ตอนที่1
   "อะไรรน้ะ"เสียงแหลมๆของยัยเบลล่าเเหกปากดังลั่น
"ใช่ ฉันได้ทุนไปเรียนต่อกรุงเทพ"ฉันบอกพลางหยิบใบเชิญชวนจากโรงเรียนที่ดีที่สุดในปประเทศเป็นโรงเรียนในฝันของใครหลายๆคน
"กรี๊ดดดดฉันดีใจเเทนนเเกเลนยัยมินน เเกโคตรโชคดีเลยนะเว่ย"เบลล่าเเสดงอาการดีใจอย่างออกนอกหน้า
ฉันเองก็ดีใจเหมือนกันมันเป็นโรงเรียนที่คนเกือบทั้งประเทศอยากไปเข้าศึกษาที่นี่ เเต่เพราะเป็นโรงเรียนในเครือ SK เครือนี้ทั้งยิ่งใหญ่เเละดังมีทั้งห้างสรรพสินค้าปั้มน้ำมันบริสัทธิ์ผลิตรถยนต์หุ้นทั้งหมดของเครือนี้รวมๆเเล้วใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด
"ดีใจด้วยนะมินมิน"เสียงของจีอาร์บอกเบาๆ ฉันพยักหน้ารับฉันจะไม่ลืมพวกเเกเลย
       2อาทิตย์ต่อมา
ฉันย้ายมาซื้อคอนโดอยู่ในใจกลางเมืองห่างจากโรงเรียนไม่ไกลเท่าไหร่ สะดวกสบายสงบร่มเย็นวันนี้เป็นวันเเรกที่ฉันย้ายเข้ามาเเละที่เเย่ที่สุดคือยัยสองคนเพื่อนซี้ของฉันมันมีสอบติวกับติวเตอร์มันเลยไม่มีใครมาช่วยฉันจัดของ
"ดูเเลตัวเองดีๆนะมิน ให้เเม่อยู่ช่วยจัดของก่อนมั้ย"เเม่บอกหลังจากเราเดินมาถึงห้องฉัน
"ไม่เป็นไรค่ะเเม่หนูจัดคนเดียวได้ค่ะ เเม่กลับบ้านดีๆนะค้ะ ถึงบ้านเเล้วโทรหาหนูบ้างนะค้ะ"ฉันบอกเเม่พลางกอดออดอ้อนท่าย
"จ่ะดูเเลตัวเองด้วยอย่าให้ผอมกว่านี้นะ"
"ครับผม"
ฉันเดินลงมาส่งเเม่ที่ลานหน้าคอนโด เเม่เช่ารถมาเพื่อนขนของของฉันเเล้วรถนี่จะไปส่งเเม่ฉันที่สนามบินเพื่อส่งเเม่กลับบ้าน
"เดินทางปลอดภัยค่ะ"ฉันยืนมองรถคันหรูวิ่งออกไปจนลับสายตาก่อนจะเดินขึ้น้อง
ข้าวของเยอะขนาดนี้เมื่อไหร่จะจัดเสร็จเนี่ย  
     ฉันจัดของไปเรื่อยๆจนตอนนี้เวลาสามทุ่มกว่าๆเเล้ว สีสันกรุงเทพนี่สวยจริงๆเลย
"โอ๊ยยยยเมื่อยยย"ฉันกางเเขนกางขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆกว่าจะเสร็จจเห้ออเหนื่อยยหิวว
  
          ตอนที่2
  วันนี้วันเปิดเทอมวันเเรกทุกอย่างดูเหมือนจะครึกครื้นโดยเฉพาะท้องฟ้า ฝนเม็ดเล็กๆตกลองฉันที่คิดว่าเช้าวันเเรกของเทอมจะดีสะอีกไม่เป็นไรเเค่ฝนน
ครืดดดดดด!!!!
เสียงฟ้านิดหน่อย555 ไม่นานเเท็กซี่ก็มาจอดเทียบฟุตบาทหน้าคอนโด วันนี้ฝนฟ้าไม่ค่อยเป็นใจเลย
ไม่นานเท่าไหร่เเท็กซี่ก็มาจอดเทียบฟุตบาทหน้าโรงเรียนฉันใช้เวลาตั้งหลักไม่ถึงนาทีก่อนจะเก้าลงจากรถ ดีนะฉันมีร่มติดมือมาด้วยเพราะช่วงหน้าฝนเเบบมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่
เข้ามาถึงภายในโรงเรียน รถหรูก็ขับกันขวักไขว่ไม่มีใครยอมใคร ขับกันอย่างกับลานมอร์เตอร์โชว์เลย รถต่างเข้าเเถวกันเพื่อนส่งนักเรียนที่ตึก1ทุกตึกจะเชื่อมกัน
ฉันที่ยืนเด๋อๆอยู่หน้าตึกก็ไม่รู้จะไปทางไหนเลย ฉันกระชับก็เป๋าเป้เบาๆ มองไปยังป้าไวนิ่วขนาดยักษ์ที่ติดอยู่บนบรอทขนาดเท่าฝาบ้าน มีรูปผู้ชายรูปร่างหน้าตาหล่อสามคนยืนเเอ็คเอ๊ยยยืนโชว์หลาอยู่
"เเกพี่บัตเตอร์หล่อมากกอะฉันจองๆๆๆ"
"พี่เจอาหล่ออที่สุดเลย"
"ใช่ๆๆๆฉันนรักเขาา"
"พี่เมททริกซ์ของฉันนหล่ออที่สุดด"
เสียงสาวๆที่พากัยกรี๊ดกร๊าดโปรสเตอร์จนน่าปวดหัวฉันส่ายหัวเเล้วเดินหาตึกเรียน น่าจะอยู่ตึกสามชั้น4ห้อง454เกรด11/B อิอิ ฉันพลักประตูบานหนึ่งเข้ามา พบเพียงกลุ่มสาวๆอยู่2กลุ่มเเละผู้ชายอีก1กลุ่ม
"เอ่อออ เด็กใหม่หรอ?" ผู้หญิงผมยาวสลวยถามขึ้น
"ใช่ "ฉันตอบพลางเดินไปยังโต๊ะตัวลองสุดท้ายติดหน้าต่าง
"ตรงนี้ฉันนั่งได้มั้ย?"ฉันถาม
"ใครห้ามเธอล่ะ"เธอคนนั้นตอบยัยยบ้านี่ดูไม่เป็นมิตรเลย เมื่อสิ้นคำตอบของเธอเพื่อนๆในกลุ่มก็พากันหัวเราะ
"เฮ้นาน่าพูดกับเพื่อนใหม่ดีๆหน่อยสิ่"ผู้ชายคยหนึ่งที่จับกลุ่มนั่งคุยกันพูดขึ้น
"ไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อยเมมเบริด"ฉันส่ายหน้าเบาๆเเล้วนั่งลงบนเก้าอี้ ชั้นสี่วิวดีมาก5555ด้านล่างมีสนามหญ้าสีเขียวขจี ตรงข้ามตึกฉันเป็นเหมือนตึกพิเศษ มี4ชั้นเท่ากัน อย่างที่บอกมันเป็นตึกเชื่อม เลยห่างกันไม่เท่าไหร่ ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่ชอบฝน
       ภาคบ่ายของวันนี้ท้องฟ้าดูโล่งกว่าเมื่อเช้า ฉันที่ยังรู้สึกตื่นเต้นกับโรงเรียนใหม่เลยเดินรอบตึกเลย
พลักกก
เสียงประตูถูกพลักเข้ามาเเรงๆก่อนที่ทุกสายตาจะไปจ้องเเด่คนคนนั้น
"Hiiii ทุกคน"มิสซิสเเคลรอล กล่าว
"สวัสดีค่ะ/ครับ"
"วันนี้มิสไม่ว่างนะค้ะ เดี๋ยวมิสเเจกใบสมัครให้ คาบบ่ายนี้ให้พวกเธอไปหาชมรมกันเอาเองนะ "เธอว่าพลางเเจกใบสมัคร
ชมรมหรอ ?
ฉันยืนมองกระดาษในมือเเบบหมดหวัง ฉันไม่รู้เลยชมรมอะไรไปทางไหน ฉันชอบว่ายน้ำโรงยิมน่าจะมีสระว่ายน้ำ
ฉันรีบเดินมาจนถึงโรงยิม นักเรียนบางส่วนก็เพิ่งถยอยกันออกมา เเสดงว่ามีคนมาสมัครเเล้ว
"เอ่ออฉันมาสมัครเข้าชมรมว่ายน้ำค่ะ"ฉันบอกกับนักเรียนชายร่างสูงขาวหล่อโฮกกกคนนึงที่นั่งเรียงใบสมัครอยู่
"เต็ม"เขาตอบเพียงสั้นๆดูตัดขาดสัมพันธ์มาก
"เฮ้ ไอ้ไมค์เเกจะใจร้ายไปไหนนาว้ะะ ให้ยัยยนี่เข้าไปเถอะอีกคนเดียวเอง"ผู้ชายอีกคนที่กำลังยืนหยุนกุนเเจรถเล่นเอ่ยขึ้น
นายไมค์หันไปมองเเล้วพูด
"ฉันไม่รับรู้นะถ้าบัตเตอร์โมโห"เขาพูด
"เอออน่าา"
  ในที่สุดฉันก็ได้อยู่ชมรมนี้ โดยที่ฉันไม่ต้องพูดไรเลย
"นั่นไงพูดถึงก็มา " นายไมค์พยักหน้าไปทางผู้ชายร่างสูงโปร่งผิวขาวโดดเด่นริมฝีปากเเดงระเรื่อบ่งบอกถึงความสอาดสอ้าน
เเถมใบหน้าขาวเนี่ยนนั่นเข้ากับสันจมูกสูงเด่นคิ้วหน้าๆก็เข้ากับทรงผมสุดเทห์
"เธอไม่มีสิทธิ์มองฉันเเบบนี้นะยัยบ้านนอก"เขาพูดช้าๆคำพูดดูน่าเกรงขามมาก
"เอ่อออคืออ"ฉันนติดอ่างทันทีหันไปขอความช่วยเหลือจากไมค์ที่เมื่อกี้เขายังช่วยฉัน
เขาทั้งสองก้มหน้านิ่งสนิท "นายสองคนไปได้เเล้ว"บัตเตอร์สั่งเเล้วไม่ถึงนาทีสองคนก็หายไปเลย
อะไรกันเนี่ยยฉันงง ฉันเกาหัวเบาๆพลางมองร่างสูง
ฉันมองเขาเมื่อรู้สึกถึงเเรงกดดันบางอย่าง
"นายเลิกมองเเบบนี้สักทีได้มั้ยยเสียมารยาทที่สุดเลย"คำหลังฉันบ่นอุบอิบเบาๆ
"สมัครหรอ เเบบนี้อะนะ"เขาพูดพลางมองฉันสลับกันตั้งเเต่หัวจรดเท้า
"นี่นายนายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันไม่ทราบ ไอ้คนบ้า ทำไมเเบบฉันมันทำไมอย่างน้องฉันก็เป็นเเชทป์มาตั้งสองปีนะเว้ยย"ฉันตอกกลับนายนั่นสะยาวเลยก็นายนั่นพูดจาไม่มีมารยาทใส่ฉันก่อน
หมับบ
"เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดเเบบนี้กับฉัน"เขากระชากเเขนฉันอย่างเเรงจนร่างฉันเซเเทบล้ม ก่อนจะกระชากให้ฉันตามเขาเข้ามาภายใสสระน้ำ
"นี่ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้าไอ้โรคจิตนายจะทำอะไรฉันปล่อยยยช่วยด้วยยค่ะ"ฉันดิ้นขลุกขลักตลอดทางที่ถูกลากมา ไอ้บ้าเอ้ยยมือหรือตีนตุ๊กเเกวะเนี่ย
ตูมมมมมมม
ร่างฉันที่ถูกเหสี่ยงอย่างเเรกจนเสียหลักตกลงไปในน้ำที่สูกระดับปาก กินน้ำไปหลายอึกอยู่
"แค่กๆๆๆๆนะนายยไอ้คนบ้า"ฉันตีน้ำอย่างเจ็บใจ
"จะเรียนชมรมนี้ต้องว่ายให้ดูก่อนฉันถึงจะเซ็นรับ"เขากอดอกมองฉัน
"นายต้องบ้าไปเเล้วเเน่ๆเลย ตอนเด็กนายวิ่งไปชนโต๊ะหรือเก้าอี้อะไรหรือเปล่าทำไมโตมานายถึงได้บ้าขนาดนี้ "ฉัยที่เป็นคนปากมากอยู่เเล้วกล่าวด่าเขา
"มันจะมากไปเเล้วนะ"เขาบอกก่อนจะกระโดลงมาในน้ำเเล้วลากฉันมาสู่พื้นที่บริเวณน้ำลึกซึ่งมิดหัวฉันเป็นคืบเลย เเละฉันซิ่งว่ายน้ำเป็นเเต่ที่บอกเป็นเเชมป์อะโม้ ก็หลังจากที่โดนกระเเทกมาจนจุก ก็ไม่สามารถว่ายน้ำได้ฉันจึงเกาะเเขนเขาไว้
"ปล่อยยยเดี๋ยวนี้"สีหน้าเขาดูจริงจังมาเเละดูเหมือนรังเกียจทำให้ฉันที่หน้าบางจำต้องปล่อยเเขนเขา เเล้ววตีขาตลอดเวลาเพื่อนไม่ให้ตัวเองจม เเต่ตอนนี้เริ่มไม่ไหวเเล้วเข้าฝั่งก่อนนะฉันพยายามที่จะว่ายไปหาฝั่งเเต่ถูกดึงเอาไว้ด้วยเเขนที่ใหญ่ขาวเนี่ยนนั่น
"เดี๋ยวเธอต้องเเชร์น้ำจนกว่าฉันจะบอกให้ขึ้นนี่คือบททดสอบข้อที่1"เขาพูด บ้าอะไร้เนี่ยย ฉันมองเเบบอึ้งๆเมื่อเขาทิ้งฉันไว้กลางน้ำดีที่ตรงนี้มีเหมือนฐานบางอย่างที่ถูกทำขึ้นในเเบบโค้งๆๆ เเละ มันอยู่ในน้ำซึ่งลื่นมาก. นายนั่นเดินขึ้นริมสระเเล้วออกไปจากห้องนี้ ฉันจะยืนทำไมให้โง่ล่ะ
ฉันคิดได้เเบบนั้นก็เคลื่นย้ายตัวเองจะขึ้นฝั่งเเต่ทุกอย่างเกิดผิดคาดเมื่อ เท้าของฉันพลาดลื่นตรงส่วนโค้งของฐานเท้าพลิก ความรู้สึกปวดเเละชาเเปล๊ปๆทำให้น้ำตาของฉันถึงกับร่วง เเละที่น่ากลัวกว่านั้นคือขาของฉันยังเกาะอยู่บนฐานโค้งนั้นเพียงขาเดียว ฉันไม่มีเเรงพอที่จะว่ายเข้าใั่งด้วยขาเดียวหรอกนะ ในนี้ก็ไม่มีคน ฉันยืนคิดสักพัก ภาพในอดีตที่เลวร้ายก็ไหลย้อนเข้ามา
วันหนึ่งฉันเเละครอบครัวเคยไปขึ้นเขากับทัวร์ วันนั้นฝนตกหนักทำให้น้ำป่าไหลหลาก กระทันหันฉันที่ถูกน้ำพลัดมาติดอยู่กับต้นไม้ต้นใหญ่ น้ำที่พลัดทุกอย่างลงจากบนไปล่างทุกอย่างดูน่ากลัวมาก ฉันจำได้ว่าตอนนั้นขาของฉันข้างหนึ่งถูกไม้ทับไว้ น้ำลูกใหญ่ไหลมาเท้าของฉันที่ยังคงเจ็บเเละติดกับไ ม้นั่น ทำให้ฉันไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากกอดต้นไม้ไว้ เเน่น ร้องไห้ จากเหตุการณ์ที่สงบลง ฉันก็ค่อยเอาก้านไม้นั้นออก  เรื่องนี้ก็ผ่านมาเกือบ10เเล้วเเต่ทำไมฉันยังจำมัน
   ถึงตอนนี้ อยู่ดีๆเท้าของฉันก็ชาวาบไปทั้งขา น้ำตาของฉันซึ่งหล่นทีละเม็ดตอนนี้มันอาบเเก้มของฉันเเล้ว
"บ้าเอ้ยย"ฉันปาดน้ำตาเบาๆ มองดูรอบๆ ไม่มีใครสักคนเลย
จนเวลาผ่านไปเกือบสิบนาที  เสียงประตูก็เปิดออกมา ฉันหันขวับไปมอง ไม่ใช่นายบัตเตอร์เเต่เป็นนายคนที่รับสมัครฉัน(หรือเปล่า)
"เฮ้ เธอลงไปทำอะไรในนั้นน่ะ"เขาถามสีหน้าเขาดูกังวลไม่น้อย
"ช่วยยฉันด้วยย"ฉันปล่อยโฮทันทีวินาทีนี้ฉันก็เริ่มจะไม่ไหวเเล้วเเหมือนกัน นายนั่นโยนห่วงยางมาทางฉันเเล้วค่อยๆลากฉันเข้าฝั่ง
"โดนบัตเตอร์เล่นงานเเล้ววยัยยมินมินเอ๋ยย "เขามองฉันสลับกับสภาพของฉัน
" ????" ฉันรู้สึกถึงความเบลอทำให้ฉันมองหน้าเขาไม่ชัด
" เฮ้ ทำไมเธอหน้าซีดเเบบนี้ล่ะะ "เขาเขย่าตัวฉันเเรงฉันรู้สึกได้เเต่ลืมตาไม่ขึ้นจริงๆ

     #โรงพยาบาลSK
"ก็มีเเค่ข้อเท้าที่พลิกครับเเล้วเเช่น้ำนานทำให้มีอาการเหน็บชา ตอนนี้ให้ยาเเล้วนอนพักอีกสักชั่วโมงก็กลับได้ครับ." เสียงพูดคุยบางอย่างทำให้ฉันรู้สึกตัวฉันค่อยๆปรับเเสงสีขาวมี่ทะเเยงเข้าตาช้าๆ  มีผู้ชายร่างสูงสองคนกำลังสนทนากัน
"ไม่นึกเลยนะครับว่าจะเจอคุณบัตเตอร์ที่นี่เเล้วเกิดอะไรขึ้นหรอครับ"เสียงพูดคุยยังดังขึ้นเรื่อยๆเเต่ฉันรู้สึกเหมือนเขาคุยคนเดียวมากกว่า
"เอ่อองั้นผมไม่กวนเเล้วนะครับ"หมอก้มหัวให้บัตเตอร์น้อยๆเเล้วเดินออกไป วินาทีนั้นที่รู้ว่าบัตเตอร์ตั้งหันมาเเน่ๆฉันจึงเ.เกล้งหลับตาพริ้มเพื่อให้เขารู้สึกผิดบ้าง
"ฮัลโหล...เอารถยนต์มาให้ผม1คันที่ รพSK "เขากำลังคุยโทรศัพย์อยู่
ไม่นานฉันก็ต้องจำใจตื่นเพราะหมอนี่เงียบมากอย่างกับหุ่นยนต์ ฉันลืมตาก็เจอเขากอดอกมองฉันอยู่ บางทีฉันก็เกิดคิดว่าเขาอาจจะจับได้หรือเปล่าว่าฉันเเกล่งหลับ
"นะนาย"ฉันเอ่ยยเบาๆ จริงๆเเสร้งทำน่ะ55555
"ไปกันได้เเล้ว"เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะคว้าถุกระดาษยื่นมาให้ฉัน ฉันคว้ามาดูมันคือชุดนักเรียนฉันรีดเเล้วเรียบร้อย
ฉันลุกช้าๆเเล้วเดินตามเขา จนถึงรถลีสปอทสัเเดงเพลิงสุดเทห์ เขาไม่เเม้เเต่จะพยุงฉันจนกระทั่งเปิดประตูรถ ฉันต้องทำเอง นายมันตายด้านที่สุด
เมื่อรถเเล่นออกมาสักเเปป ความรู้สึกของฉันก็ทำงาน
"นายทำเเบบนั้นทำไม?" ฉันโพลงถามออกไป
"..."เงียบ
"ถ้าฉันจมน้ำตายใครจะรับผิดชอบ "ฉันยังคงต่อว่าเขา
"..."เงียบ
"ใจนายทำด้วยอะไรห้ะถามจริงๆเถอะทำไมนายใจร้ายเเบบนี้อะนายคิดว่ามันจะไม่มากไปหน่อยหรอกับสิ่งที่นายทำอะนายคิดว่านะ...."
เอี๊ยดดดดดดด
เขาเบรครถอย่างเเรงจนเกิดรอยดำๆบนถนน ฉันทำผิดไปเเล้ว
หมับ
เขาคว้าข้อมือฉันเเล้วกระชากเขาไปใกล้เขา
"เธอนี่มันหาเรื่องใส่ตัวเองจริงๆนะ เเล้วอย่ามาหาว่าฉันไม่เตือน"เขาว่าก่อนจะออดรถต่อคราวนี้เขาขับเร็วมาก เเต่มาคนละเส้นทางกับบ้านฉันฉันจำได้ว่ามันต้องเลี้ยวขวาเเต่นายนี่เลี้ยวซ้าย
"เฮ้ บ้านฉันไปทางนั้น"ฉันชี้ไปอีกทางหนึ่ง
"...."เงียบ
"นี่นายจอดรถเดี๋ยวนี้นะ นายจะพาฉันไปไหนนจอดรถเดี๋ยวนี้นะไอ้โรคจิต
เอี้ยดดดดดดดด รอบนี้เขาเบรคเเรกกว่าทุกครั้งจนฉันกระเด็นไปกองอยู่หน้ารถ ไอ้บ้าเอ๊ยย
"ลงไปได้เเล้ว."เขาพูดน้ำเสียงเย็นยะเยือก
"เอออลงอยู่เเล้ว"ฉันตวาดเเล้วลงจากรถเขาทันที เขาคงโกรธไม่ใช่น้อยที่ฉันทำเเบบนั้น.