ่งเหยิงไร้จุดสิ้นสุดอีกครั้ง
หนูน้อยเริ่มหัดออกเสียงหัดพูด
ไม่ได้เรียกเธอว่า "แม่"
แต่เป็น "ย่า" หรือ "ยาย" แทน
ผู้หญิงมากมายเหลือคณานับ
แจกจ่ายความรักที่ยิ่งใหญ่
สู่มวลมนุษย์แบบไม่จบไม่สิ้น
แต่มักลืมแจกจ่ายความรักให้กับคนคนหนึ่ง
นั่นคือตัวเธอเอง
คุณผู้หญิงที่เคารพรักทั้งหลาย
ช่วยเจียดเวลาและหาโอกาสให้ตัวเองได้พักผ่อนบ้าง
อย่าได้ผัดวันประกันพรุ่ง
อย่าต้องให้รอแล้วก็รออีก
บทความนี้ขอบรรจงมอบให้กับคุณผู้หญิงทุกท่าน
ที่ทั้งขยันและทั้งเสียสละ
ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย
นับจากนี้ไป
เวลาที่รักคนอื่น
ก็ขอให้รักตนเองไปด้วย
ชีวิตนี้ หล่อนอยากเห็นลูกหลานกตัญญูรู้คุณ
อยากมีสามีที่รักและห่วงใยภรรยา
อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น
นั่นคือความหวังสูงสุดของผู้หญิงแทบทุกคน
และที่หล่อนได้ทุ่มเทเต็มที่กับทุกสิ่งทุกอย่าง
ก็คงหวังแค่สิ่งเหล่านี้
คุณผู้หญิงทุกๆท่าน
ควรที่จะแก่ตัวลงด้วยความสง่างามอย่างที่สุด
ไม่เร่งไม่รีบ
ไม่ยื้อไม่แย่ง
ไม่ทุกข์ไม่ร้อน
ไม่โกรธไม่เกรี้ยว
หล่อนสมควรที่จะต้องเดินผ่านทุกๆฉากของชีวิต
ด้วยรอยยิ้มที่เบิกบานและสบายใจ
ขอได้รับความคารวะจากใจจริง
ถึงมนุษย์เพศแม่ที่ยิ่งใหญ่ทุกๆท่าน
"ขจรศักดิ์"
แปลและเรียบเรียง
12/2/17
Flintlibrary
http://mp.weixin.qq.com/s/-Kkg_WfYHdtDHaNjR0lKUA