เพลงประกอบ นวนิยาย เรื่อง คฤหาสน์ดำ (แมวผี) แต่งโดย ผู้ประพันธ์
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่1 http://ppantip.com/topic/32017235
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่2 http://ppantip.com/topic/32021512
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่3 http://ppantip.com/topic/32025215
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่4 http://ppantip.com/topic/32028446
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่5 http://ppantip.com/topic/32036401
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่6 http://ppantip.com/topic/32041574
...บทนำ...
"ผี ผีแมวช่วยข้าด้วย ผีแมวจะฆ่าข้า ปล่อยนะ ช่วยด้วย อ๊ากกกกกกกก มณีนิลคุณจะทำอะไรของคุณ"
หนุ่มวัยกลางคน ร้องขอชีวิตจากแมวที่เข้ามากัดกินร่างกายของเขา โดยที่เขาไม่มีแรงที่จะสู้ เพราะแมวตัวเล็กๆแต่มีแรงพลังมากมาย จนเขาไม่สามารถช่วยเหลือชีวิตของตัวเองได้
ภายในเงามืดในบ้านหลังใหญ่ ราวคฤหาสน์โบราณ ตรงเชิงบันใดใหญ่ที่ใช้เดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ตรงที่ร่างของชายหนุ่มนอนจมกองเลือดอยู่นั้น มีร่างของสตรี สูงโปร่ง ใส่ชุดคลุมยาวสีดำคล้ำทั้งตัว เดินลงบันไดมาอย่างช้าๆ แสงสว่างจากแสงจันทร์ลอดผ่านม่านหน้าต่างพอให้ได้เห็นใบหน้าของหล่อนนั้น หล่อนยิ้มที่มุมปาก ใบหน้าขาวซีด ดวงตาเป็นสีดำทั้งหมด ใช่แล้ว เธอไม่มีตาขาว!!
เธอเดินลงไปใกล้ศพของชายหนุ่ม พร้อมกับเอื้อมมือไปอุ้มแมวตัวใหญ่สีดำคล้ำ ตรงปากและอุ้งเล็บของแมวนั้นเปื้อนไปด้วยเลือด คาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ
หญิงสาวเอามือลูบไล้แมวตัวนั้นอย่างเอ็นดู เหมือนแมวมันจะรู้ พลางเลียแขนของหล่อนด้วย เหมือนจะบอกว่า "ข้า ฆ่ามันให้ท่านแล้ว!!"
"คุณพี่ทำกับน้องอย่างนี้เองนะคะ น้องจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อคุณพี่รักมันมาก ก็ตายและคงจะเหลือแค่วิญญาณไปหามัน! มันไม่มีทางได้ตัวของคุณพี่ไปหรอกค่ะ น้องจะเอาตัวของคุณพี่ไว้ เหลือแต่วิญญาณเท่านั้น ที่คุณพี่จะไปหามันได้!!"
หล่อนหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ก่อนจะอุ้มแมวตัวนั้นขึ้นกลับไปกับหล่อนบนห้อง ร่างสีดำของหล่อน เดินกลับขึ้นไปอย่างช้าๆ ปล่อยให้ร่างของชายหนุ่ม นอนจมกองเลือดอยู่อย่างนั้น
....ตอนที่1...
" บ้าน มณีนิล " หญิงสาวอ่านชื่อบ้านหลังนั้นตรงรั้วสูงใหญ่ หล่อนไม่คิดเลยว่าจะมีบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้อยู่ในจังหวัดนครราชสีมา ตามจดหมายที่แม่ของหล่อนให้มา มันก็คือบ้านหลังนี้ รั้วสูงใหญ่ หล่อนมองลอดเข้าไปเห็น บ้านหลังใหญ่สีดำ บ้านสีดำ!! บรรยากาศภายในดูน่ากลัวพิลึก หล่อนคงจะคิดอย่างนั้น
หญิงสาวกดกริ่งเรียกคนในบ้านให้มาเปิดประตู หล่อนคอยอยู่ครู่ใหญ่ ก็มีหญิงชรานางหนึ่งใสชุดสีดำทั้งชุด มันยิ่งทำให้บรรยากาศยิ่งดูน่ากลัวเข้าไปอีก หญิงชราเปิดช่องตรงประตูเล็ก เห็นเพียงใบหน้าของหญิงชรา
"มาหาใครกันรึ แม่หนู" หญิงชราถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"มาหาคุณหญิง มณีนิลค่ะ ไม่ทราบว่าคุณหญิงอยู่หรือเปล่าคะ" หญิงสาวถาม
"อ้อ...มาแล้วรึ เข้ามาได้ คุณหญิงท่านคอยอยู่ข้างในแล้ว"
หล่อนรู้สึกแปลกใจมากว่าทำไมคุณหญิงถึงรู้ก่อนว่าหล่อนจะมาที่นี่ เพราะว่าแม่ของหล่อนก็บอกกับหล่อนเองว่ายังไม่ได้บอกคุณหญิงล่วงหน้า ว่าจะฝากเธอมาอยู่ที่นี่ แต่เธอยังไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้
หล่อนเดินตามหญิงชราเข้าไปภายใน บรรยากาศยามบ่ายนั้น มันช่างดูน่ากลัวเหลือเกิน แตกต่างจากบรรยากาศภายนอกอย่างเห็นได้ชัด ตามทางเดินกว่า 100เมตรนั้น หล่อนเห็นรูปปั้นแมวสีดำเรียงรายตามทางเดินเต็มไปหมด นี่มันคืออะไรกัน หรือว่าคุณหญิงท่านอาจจะชอบแมวสีดำอย่างนั้นหรือ
หล่อนอยากจะเอ่ยปากถามหญิงชรานางนั้น แต่เอาไว้ก่อนดีกว่า เพราะหญิงชราเดินนำหน้าหล่อนไปไกลแล้ว ดูเหมือนหญิงชราจะยังแข็งแรกมาก เพราะยังเดินได้ดี ไม่ต่างจากคนหนุ่มสาวเลยทีเดียว
วินาทีแรกที่ก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้มันก็มีเรื่องชวนให้หล่อนสงสัยอยู่หลายเรื่อง ไหนจะตัวบ้านที่ทาสีดำทั้งหลัง คนใช้ คนงาน ก็พากันแต่งตัวสีดำ เหมือนกับว่าจะไว้ทุกข์ใครอย่างนั้นแหละ
หล่อนยิ่งเดินเข้าใกล้ตัวคฤหาสน์ เท่าไหร่ ยิ่งดูน่ากลัวขึ้นเท่านั้น นี่มันบ้านคนจริงๆหรือ หล่อนคิดเรื่องที่รถรับจ้างที่ว่าจ้างให้มาส่งที่นี่พูดกับหล่อนเหมือนกับกลัวอะไรบางอย่าง
"มาบ้านหลังนี้ อีหนูกล้ามาจริงๆหรือ ไม่กลัวหรือไง"
"ทำไมหรือคะ คุณลุง ในบ้านนั้นมันน่ากลัวหรือคะ" หล่อนถามเพราะไม่รู้จริงๆ แม่ของหล่อนเพียงแค่บอกว่า คุณหญิงเคยเป็นเจ้านายของแม่มาก่อนและท่านต้องการให้หล่อนมาอยู่ที่นี่ แต่แม่ไม่เคยบอกอะไรต่างๆเดี่ยวกับบ้านหลังนี้เลย
"ก็บ้านหลังนี้น่ะ ลุงก็ไม่เคยเห็นกับตาหรอกนะ แต่มีคนบอกว่า มันน่ากลัว บางคนเข้าไปขโมยของ ก็ไม่ได้ออกมาอีกเลย"
" จริงหรือคะคุณลุง ทำไมถึงไม่ได้ออกมาล่ะคะ"
"ลุงก็ไม่รู้ เห็นว่าบางคนเข้าไปตามก็หายไปด้วยเหมือนกัน เขาว่ากันนะหนู เจ้าของบ้านน่ะ ตายไปแล้วด้วย!"
หล่อนไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ กับคำที่ว่า "เขาว่ากันว่า" เพราะไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง เขาว่ามาอีกที แบบนี้หล่อนไม่ค่อยจะเชื่อสักเท่าไหร่ ในเมื่อแม่ของหล่อนให้หล่อนมา หล่อนก็จำเป็นต้องมา ไม่สามารถขัดใจผู้เป็นแม่ได้
หญิงสาวเข้ามาในตัวบ้านซึ่งหญิงชราเดินนำหน้าหล่อนมา พลางเรียกคนใช้อีกคนในบ้านที่ยืนรออยู่ให้มาช่วยรับกระเป๋าจากมือของหล่อนพร้อมกับให้นำไปไว้ในห้องส่วนตัว
"เอาของ ของหนูคนนี้ไปเก็บในห้องของเธอไป" สาวใช้ในชุดดำรับคำ พร้อมถือของในกระเป๋าของหล่อนเดินหายเข้าไปในมุมบ้าน
หล่อนเดินตามหญิงชรานางนั้น เข้าไปหาคุณหญิง มณีนิล ซึ่งนั่งคอยหล่อนอยู่ตรงห้องรับแขกสุดหรูหรา ในบ้านเกือบทุกมุมประดับด้วยสิ่งของที่เลอค่า หล่อนเพิ่งเห็นก็วันนี้ ว่าสิ่งที่เรียกว่าสวยงามและดูแพง มันคืออะไร
คุณหญิงผู้ที่นั่งเป็นสง่าอยูข้างหน้าหล่อนในตอนนี้ หล่อนไม่อยาจะเชื่อเลยว่าหญิงผู้นี้ จะมีอายุถึง 55ปีแล้ว หล่อนยังดูสวยและสง่ามาก หน้าตายังเหมือนแค่ สามสิบกว่าๆเท่านั้น หล่อนดูน่าเกรงขามและงดงามภายใต้เสื้อผ้าชุดดำนั้น
"หล่อนน่ะเหรอ ลูกสาวแม่ขวัญแก้ว" คุณหญิงเบื้องหน้ามองหล่อนเพียงแค่หางตา พลางหญิงชราสั่งให้หล่อนนั่งพับเพียบอยู่กับพื้นด้างล่าง
"ใช่ค่ะ คุณหญิง ดิฉันชื่อ ศิริมา ค่ะ" หล่อนตอบ
"ฉันยังไม่ได้ถาม! อย่าตอบ ฉันถามแล้วค่อยตอบ แม่ของหล่อนคงสอนมาอย่างนี้ซินะ" หญิงสูงศักดิ์ มองหน้าหล่อนอย่างโกรธเคือง
อะไรกันเพียงแค่หล่อนบอกชื่อก่อนมันผิดมากนักหรือไร ทำไมคุณนายเบื้องหน้าถึงต้องตวาดหล่อนถึงเพียงนี้ และถึงอย่างไรก็ไม่น่าจะเอาแม่หล่อนมาเกี่ยว
"ขอโทษค่ะคุณหญิง ขอโทษค่ะ" หล่อนก้มหน้ามองมือตนเอง เพราะว่าไม่คิดว่าคุณหญิงผู้นี้จะร้ายกับหล่อนในวินาทีแรกที่เข้ามาถึง
"เอาล่ะ ต่อไปถ้าฉันไม่ได้ถามหรือสั่งอะไร ห้ามพูด เข้าใจไหม แม่หล่อนคงฝากจดหมายมาด้วยซินะ เอามาให้ฉัน"
ศิริมาส่งจดหมายให้กับคุณหญิงเบื้องหน้า หล่อนกระชากจดหมายจากมือศิริมาอย่างแรง
"หล่อนรู้ไหม..ว่าแม่หล่อนทำอะไรกับฉันเอาไว้บ้าง?"
แม่หล่อนทำอะไร? หล่อนไม่เคยรู้และไม่เคยถามมาก่อน มันคือเรื่องอะไรกัน?
"ทะ ทำอะไรหรือคะ?" หล่อนพูดพร้อมมองหน้าคุณหญิงอย่างไม่เข้าใจ
"เธอคงจะไม่รู้จริงๆ ว่าสันดานเลวของแม่หล่อน ทำอะไรกับฉันเอาไว้บ้าง แม่ของหล่อน ส่งหล่อนมาเพื่อที่จะชดใช้สิ่งเหล่านั้นซีนะ" คุณหญิงมณีนิลยิ้มมุมปาก พร้อมกับลุกขึ้น เอามือที่ทาเล็บสีดำขลับ เชยคางหล่อนขึ้นมา
"แล้วหล่อนะจะได้รู้ ศิริมา รู้ทุกอย่าง" ปลายเล็บของคุณหญิง ข่วนไปที่คางของหล่อน มันไม่แรงมาก แต่ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา
ศิริมาไม่พูดอะไรอีก มองตามหลังคุณหญิงทีเดินขึ้นไปบนชั้นสองของคฤหาสน์หลังนั้น ตอนนี้หล่อนรู้สึกสับสนและสงสัย ว่าทำไมแม่หล่อนถึงส่งหล่อนมาที่นี่ เพื่ออะไร หล่อนเคยถามแม่ว่าทำไมถึงอยากให้หล่อนมาอยู่ที่นี่ แม่ของหล่อนก็ตอบเพียงแค่ว่า มันเป็นหน้าที่และหล่อนก็ต้องมา
หน้าที่อะไร หล่อนต้องทำอย่างไรต่อไป ในเมื่อเจ้าของบ้านหลังนี้ก็ใจร้ายกับหล่อนอย่างเปิดเผย หล่อนจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันคืออะไรกันแน่ แม่ของหล่อจะให้หล่อนมาทำอะไร?
หญิงชราเดินมาหาหล่อนอีกครั้ง หลังจากที่คุณหญิงมณีนิลเดินหายเข้าไปแล้ว พลางบอกกับหล่อนว่าให้ไปพักผ่อนที่ห้องที่จัดไว้ให้ก่อน
"ไปห้องกันก่อนเถอะ พักผ่อน คืนนี้อาจจะต้องเจออะไรอีกเยอะ"
"เจออะไรอีกเยอะหรือคะ? เจออะไรคะคุณยาย" หล่อนถามอย่างสงสัย กลางคืนเป็นเวลานอนหลับไม่ใช่หรือ หล่อนจะต้องเจออะไรอีก
"ฮ่าๆๆ ยายก็พูดเล่นไปอย่างนั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอกไปพักผ่อนเถอะ อ้อแล้วกลางคืนอย่าเที่ยวออกมาข้างนอกล่ะ ได้ยินเสียงอะไรก็ไม่ต้องออกมา เข้าใจไหม"
"ค่ะ" หล่อนรับคำ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ ว่าคำพูดของคุณหญิงมณีนิล มันดูแปลกๆ หล่อนสงสัยทุกเรื่อง ตั้งแต่แม่ให้มาอยู่ที่นี่ ทั้งเรื่องห้ามแกะซองจดหมายที่จะเอามาให้คุณหญิงอ่าน ทั้งเรื่องห้ามออกมาในเวลากลางคืน มันคืออะไรกัน หล่อนชักจะสงสัยไปหมดทุกเรื่อง
"นี่ห้องของเธอนะ พักผ่อนให้สบายนะ ยายไปก่อน มีอะไรก็เรียกได้ ยายอยู่ห้องข้างๆนี่แหละ แลัวตอนเย็นก็มาทานข้าวกับยายนะ"
"ค่ะ...คุณยาย ขอบคุณมากนะคะ" หญิงชราพยักหน้า พร้อมกับเดินหายออกไปอีกคน
หล่อนคิดถูกแล้วใช่ไหมที่เชื่อแม่และมาอยู่ที่นี่ คิดพลางเปิดกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมา พร้อมกับหยิบรูปของผู้เป็นพ่อออกมาดู หล่อนไม่เคยเห็นหน้าพ่อมาก่อน เพราะแม่ของหล่อนบอกว่าพ่อตายตั้งแต่ลหล่อนยังอยู่ในท้อง หล่อนจึงไม่มีโอกาสได้เจอหน้าพ่อเลย
"คุณพ่อคะ ช่วยลูกด้วยนะคะ ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี คุณพ่อคุ้มครองลูกด้วยค่ะ" หล่อนพูดกับรูปถ่ายพ่อของหล่อนเอง พร้อมกับกอดรูปขนาดเล็กกว่าฝ่ามือของหล่อนเอาไว้
แต่ในขณะนั้นหล่อนได้ยินเสียงแมวร้อง ดังมาจากประตูห้องหล่อนด้านนอก มันดังแว่วๆเข้ามาภายใน ศิริมาเปิดประตูห้องนอนเพื่อจะออกมาดูเสียงร้องนั้น หล่อนแง้มประตูออกมาช้าๆ แต่ทันใดนั้นเหมือนมีแรงผลักมหาศาล ผลักประตูห้องนอนของหล่อนอย่างแรง ทำให้หล่อนเซล้มลงไปกับพื้น
"โอ๊ยยยย อะไรกันเนี๊ย โอ๊ยยยเจ็บจัง"
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่1
เพลงประกอบ นวนิยาย เรื่อง คฤหาสน์ดำ (แมวผี) แต่งโดย ผู้ประพันธ์
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่1 http://ppantip.com/topic/32017235
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่2 http://ppantip.com/topic/32021512
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่3 http://ppantip.com/topic/32025215
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่4 http://ppantip.com/topic/32028446
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่5 http://ppantip.com/topic/32036401
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่6 http://ppantip.com/topic/32041574
...บทนำ...
"ผี ผีแมวช่วยข้าด้วย ผีแมวจะฆ่าข้า ปล่อยนะ ช่วยด้วย อ๊ากกกกกกกก มณีนิลคุณจะทำอะไรของคุณ"
หนุ่มวัยกลางคน ร้องขอชีวิตจากแมวที่เข้ามากัดกินร่างกายของเขา โดยที่เขาไม่มีแรงที่จะสู้ เพราะแมวตัวเล็กๆแต่มีแรงพลังมากมาย จนเขาไม่สามารถช่วยเหลือชีวิตของตัวเองได้
ภายในเงามืดในบ้านหลังใหญ่ ราวคฤหาสน์โบราณ ตรงเชิงบันใดใหญ่ที่ใช้เดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ตรงที่ร่างของชายหนุ่มนอนจมกองเลือดอยู่นั้น มีร่างของสตรี สูงโปร่ง ใส่ชุดคลุมยาวสีดำคล้ำทั้งตัว เดินลงบันไดมาอย่างช้าๆ แสงสว่างจากแสงจันทร์ลอดผ่านม่านหน้าต่างพอให้ได้เห็นใบหน้าของหล่อนนั้น หล่อนยิ้มที่มุมปาก ใบหน้าขาวซีด ดวงตาเป็นสีดำทั้งหมด ใช่แล้ว เธอไม่มีตาขาว!!
เธอเดินลงไปใกล้ศพของชายหนุ่ม พร้อมกับเอื้อมมือไปอุ้มแมวตัวใหญ่สีดำคล้ำ ตรงปากและอุ้งเล็บของแมวนั้นเปื้อนไปด้วยเลือด คาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ
หญิงสาวเอามือลูบไล้แมวตัวนั้นอย่างเอ็นดู เหมือนแมวมันจะรู้ พลางเลียแขนของหล่อนด้วย เหมือนจะบอกว่า "ข้า ฆ่ามันให้ท่านแล้ว!!"
"คุณพี่ทำกับน้องอย่างนี้เองนะคะ น้องจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อคุณพี่รักมันมาก ก็ตายและคงจะเหลือแค่วิญญาณไปหามัน! มันไม่มีทางได้ตัวของคุณพี่ไปหรอกค่ะ น้องจะเอาตัวของคุณพี่ไว้ เหลือแต่วิญญาณเท่านั้น ที่คุณพี่จะไปหามันได้!!"
หล่อนหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ก่อนจะอุ้มแมวตัวนั้นขึ้นกลับไปกับหล่อนบนห้อง ร่างสีดำของหล่อน เดินกลับขึ้นไปอย่างช้าๆ ปล่อยให้ร่างของชายหนุ่ม นอนจมกองเลือดอยู่อย่างนั้น
....ตอนที่1...
" บ้าน มณีนิล " หญิงสาวอ่านชื่อบ้านหลังนั้นตรงรั้วสูงใหญ่ หล่อนไม่คิดเลยว่าจะมีบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้อยู่ในจังหวัดนครราชสีมา ตามจดหมายที่แม่ของหล่อนให้มา มันก็คือบ้านหลังนี้ รั้วสูงใหญ่ หล่อนมองลอดเข้าไปเห็น บ้านหลังใหญ่สีดำ บ้านสีดำ!! บรรยากาศภายในดูน่ากลัวพิลึก หล่อนคงจะคิดอย่างนั้น
หญิงสาวกดกริ่งเรียกคนในบ้านให้มาเปิดประตู หล่อนคอยอยู่ครู่ใหญ่ ก็มีหญิงชรานางหนึ่งใสชุดสีดำทั้งชุด มันยิ่งทำให้บรรยากาศยิ่งดูน่ากลัวเข้าไปอีก หญิงชราเปิดช่องตรงประตูเล็ก เห็นเพียงใบหน้าของหญิงชรา
"มาหาใครกันรึ แม่หนู" หญิงชราถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"มาหาคุณหญิง มณีนิลค่ะ ไม่ทราบว่าคุณหญิงอยู่หรือเปล่าคะ" หญิงสาวถาม
"อ้อ...มาแล้วรึ เข้ามาได้ คุณหญิงท่านคอยอยู่ข้างในแล้ว"
หล่อนรู้สึกแปลกใจมากว่าทำไมคุณหญิงถึงรู้ก่อนว่าหล่อนจะมาที่นี่ เพราะว่าแม่ของหล่อนก็บอกกับหล่อนเองว่ายังไม่ได้บอกคุณหญิงล่วงหน้า ว่าจะฝากเธอมาอยู่ที่นี่ แต่เธอยังไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้
หล่อนเดินตามหญิงชราเข้าไปภายใน บรรยากาศยามบ่ายนั้น มันช่างดูน่ากลัวเหลือเกิน แตกต่างจากบรรยากาศภายนอกอย่างเห็นได้ชัด ตามทางเดินกว่า 100เมตรนั้น หล่อนเห็นรูปปั้นแมวสีดำเรียงรายตามทางเดินเต็มไปหมด นี่มันคืออะไรกัน หรือว่าคุณหญิงท่านอาจจะชอบแมวสีดำอย่างนั้นหรือ
หล่อนอยากจะเอ่ยปากถามหญิงชรานางนั้น แต่เอาไว้ก่อนดีกว่า เพราะหญิงชราเดินนำหน้าหล่อนไปไกลแล้ว ดูเหมือนหญิงชราจะยังแข็งแรกมาก เพราะยังเดินได้ดี ไม่ต่างจากคนหนุ่มสาวเลยทีเดียว
วินาทีแรกที่ก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้มันก็มีเรื่องชวนให้หล่อนสงสัยอยู่หลายเรื่อง ไหนจะตัวบ้านที่ทาสีดำทั้งหลัง คนใช้ คนงาน ก็พากันแต่งตัวสีดำ เหมือนกับว่าจะไว้ทุกข์ใครอย่างนั้นแหละ
หล่อนยิ่งเดินเข้าใกล้ตัวคฤหาสน์ เท่าไหร่ ยิ่งดูน่ากลัวขึ้นเท่านั้น นี่มันบ้านคนจริงๆหรือ หล่อนคิดเรื่องที่รถรับจ้างที่ว่าจ้างให้มาส่งที่นี่พูดกับหล่อนเหมือนกับกลัวอะไรบางอย่าง
"มาบ้านหลังนี้ อีหนูกล้ามาจริงๆหรือ ไม่กลัวหรือไง"
"ทำไมหรือคะ คุณลุง ในบ้านนั้นมันน่ากลัวหรือคะ" หล่อนถามเพราะไม่รู้จริงๆ แม่ของหล่อนเพียงแค่บอกว่า คุณหญิงเคยเป็นเจ้านายของแม่มาก่อนและท่านต้องการให้หล่อนมาอยู่ที่นี่ แต่แม่ไม่เคยบอกอะไรต่างๆเดี่ยวกับบ้านหลังนี้เลย
"ก็บ้านหลังนี้น่ะ ลุงก็ไม่เคยเห็นกับตาหรอกนะ แต่มีคนบอกว่า มันน่ากลัว บางคนเข้าไปขโมยของ ก็ไม่ได้ออกมาอีกเลย"
" จริงหรือคะคุณลุง ทำไมถึงไม่ได้ออกมาล่ะคะ"
"ลุงก็ไม่รู้ เห็นว่าบางคนเข้าไปตามก็หายไปด้วยเหมือนกัน เขาว่ากันนะหนู เจ้าของบ้านน่ะ ตายไปแล้วด้วย!"
หล่อนไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ กับคำที่ว่า "เขาว่ากันว่า" เพราะไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง เขาว่ามาอีกที แบบนี้หล่อนไม่ค่อยจะเชื่อสักเท่าไหร่ ในเมื่อแม่ของหล่อนให้หล่อนมา หล่อนก็จำเป็นต้องมา ไม่สามารถขัดใจผู้เป็นแม่ได้
หญิงสาวเข้ามาในตัวบ้านซึ่งหญิงชราเดินนำหน้าหล่อนมา พลางเรียกคนใช้อีกคนในบ้านที่ยืนรออยู่ให้มาช่วยรับกระเป๋าจากมือของหล่อนพร้อมกับให้นำไปไว้ในห้องส่วนตัว
"เอาของ ของหนูคนนี้ไปเก็บในห้องของเธอไป" สาวใช้ในชุดดำรับคำ พร้อมถือของในกระเป๋าของหล่อนเดินหายเข้าไปในมุมบ้าน
หล่อนเดินตามหญิงชรานางนั้น เข้าไปหาคุณหญิง มณีนิล ซึ่งนั่งคอยหล่อนอยู่ตรงห้องรับแขกสุดหรูหรา ในบ้านเกือบทุกมุมประดับด้วยสิ่งของที่เลอค่า หล่อนเพิ่งเห็นก็วันนี้ ว่าสิ่งที่เรียกว่าสวยงามและดูแพง มันคืออะไร
คุณหญิงผู้ที่นั่งเป็นสง่าอยูข้างหน้าหล่อนในตอนนี้ หล่อนไม่อยาจะเชื่อเลยว่าหญิงผู้นี้ จะมีอายุถึง 55ปีแล้ว หล่อนยังดูสวยและสง่ามาก หน้าตายังเหมือนแค่ สามสิบกว่าๆเท่านั้น หล่อนดูน่าเกรงขามและงดงามภายใต้เสื้อผ้าชุดดำนั้น
"หล่อนน่ะเหรอ ลูกสาวแม่ขวัญแก้ว" คุณหญิงเบื้องหน้ามองหล่อนเพียงแค่หางตา พลางหญิงชราสั่งให้หล่อนนั่งพับเพียบอยู่กับพื้นด้างล่าง
"ใช่ค่ะ คุณหญิง ดิฉันชื่อ ศิริมา ค่ะ" หล่อนตอบ
"ฉันยังไม่ได้ถาม! อย่าตอบ ฉันถามแล้วค่อยตอบ แม่ของหล่อนคงสอนมาอย่างนี้ซินะ" หญิงสูงศักดิ์ มองหน้าหล่อนอย่างโกรธเคือง
อะไรกันเพียงแค่หล่อนบอกชื่อก่อนมันผิดมากนักหรือไร ทำไมคุณนายเบื้องหน้าถึงต้องตวาดหล่อนถึงเพียงนี้ และถึงอย่างไรก็ไม่น่าจะเอาแม่หล่อนมาเกี่ยว
"ขอโทษค่ะคุณหญิง ขอโทษค่ะ" หล่อนก้มหน้ามองมือตนเอง เพราะว่าไม่คิดว่าคุณหญิงผู้นี้จะร้ายกับหล่อนในวินาทีแรกที่เข้ามาถึง
"เอาล่ะ ต่อไปถ้าฉันไม่ได้ถามหรือสั่งอะไร ห้ามพูด เข้าใจไหม แม่หล่อนคงฝากจดหมายมาด้วยซินะ เอามาให้ฉัน"
ศิริมาส่งจดหมายให้กับคุณหญิงเบื้องหน้า หล่อนกระชากจดหมายจากมือศิริมาอย่างแรง
"หล่อนรู้ไหม..ว่าแม่หล่อนทำอะไรกับฉันเอาไว้บ้าง?"
แม่หล่อนทำอะไร? หล่อนไม่เคยรู้และไม่เคยถามมาก่อน มันคือเรื่องอะไรกัน?
"ทะ ทำอะไรหรือคะ?" หล่อนพูดพร้อมมองหน้าคุณหญิงอย่างไม่เข้าใจ
"เธอคงจะไม่รู้จริงๆ ว่าสันดานเลวของแม่หล่อน ทำอะไรกับฉันเอาไว้บ้าง แม่ของหล่อน ส่งหล่อนมาเพื่อที่จะชดใช้สิ่งเหล่านั้นซีนะ" คุณหญิงมณีนิลยิ้มมุมปาก พร้อมกับลุกขึ้น เอามือที่ทาเล็บสีดำขลับ เชยคางหล่อนขึ้นมา
"แล้วหล่อนะจะได้รู้ ศิริมา รู้ทุกอย่าง" ปลายเล็บของคุณหญิง ข่วนไปที่คางของหล่อน มันไม่แรงมาก แต่ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา
ศิริมาไม่พูดอะไรอีก มองตามหลังคุณหญิงทีเดินขึ้นไปบนชั้นสองของคฤหาสน์หลังนั้น ตอนนี้หล่อนรู้สึกสับสนและสงสัย ว่าทำไมแม่หล่อนถึงส่งหล่อนมาที่นี่ เพื่ออะไร หล่อนเคยถามแม่ว่าทำไมถึงอยากให้หล่อนมาอยู่ที่นี่ แม่ของหล่อนก็ตอบเพียงแค่ว่า มันเป็นหน้าที่และหล่อนก็ต้องมา
หน้าที่อะไร หล่อนต้องทำอย่างไรต่อไป ในเมื่อเจ้าของบ้านหลังนี้ก็ใจร้ายกับหล่อนอย่างเปิดเผย หล่อนจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันคืออะไรกันแน่ แม่ของหล่อจะให้หล่อนมาทำอะไร?
หญิงชราเดินมาหาหล่อนอีกครั้ง หลังจากที่คุณหญิงมณีนิลเดินหายเข้าไปแล้ว พลางบอกกับหล่อนว่าให้ไปพักผ่อนที่ห้องที่จัดไว้ให้ก่อน
"ไปห้องกันก่อนเถอะ พักผ่อน คืนนี้อาจจะต้องเจออะไรอีกเยอะ"
"เจออะไรอีกเยอะหรือคะ? เจออะไรคะคุณยาย" หล่อนถามอย่างสงสัย กลางคืนเป็นเวลานอนหลับไม่ใช่หรือ หล่อนจะต้องเจออะไรอีก
"ฮ่าๆๆ ยายก็พูดเล่นไปอย่างนั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอกไปพักผ่อนเถอะ อ้อแล้วกลางคืนอย่าเที่ยวออกมาข้างนอกล่ะ ได้ยินเสียงอะไรก็ไม่ต้องออกมา เข้าใจไหม"
"ค่ะ" หล่อนรับคำ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ ว่าคำพูดของคุณหญิงมณีนิล มันดูแปลกๆ หล่อนสงสัยทุกเรื่อง ตั้งแต่แม่ให้มาอยู่ที่นี่ ทั้งเรื่องห้ามแกะซองจดหมายที่จะเอามาให้คุณหญิงอ่าน ทั้งเรื่องห้ามออกมาในเวลากลางคืน มันคืออะไรกัน หล่อนชักจะสงสัยไปหมดทุกเรื่อง
"นี่ห้องของเธอนะ พักผ่อนให้สบายนะ ยายไปก่อน มีอะไรก็เรียกได้ ยายอยู่ห้องข้างๆนี่แหละ แลัวตอนเย็นก็มาทานข้าวกับยายนะ"
"ค่ะ...คุณยาย ขอบคุณมากนะคะ" หญิงชราพยักหน้า พร้อมกับเดินหายออกไปอีกคน
หล่อนคิดถูกแล้วใช่ไหมที่เชื่อแม่และมาอยู่ที่นี่ คิดพลางเปิดกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมา พร้อมกับหยิบรูปของผู้เป็นพ่อออกมาดู หล่อนไม่เคยเห็นหน้าพ่อมาก่อน เพราะแม่ของหล่อนบอกว่าพ่อตายตั้งแต่ลหล่อนยังอยู่ในท้อง หล่อนจึงไม่มีโอกาสได้เจอหน้าพ่อเลย
"คุณพ่อคะ ช่วยลูกด้วยนะคะ ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี คุณพ่อคุ้มครองลูกด้วยค่ะ" หล่อนพูดกับรูปถ่ายพ่อของหล่อนเอง พร้อมกับกอดรูปขนาดเล็กกว่าฝ่ามือของหล่อนเอาไว้
แต่ในขณะนั้นหล่อนได้ยินเสียงแมวร้อง ดังมาจากประตูห้องหล่อนด้านนอก มันดังแว่วๆเข้ามาภายใน ศิริมาเปิดประตูห้องนอนเพื่อจะออกมาดูเสียงร้องนั้น หล่อนแง้มประตูออกมาช้าๆ แต่ทันใดนั้นเหมือนมีแรงผลักมหาศาล ผลักประตูห้องนอนของหล่อนอย่างแรง ทำให้หล่อนเซล้มลงไปกับพื้น
"โอ๊ยยยย อะไรกันเนี๊ย โอ๊ยยยเจ็บจัง"