เพลงประกอบ นวนิยาย เรื่อง คฤหาสน์ดำ (แมวผี) แต่งโดย ผู้ประพันธ์
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่1 http://ppantip.com/topic/32017235
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่2 http://ppantip.com/topic/32021512
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่3 http://ppantip.com/topic/32025215
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่4 http://ppantip.com/topic/32028446
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่5 http://ppantip.com/topic/32036401
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่6 http://ppantip.com/topic/32041574
....ตอนที่ 3...
ผู้ที่ได้ยินเสียงเรียกหยุดชะงักอยู่ตรงเชิงบันได หล่อนเห็นหญิงสาวร่างงาม เดินปรี่เข้ามาหา ท่าทางเหมือนไม่พอใจ
"แกเป็นใคร? และขึ้นไปข้างบนทำไม? ใครก็ได้ออกมาทีช่วยจับคนร้ายทีเร็ว!"
หญิงสาวผู้ที่ถูกกล่าวร้ายพยายามจะเอ่ยปากปฎิเสธ "ไม่...ไม่ใช่นะคะ ฉัน..."
"ไม่ต้องมาพูด ฉันไม่เคยเห็นหน้าแกมาก่อน หรือว่าเป็นคนใช้ใหม่ ทำไมไม่ไปอยู่เรือนคนใช้!"
ชญามินญ์ที่ยืนดูอยู่ข้างๆพยายามห้ามปรามเพื่อนรัก "อุบลเธออย่าใช้อารมณ์ซิ ค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ได้"
นิลอุบลหันมาค้อนให้ชญามินญ์ควับใหญ่ "นี่เธอเป็นเพื่อนฉันหรือเป็นเพื่อนอีนังนี่กันแน่ฮะ"
ก่อนที่จะเกิดอะไรมากไปกว่านี้ หญิงชรานางหนึ่งก้าวลงบันไดมาจากชั้นสองเช่นกัน พลางเอ่ยปากถาม
"มีอะไรกัน...พูดเอะอะโวยวายดังขึ้นไปถึงข้างบน" หญิงชรานางนี้ก็คือนมอมรนั่นเอง
"คุณยายนมคะ ก็แม่นี่น่ะซีคะมันถือดียังไงขึ้นไปข้างบนตึกอ่ะค่ะ..." เสียงของนิลอุบลดูอ่อนน้อมลงไปเยอะเมื่อเห็นสตรีชราผู้นี้อยู่เบื้องหน้า
"อ้อ...ยัยอุบลนั่นเอง กลับมาแล้วรึ...แม่หล่อนคงจะดีใจนะที่กลับมา"
"มิลค์ไหว้คุณยายซะสิ นี่เป็นคุณยายของฉันเอง..." นิลอุบลหันไปบอกเพื่อนรักให้กราบสวัสดีหญิงชรา
"สวัสดีค่ะคุณยาย ฝากตัวด้วยนะคะพอดีว่ามิลค์อยากมาเที่ยวบ้านของอุบล อยากมาตั้งนานแล้วค่ะ"
นิลอุบลจ้องมองหญิงสาววัยรุ่น หน้าตาสวยพอได้ที่ยืนอยู่ด้านหลังหญิงชราในตอนนี้ แววตาของหล่อนนั้น บ่งบอกความเป็นศัตรูในวันแรกที่ได้พบกัน
"อ้อ...นี่ศิริมา เพิ่งมาอยู่ใหม่ที่นี่..." นมอมร เอื้อมมือดึงหญิงสาวออกมาอยู่เบื้องหน้า พร้อมกับแนะนำตัวให้นิลอุบลรู้จัก
"เพิ่งมาอยู่ใหม่นี่ ในฐานะอะไรคะ คนใช้หรือว่าแม่ครัว" หล่อนพูดอย่างดูถูก ศิริมาเกร็งคอขึ้นมาอีกครั้งพร้อมเอ่ยปากตอบ
"ดิฉันไม่รู้เหมือนกันค่ะ ว่ามาในฐานะอะไร ดิฉันรู้แค่ว่ามาตามคำสั่งของแม่ดิฉัน" ศิริมารู้สึกอึดอัดใจมากที่จะต้องมาเผชิญหน้ากับบุคคลที่คิดไม่ดีกับหล่อน หล่อนรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน กับวันแรกที่ต้องพบเจอในคฤหาสน์สีดำแห่งนี้ ทำไมทุกคนถึงใจร้ายกับหล่อนมากขนาดนี้
นมอมร เห็นว่านิลอุบลไม่ค่อยชอบใจที่เห็นศิริมา และเกรงว่าเรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้ นางจึงรีบเปลี่ยนเรื่องและแยกทั้งสองออกจากกันไปก่อน
"เอาล่ะ...นี่ก็เย็นมากแล้ว ยัยหนูพาเพื่อนไปที่ห้องนะแล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัว ไปพบคุณหญิง ท่านคงกำลังรออยู่แล้วล่ะ มีอะไรก็ค่อยคุยกันวันหลังเถอะ
"ไปกันเถอะมิลค์ ตรงนี้ชักบรรยากาศไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่นะ..." นิลอุบลเดินสวนขึ้นบันไดไป แต่กระนั้นก็ยังเอาไหล่กระแทกบ่าของศิริมาอย่างแรง ทำให้หล่อนเกือบจะเซล้ม
"อุ๊ย..." ศิริมาร้องขึ้น
"ขอโทษนะ เจ็บหรือเปล่าจ๊ะ? ฮ่าๆๆ" นิลอุบลแสยะยิ้ม
หลังจากทั้งคู่หายลับไปข้างบนแล้ว หญิงชราเดินเข้ามาถึงห้องโถงอย่างช้าๆ พร้อมกับทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ตรงห้องรับแขกนั้น ศิริมาเดินตามพร้อมทรุดนั่งลงข้างๆ
"วันนี้คงเหนื่อยมากซินะ" หญิงชราถามอย่างเป็นห่วง
"นิดหน่อยค่ะ" ศิริมาตอบเพียงสั้นๆ แต่หญิงชราสังเกตุเห็นว่าหล่อนไม่ค่อยจะมีความสุขมากนัก
"หน้าตาดูซีดๆ จึงถามน่ะ เดี๋ยวค่ำนี้ก็มาทานข้าวกันนะ ทานกับยาย" หญิงชรายิ้มอย่างเป็นมิตร
ศิริมาคิดว่าก็มีแต่คุณยายผู้อยู่เบื้องหน้านี่แหละที่จริงใจและดีกับหล่อน...ถ้าวันนี้ไม่ได้คุณยายช่วยไว้ หล่อนคงจะตายตั้งแต่วันนี้แล้ว
"ขอบคุณมากนะคะ คุณยาย ถ้าหากหนูไม่ได้คุณยายช่วยเอาไว้ ป่านนี้หนูคงต้องตายไปแล้วแน่ๆ"
หญิงชรามองหน้าหญิงสาวอย่างเห็นใจ พลางพยักหน้าอย่างช้าๆ หญิงชราหันไปมองรูปภาพขนาดใหญ่ของคุณหญิงมณีนิลผู้ใส่ชุดสีดำยาว ตรงผนังข้างห้องโถงใหญ่นั้น พร้อมกับถอนหายใจอย่างช้าๆ...
"ยายก็หวังว่าเหตุการณ์ในวันนี้จะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น" หญิงชราหันกลับมาจับมือศิริมาอย่างแผ่วเบา
ศิริมารู้สึกสับสนไปหมด หล่อนจะต้องรู้ให้ได้ว่าแม่ให้หล่อนมาที่นี่ทำไม ทำไมคุณหญิงถึงมองหล่อนและพูดจาอย่างนั้น เหมือนจงเกลียดจงชังกันอย่างนั้น แล้วถ้าเกลียดกันมากนักทำไมถึงอยากให้หล่อนมาอยู่ที่นี่ ทำไมคุณหญิงถึงพูดถึงแม่ของหล่อนในแง่ร้าย ทำไมอะไรหลายอย่างมันถึงดูแปลกไปหมด....
"คุณหญิงแม่ อุบลคิดถึงคุณแม่มากๆเลยค่ะ" หญิงสาวโผเข้ากอดผู้หญิงชุดดำที่หล่อนเรียกว่าแม่ตรงหน้านั้น
"แม่ก็คิดถึง...หายไปตั้งหลายเดือนไม่ยอมกลับมาเลย...อ้อ...เพื่อนของลูก มาด้วยใช่ไหม?" หญิงสูงศักดิ์ตรงหน้าถามหญิงสาว เมื่อคลายกอดกันแล้ว
"มาด้วยซีคะ คุณแม่....คุณแม่อยากให้อุบลพามันมา ลูกก็พามันเข้ามาแล้ว ฮึ...มันดีใจมากเลยนะคะ..." เสียงที่กล่าวถึงเพื่อนผู้นั้น เปลี่ยนไป จากที่พูดกันหวานหยด แต่เมื่อไม่ได้อยู่กันต่อหน้า กลับใช้น้ำเสียงที่พูดถึงบุคคลนั้นกลับดูแข็งกระด้างขึ้น!
คุณหญิงมณีนิลได้ยินบุตรสาวพูดอย่างนั้น ก็แสยะยิ้มออกมาอย่างพอใจ
"ดีมาก...ขอบใจมากนะลูกรัก ที่ช่วยพามันมา เพราะว่าหลังจากนี้ลูกหวังอะไร ก็จะได้ทุกอย่าง ทุกอย่างที่ลูกหวัง ลูกจะได้มันไป..."
นิลอุบลยิ้มออกมาอย่างดีใจ แววตาคู่นั้นบ่งบอกถึงสิ่งที่หล่อนปราถนา มันกำลังจะประสบความสำเร็จแล้ว เหมือนกับว่าความฝันหรือความหวังกำลังจะเป็นจริง
"จริงนะคะคุณแม่ อุบลดีใจมากๆค่ะ สิ่งที่อุบลหวังกำลังจะเป็นจริงแล้ว...ขอบคุณ คุณแม่มากนะคะ อุบลรักคุณแม่มากค่ะ" หญิงสาวเข้าไปกอดมารดาอีกครั้ง
"อ้อ...แล้วนังผู้หญิงที่ชื่อ ศิริมา อะไรนั่น เมื่อกี้อุบลเพิ่งเจอมันค่ะ คุณแม่ให้มันมาอยู่ที่นี่หรือคะ?" หญิงสาวถามอย่างสงสัย "อุบลไม่ชอบขี้หน้ามันเลยค่ะ"
"อีกไม่นานลูกแม่ก็จะรู้ ว่าแม่ให้มันมาอยู่ที่นี่ทำไม" คุณหญิงมณีนิล ยิ้มอย่างเยือกเย็น นิลอุบลจ้องมองมารดาอย่างไม่เข้าใจมากนัก แต่ไม่เป็นไรมันไม่ใข่เรื่องของหล่อน
เรื่องของหล่อนในตอนนี้ ก็คือสิ่งที่หล่อนปราถนามันกำลังจะเข้ามาแล้ว หล่อนยอมเสียเพื่อนไป แต่ได้สิ่งที่ดีกว่ากลับมา มันย่อมจะดีกว่าไม่ใช่หรือ?
"แล้วเรื่องของนังมิลค์ คุณแม่จะจัดการตอนไหนคะ อุบลไม่อยากให้มันสงสัยไปมากกว่านี้ แค่พามันมาที่นี่ มันก็ทำท่าทางสงสัยไปหมดทุกเรื่องแล้วค่ะ"
"เรื่องนี้แม่จัดการเอง ลูกอยู่เฉยๆ สบายๆ นิ่งๆ แค่นั้น..." คุณหญิงมณีนิลยิ้มกว้างให้กับบุตรสาว ในแววตาของหล่อนดูน่ากลัวมาก หล่อนกำลังจะทำอะไรกันแน่?
******************
ไปนอนก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กลับมาแต่งต่อค่ะ พอดีแต่งแบบสดๆ ไม่ได้เก็บสต็อกเอาไว้ ขอบคุณค่ะ
มาต่อแล้วนะคะ อยู่ คห.2 จะเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้วค่ะ วิญญาณของผู้ชายคนนั้น กับความเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้น ลูกชายของคุณหญิงกำลังจะกลับมา ความสยองปนความโรแมนติก กำลังจะเกิดขึ้น กรี๊ดดดด ฟิน
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่ 3
เพลงประกอบ นวนิยาย เรื่อง คฤหาสน์ดำ (แมวผี) แต่งโดย ผู้ประพันธ์
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่1 http://ppantip.com/topic/32017235
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่2 http://ppantip.com/topic/32021512
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่3 http://ppantip.com/topic/32025215
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่4 http://ppantip.com/topic/32028446
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่5 http://ppantip.com/topic/32036401
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่6 http://ppantip.com/topic/32041574
....ตอนที่ 3...
ผู้ที่ได้ยินเสียงเรียกหยุดชะงักอยู่ตรงเชิงบันได หล่อนเห็นหญิงสาวร่างงาม เดินปรี่เข้ามาหา ท่าทางเหมือนไม่พอใจ
"แกเป็นใคร? และขึ้นไปข้างบนทำไม? ใครก็ได้ออกมาทีช่วยจับคนร้ายทีเร็ว!"
หญิงสาวผู้ที่ถูกกล่าวร้ายพยายามจะเอ่ยปากปฎิเสธ "ไม่...ไม่ใช่นะคะ ฉัน..."
"ไม่ต้องมาพูด ฉันไม่เคยเห็นหน้าแกมาก่อน หรือว่าเป็นคนใช้ใหม่ ทำไมไม่ไปอยู่เรือนคนใช้!"
ชญามินญ์ที่ยืนดูอยู่ข้างๆพยายามห้ามปรามเพื่อนรัก "อุบลเธออย่าใช้อารมณ์ซิ ค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ได้"
นิลอุบลหันมาค้อนให้ชญามินญ์ควับใหญ่ "นี่เธอเป็นเพื่อนฉันหรือเป็นเพื่อนอีนังนี่กันแน่ฮะ"
ก่อนที่จะเกิดอะไรมากไปกว่านี้ หญิงชรานางหนึ่งก้าวลงบันไดมาจากชั้นสองเช่นกัน พลางเอ่ยปากถาม
"มีอะไรกัน...พูดเอะอะโวยวายดังขึ้นไปถึงข้างบน" หญิงชรานางนี้ก็คือนมอมรนั่นเอง
"คุณยายนมคะ ก็แม่นี่น่ะซีคะมันถือดียังไงขึ้นไปข้างบนตึกอ่ะค่ะ..." เสียงของนิลอุบลดูอ่อนน้อมลงไปเยอะเมื่อเห็นสตรีชราผู้นี้อยู่เบื้องหน้า
"อ้อ...ยัยอุบลนั่นเอง กลับมาแล้วรึ...แม่หล่อนคงจะดีใจนะที่กลับมา"
"มิลค์ไหว้คุณยายซะสิ นี่เป็นคุณยายของฉันเอง..." นิลอุบลหันไปบอกเพื่อนรักให้กราบสวัสดีหญิงชรา
"สวัสดีค่ะคุณยาย ฝากตัวด้วยนะคะพอดีว่ามิลค์อยากมาเที่ยวบ้านของอุบล อยากมาตั้งนานแล้วค่ะ"
นิลอุบลจ้องมองหญิงสาววัยรุ่น หน้าตาสวยพอได้ที่ยืนอยู่ด้านหลังหญิงชราในตอนนี้ แววตาของหล่อนนั้น บ่งบอกความเป็นศัตรูในวันแรกที่ได้พบกัน
"อ้อ...นี่ศิริมา เพิ่งมาอยู่ใหม่ที่นี่..." นมอมร เอื้อมมือดึงหญิงสาวออกมาอยู่เบื้องหน้า พร้อมกับแนะนำตัวให้นิลอุบลรู้จัก
"เพิ่งมาอยู่ใหม่นี่ ในฐานะอะไรคะ คนใช้หรือว่าแม่ครัว" หล่อนพูดอย่างดูถูก ศิริมาเกร็งคอขึ้นมาอีกครั้งพร้อมเอ่ยปากตอบ
"ดิฉันไม่รู้เหมือนกันค่ะ ว่ามาในฐานะอะไร ดิฉันรู้แค่ว่ามาตามคำสั่งของแม่ดิฉัน" ศิริมารู้สึกอึดอัดใจมากที่จะต้องมาเผชิญหน้ากับบุคคลที่คิดไม่ดีกับหล่อน หล่อนรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน กับวันแรกที่ต้องพบเจอในคฤหาสน์สีดำแห่งนี้ ทำไมทุกคนถึงใจร้ายกับหล่อนมากขนาดนี้
นมอมร เห็นว่านิลอุบลไม่ค่อยชอบใจที่เห็นศิริมา และเกรงว่าเรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้ นางจึงรีบเปลี่ยนเรื่องและแยกทั้งสองออกจากกันไปก่อน
"เอาล่ะ...นี่ก็เย็นมากแล้ว ยัยหนูพาเพื่อนไปที่ห้องนะแล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัว ไปพบคุณหญิง ท่านคงกำลังรออยู่แล้วล่ะ มีอะไรก็ค่อยคุยกันวันหลังเถอะ
"ไปกันเถอะมิลค์ ตรงนี้ชักบรรยากาศไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่นะ..." นิลอุบลเดินสวนขึ้นบันไดไป แต่กระนั้นก็ยังเอาไหล่กระแทกบ่าของศิริมาอย่างแรง ทำให้หล่อนเกือบจะเซล้ม
"อุ๊ย..." ศิริมาร้องขึ้น
"ขอโทษนะ เจ็บหรือเปล่าจ๊ะ? ฮ่าๆๆ" นิลอุบลแสยะยิ้ม
หลังจากทั้งคู่หายลับไปข้างบนแล้ว หญิงชราเดินเข้ามาถึงห้องโถงอย่างช้าๆ พร้อมกับทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ตรงห้องรับแขกนั้น ศิริมาเดินตามพร้อมทรุดนั่งลงข้างๆ
"วันนี้คงเหนื่อยมากซินะ" หญิงชราถามอย่างเป็นห่วง
"นิดหน่อยค่ะ" ศิริมาตอบเพียงสั้นๆ แต่หญิงชราสังเกตุเห็นว่าหล่อนไม่ค่อยจะมีความสุขมากนัก
"หน้าตาดูซีดๆ จึงถามน่ะ เดี๋ยวค่ำนี้ก็มาทานข้าวกันนะ ทานกับยาย" หญิงชรายิ้มอย่างเป็นมิตร
ศิริมาคิดว่าก็มีแต่คุณยายผู้อยู่เบื้องหน้านี่แหละที่จริงใจและดีกับหล่อน...ถ้าวันนี้ไม่ได้คุณยายช่วยไว้ หล่อนคงจะตายตั้งแต่วันนี้แล้ว
"ขอบคุณมากนะคะ คุณยาย ถ้าหากหนูไม่ได้คุณยายช่วยเอาไว้ ป่านนี้หนูคงต้องตายไปแล้วแน่ๆ"
หญิงชรามองหน้าหญิงสาวอย่างเห็นใจ พลางพยักหน้าอย่างช้าๆ หญิงชราหันไปมองรูปภาพขนาดใหญ่ของคุณหญิงมณีนิลผู้ใส่ชุดสีดำยาว ตรงผนังข้างห้องโถงใหญ่นั้น พร้อมกับถอนหายใจอย่างช้าๆ...
"ยายก็หวังว่าเหตุการณ์ในวันนี้จะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น" หญิงชราหันกลับมาจับมือศิริมาอย่างแผ่วเบา
ศิริมารู้สึกสับสนไปหมด หล่อนจะต้องรู้ให้ได้ว่าแม่ให้หล่อนมาที่นี่ทำไม ทำไมคุณหญิงถึงมองหล่อนและพูดจาอย่างนั้น เหมือนจงเกลียดจงชังกันอย่างนั้น แล้วถ้าเกลียดกันมากนักทำไมถึงอยากให้หล่อนมาอยู่ที่นี่ ทำไมคุณหญิงถึงพูดถึงแม่ของหล่อนในแง่ร้าย ทำไมอะไรหลายอย่างมันถึงดูแปลกไปหมด....
"คุณหญิงแม่ อุบลคิดถึงคุณแม่มากๆเลยค่ะ" หญิงสาวโผเข้ากอดผู้หญิงชุดดำที่หล่อนเรียกว่าแม่ตรงหน้านั้น
"แม่ก็คิดถึง...หายไปตั้งหลายเดือนไม่ยอมกลับมาเลย...อ้อ...เพื่อนของลูก มาด้วยใช่ไหม?" หญิงสูงศักดิ์ตรงหน้าถามหญิงสาว เมื่อคลายกอดกันแล้ว
"มาด้วยซีคะ คุณแม่....คุณแม่อยากให้อุบลพามันมา ลูกก็พามันเข้ามาแล้ว ฮึ...มันดีใจมากเลยนะคะ..." เสียงที่กล่าวถึงเพื่อนผู้นั้น เปลี่ยนไป จากที่พูดกันหวานหยด แต่เมื่อไม่ได้อยู่กันต่อหน้า กลับใช้น้ำเสียงที่พูดถึงบุคคลนั้นกลับดูแข็งกระด้างขึ้น!
คุณหญิงมณีนิลได้ยินบุตรสาวพูดอย่างนั้น ก็แสยะยิ้มออกมาอย่างพอใจ
"ดีมาก...ขอบใจมากนะลูกรัก ที่ช่วยพามันมา เพราะว่าหลังจากนี้ลูกหวังอะไร ก็จะได้ทุกอย่าง ทุกอย่างที่ลูกหวัง ลูกจะได้มันไป..."
นิลอุบลยิ้มออกมาอย่างดีใจ แววตาคู่นั้นบ่งบอกถึงสิ่งที่หล่อนปราถนา มันกำลังจะประสบความสำเร็จแล้ว เหมือนกับว่าความฝันหรือความหวังกำลังจะเป็นจริง
"จริงนะคะคุณแม่ อุบลดีใจมากๆค่ะ สิ่งที่อุบลหวังกำลังจะเป็นจริงแล้ว...ขอบคุณ คุณแม่มากนะคะ อุบลรักคุณแม่มากค่ะ" หญิงสาวเข้าไปกอดมารดาอีกครั้ง
"อ้อ...แล้วนังผู้หญิงที่ชื่อ ศิริมา อะไรนั่น เมื่อกี้อุบลเพิ่งเจอมันค่ะ คุณแม่ให้มันมาอยู่ที่นี่หรือคะ?" หญิงสาวถามอย่างสงสัย "อุบลไม่ชอบขี้หน้ามันเลยค่ะ"
"อีกไม่นานลูกแม่ก็จะรู้ ว่าแม่ให้มันมาอยู่ที่นี่ทำไม" คุณหญิงมณีนิล ยิ้มอย่างเยือกเย็น นิลอุบลจ้องมองมารดาอย่างไม่เข้าใจมากนัก แต่ไม่เป็นไรมันไม่ใข่เรื่องของหล่อน
เรื่องของหล่อนในตอนนี้ ก็คือสิ่งที่หล่อนปราถนามันกำลังจะเข้ามาแล้ว หล่อนยอมเสียเพื่อนไป แต่ได้สิ่งที่ดีกว่ากลับมา มันย่อมจะดีกว่าไม่ใช่หรือ?
"แล้วเรื่องของนังมิลค์ คุณแม่จะจัดการตอนไหนคะ อุบลไม่อยากให้มันสงสัยไปมากกว่านี้ แค่พามันมาที่นี่ มันก็ทำท่าทางสงสัยไปหมดทุกเรื่องแล้วค่ะ"
"เรื่องนี้แม่จัดการเอง ลูกอยู่เฉยๆ สบายๆ นิ่งๆ แค่นั้น..." คุณหญิงมณีนิลยิ้มกว้างให้กับบุตรสาว ในแววตาของหล่อนดูน่ากลัวมาก หล่อนกำลังจะทำอะไรกันแน่?
******************
ไปนอนก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กลับมาแต่งต่อค่ะ พอดีแต่งแบบสดๆ ไม่ได้เก็บสต็อกเอาไว้ ขอบคุณค่ะ
มาต่อแล้วนะคะ อยู่ คห.2 จะเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้วค่ะ วิญญาณของผู้ชายคนนั้น กับความเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้น ลูกชายของคุณหญิงกำลังจะกลับมา ความสยองปนความโรแมนติก กำลังจะเกิดขึ้น กรี๊ดดดด ฟิน