สามีเราเป็นเนิร์ดพวกมีสมาธิสูง ชอบตัวเลข เจ้าระเบียบ รอบคอบจนเกินเหตุ ส่วนเราที่เล่ามาตรงกั้นข้ามกันคนละขั้วเลยเเรกๆเหมือนเติมเต็มส่วนที่ขาดหายให้กันเเละกัน ตอนนี้ย่างเข้าปีที่9 เรารู้สึกอึดอัดอยากเลิก ทรมานจนตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าเเต่ลูกตาดำๆสองคนทำให้เราต้องอดทน เรื่องมันยาวมากระหว่างคุณชายเเสนดีมาเจอนักเที่ยวเเบบเราจนเราเขียนนิยายได้เลย เเต่ตอนนี้มันเหมือนรักมันจืดจางหรือเราขี้เบื่อ รึเข้าบ้าเเต่หาเงินจนลืมความสำคัญของสถาบันครอบครัว ส่วนตัวเขาเราเคยคุยกันเขายังรักหลงเรามากกว่าเดิม กับลูกเขารับผิดชอบดีเเต่เเอบมีความรู้สึกบ้างบางคราวว่าลูกมาเเย่งเรา เขาบอกอาหารฝีมือเราอร่อยที่สุดในโลก เราเป็นเเม่ที่ดีที่สุดเลี้ยงลูกได้ดีมีเเต่คนชมหมอเเละนักจิตวิทยาที่พบเจอลูกเรายังยอมรับเลยว่าเราเก่งที่เลี้ยงลูก 3 ภาษาได้ตั้งเเต่ยังไม่เข้าเรียนทั้ง 2 คน ส่วนเรื้อวบนเตียงเขาบอกว่าไปเที่ยวเสียดายเงินเราดีที่สุดตรงนี้ไม่มีคำว่าบกพร่อง เเต่กับเราสุดเหนื่อยจากชีวิตที่เคยทำอะไรเพื่อคนอื่นต้องกลายมาเป็นคนที่นั่งรอเเล้วเป็นเเม่บ้าน100% มันเหมือนความอดทนเรามันเหลือน้อยเต็มที่ เเต่ลูกคือของขวัญล้ำค่าสำหรับชีวิตเรา ตอนนี้พิมพ์ไปน้ำตาไหลเพราะมันอึดอัดขอที่เล็กๆให้เราได้ระบายหรือกำลังใจให้เราสักหน่อย เราอยากจะพยายามไปต่อเเต่เรามองหาทางไม่เจอว่าเราต้องคิดบวกเช่นไร